Και μέσα στα άλλα, δε βλέπω να γίνεται ΚΑΘΟΛΟΥ μα ΚΑΘΟΛΟΥ μνεία από πλευράς των καθεστωτικών (ΣΥΡΙΖΑΝΕΛΚΙΚΩΝ, εννοώ), κρυπτοκαθεστωτικών με πολιτικά αλλά και αντιπολιτευόμενων μέσων για την επέτειο των αγανακτισμένων.
Ταυτόχρονα, διαβάζω πάλι τους ΣΥΡΙΖΑίους με πολιτικά που “δεν πάει το χέρι τους” να ψηφίσουν αντικαθεστωτικά κόμματα (γιατί περί αυτού πρόκειται) επειδή είναι λέει ακόμα “αηδιασμένοι”.
ΑΧ! Αυτή η επιλεκτική “αηδία”! Πόσο καλή, πόσο έντεχνη, πόσο χειρουργική προπαγάνδα!
Προφανώς δεν παρατήρησαν (πιθανώς διότι ήταν και εκείνοι σε αυτή την κλίκα), ενώ το ξέρουν και τα νήπια, ότι η “αγανάκτηση” άρχισε ΜΟΛΙΣ κόπηκε η μάσα. Ούτε ένα δευτερόλεπτο πριν!
Ισα-ίσα, πριν ήταν γραφικός εκείνος ο οποίος προέβλεπε τι θα συμβεί και ότι το τότε κυρίαρχο μοντέλο ήταν μια μακροοικονομική “πυραμίδα” που οσονούπω θα καταρρεύσει.
Ακόμα και αν ήταν επιφανείς πολιτικοί και οικονομολόγοι.
Και δώστου οι πορείες των ΓΣΕΕΕΑΔΕΔΥΠΟΕΟΤΑΔΕΗΟΣΥΠΑΕΥΔΑΠΟΣΕ, και δώστου τα κακομαθημένα τσογλάνια να τις κουκούλες από δίπλα να συμπληρώνουν τη διαλυση, και όλο το σκηνικό το οποίο κανείς δεν μπορούσε ή δεν ήθελε τότε να το αγγίξει.
Η δε πλάκα είναι ότι τώρα, όλοι οι ευνοημένοι του παλαιού καθεστώτος -που το βρίζουν!- έχουν κάνει μετάσταση στο ΣΥΡΙΖΑ μετά το Colpo Grosso (“stunt” στην Αγγλική) των Αγανακτισμένων.
Το οποίο αποτελεί τη μεγαλύτερη και πιο επιτυχημένη προσπάθεια μαζικής χειραγώγησης από εξωθεσμικους και εξωσυστημικούς του κοινοβουλευτικού συστήματος παράγοντες σε ευρωπαϊκή χώρα, τουλάχιστον από το Β’ Παγκόσμιο πόλεμο. Και η οποία οδήγησε στο βελούδινο κοινοβουλευτικό πραξικόπημα του 2014.
Η οποία ανέδειξε νέους παράγοντες με το φερετζέ της πουδουφουα, οι οποίοι βρήκαν την ευκαιρία να επιβάλλουν μια άλλη ΔΕΚΑ ΦΟΡΕΣ ΠΙΟ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΑΤΖΕΝΤΑ από ένα τρίχρονο μνημόνιο.
Που έτσι όπως δείχνουν τα στοιχεία και χωρίς την “ηρωϊκή διαπραγμάτευση” από τους καραφλούς εξωπουκαμισάκηδες θα τελείωνε το 2015 άντε 2016 και από εκεί πάνε κι’ άλλοι όπως Κύπρος, Πορτογαλία, και Ιρλανδία.
Παραθέτω λοιπόν ένα παλιό μακροσκελές επετειακό άρθρο για το άγος των αγανακτισμένων το οποίο πολλοί παλιοί φίλοι γνωρίζουν και καλό θα ήταν -ας μου επιτραπεί η παραίνεση- να το διαβάσουν και οι νέοι φίλοι.
Πιστευω πως ενώνει πολλές τελείες και προσφέρει αρκετή τροφή για σκέψη, πέρα από την κλασική ερμηνεία της “αυθόρμητης” συγκέντρωσης η οποία απλά, τυχαία και αθώα “ενέδειξε” το ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ σαν εναλλακτικές λύσεις που επίσης απλά, τυχαία και αθώα, “είχαν αυταπάτες”, αποτελείωσαν την 40χρονη μεταπολιτευτική καταστροφή (και το κατά πολλούς ξεπούλημα) της χώρας και το μόνο τους αμάρτημα είναι το ότι τελικά δεν πέταξε -ξανά- ο γάιδαρος της μεταπολίτευσης.
Οπότε καλή ανάγνωση όσοι το επιχειρήσετε.
ΚΚ2
ΥΓ: Κάτι πήγα να πω σχετικά με το Βαρουφάκη, τον Μπουτάρη, το Χατζηδάκη, τον Κουμουτσάκο, τη Μαρφίν αλλά λέω άσε διότι η υποκρισία περισσεύει.
Το Παρατηρητήριο
ΣΥΡΙΖΑ και Αγανακτισμένη Προπαγάνδα, Πέντε Χρόνια Μετά
Μεγάλο Αφιέρωμα για την Επέτειο της Αρχής της Ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ…
Μερικές -και πάλι μακροσκελείς- σκέψεις με την ευκαιρία πέντε χρόνων από την επέτειο των «αγανακτισμένων»…
Ξέρετε, πολύς κόσμος δεν έχει αντιληφθεί μια τεράστια αντίφαση στα όσα μας έχουν βρει με το ΣΥΡΙΖΑ. Από τη μια λέμε για χωριάτες, αμόρφωτους, αστοιχείωτους, κλπ κλπ, αλλά από την άλλη ο καταληψίας έχει κερδίσει τέσσερις εκλογικές αναμετρήσεις από το 2014, έχει αγοράσει και έχει πουλήσει πλείστους όσους σημαντικούς ανθρώπους της «αριστεράς» και της ευρύτερης ψεκασμένης νεοΕλληνικής πραγματικότητας μεταξύ των οποίων και τον Αλαβάνο, τον Κουβέλη, τον (Μίκη) Θεοδωράκη, τον Μανώλη Γλέζο, αλλά και τον Σακελλαρίδη, τον Βαρουφάκη, όλη τη ΛΑΕ της Ζωής και των Στρατουλολαφαζαναίων, και συνεχίζει ακάθεκτος να καταβροχθίζει πρώην συνεργάτες και να μη μιλάει κανείς πλην της Ζωής η οποία αν και η πλέον αντιπαθής, μάλλον γνωρίζει και πολλές πιπεράτες λεπτομέρειες.
Όπως έχουμε γράψει και άλλες φορές, ο γράφων θεωρεί ότι όσον αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ, υπήρξε τεράστια υποστήριξη από εγχώρια και εξωχώρια κέντρα. Πλέον, ενάμιση σχεδόν χρόνο μετά, ακόμα και στα μάτια του πλέον αδαούς -καλόπιστου- συνιστά τερατώδη αντίφαση από τη μια να παρατηρούμε -μέχρι πρότινος- τόσο αριστοτεχνικούς χειρισμούς σε θέματα πολιτικών και εκλογικών τακτικισμών αλλά αυτή η υπερ-δεξιότητα ελιγμών να μην μπορεί να βρει αντίκρισμα και στην οικονομία, λες και άλλη κυβέρνηση κυβερνάει στο εσωτερικό της χώρας, και άλλη διαπραγματεύεται στο εξωτερικό. Αν ο Τσίπρας κέρδιζε τις μάχες στην οικονομία όπως τις κερδίζει στην πολιτική, στην Ελλάδα δε θα υπήρχε κρίση. Δεν είναι περίεργο;
Ας πάμε λοιπόν πίσω όπου πριν πέντε χρόνια τέτοιες μέρες άρχιζε ένα από τα πιο περίεργα κεφάλαια νεοελληνικής ντροπής (η μεταπολιτευτική Ελλάδα έχει πάντα τον τρόπο να σε κάνει να ντρέπεσαι για πάρτη της) το οποίο συνεχίζεται με οδυνηρό τρόπο και κατά τα φαινόμενα ενδέχεται να έχει και τραγική κατάληξη.
Μιλάμε φυσικά για τη φάση των «αγανακτισμένων», των πλατειών και δε συμμαζεύεται. Θυμάμαι την περίεργη εντύπωση που μου έκανε το γεγονός ότι εκ του μηδενός, μέσα σε ελάχιστο χρόνο, η κεντρικότερη πλατεία της Αθήνας καταλήφθηκε από ένα περίεργο πλήθος ανθρώπων οι οποίοι άκουσαν απλά ένα κάλεσμα των Ισπανών στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης οι οποίοι λέει μας πρόσβαλαν επειδή είπαν ότι οι Έλληνες κοιμούνται…
Ο γράφων δεν είδε από την πρώτη στιγμή με καλό μάτι αυτού του είδους τη σύναξη. Και τούτο διότι από την πρώτη στιγμή η φιλοσοφία της του φάνηκε γνώριμη. Μια προσπάθεια απαξίωσης του «συστήματος», των «τραπεζών», των «πολιτικών» την οποία την είχε ξαναδεί σε πολλές περιπτώσεις πριν αλλά κυρίως τον «Δεκέμβρη» του 2008 αλλά και πρωτύτερα, στις μεγάλες διαδηλώσεις του 2006 «ενάντια» στην «ιδιωτικοποίηση» της παιδείας.
Ο κοινός και ανησυχητικότατος παρονομαστής των τριών αυτών ζυμώσεων ήταν η άριστη επιμελητεία και οργάνωση, όπου είναι απορίας άξιον ποιος οργάνωνε όλες αυτές τις παράλληλες δράσεις, ιδίως στον «Δεκέμβρη» .υς «αγανακτισμένους» (όπως απορούμε σήμερα ποιος οργανώνει τους αλληλέγγυους στην υπόθεση των δεκάδων χιλιάδων μεταναστών, όπου δεν ξέρουμε τι κατάληξη μπορεί να έχει αυτή η σκοτεινή ιστορία). Ποιος ήταν αυτός που τον εφιαλτικό εκείνο «Δεκέμβρη» οργάνωνε τα κοινωνικά δίκτυα, δημιουργούσε εκ του μηδενός πυρήνες, στρατολογούσε αμούστακα από τα σχολεία, συγχρόνιζε δράσεις και έβαζε στρατηγικούς στόχους; Επιπλέον φυσικά το ερώτημα είναι το ποιος πλήρωνε και με τι πόρους όλο αυτό το χαρτομάνι το οποίο καταναλώνονταν στις συναυλίες, στις μαθητικές συνάξεις και τις άλλες εκδηλώσεις;
Δυστυχώς οι φόβοι επαληθεύτηκαν στο έπακρο και πέντε χρόνια πριν, καθώς μέσα σε διάστημα ολίγων ημερών εμφανίστηκε η ίδια ακριβώς modular στην σύνθεσή της ρητορική η οποία αποφεύγοντας έντεχνα τον ιδεολογικό χρωματισμό για να αποφύγει τις υποψίες, είχε την ίδια στρυφνή εκφορά με αυτή του «Δεκέμβρη» και των «διαδηλώσεων για το άρθρο 16». Πλέον, το ίδιο οικείο συναίσθημα ανησυχίας το οποίο μας διακατείχε σχετικά με το ότι Ότι Γίνεται Δεν Είναι Τυχαίο, όταν καιγόταν η Αθήνα πριν τρία χρόνια από τότε, άρχισε να διακατέχει πολλούς από τους παρατηρητές του φαινομένου. Μπορείτε να διαβάσετε ΕΔΩ, ακριβώς για το τι πράγμα μιλάμε και πως τα βλέπαμε όλα αυτά οι υποψιασμένοι (η προηγηθείσα περίοδος του Καραμανλή του Β’ του Νωθρού με τις πυρπολήσεις δασών το καλοκαίρι και πόλεων το χειμώνα ήταν καλό φροντιστήριο…) γραμμένο από γνωστό μπλογκογράφο, και με τον οποίο ταυτίζομαι απόλυτα ως προς το συγκεκριμένο κείμενο.
Ταυτόχρονα, ελάχιστες μέρες μετά την έναρξη των «πλατειών» κυκλοφόρησε και το πρώτο μανιφέστο, κατά πολλούς ασυνάρτητο, κατά τους μυημένους όμως όσο και αν έλειπαν τα χρώματα και οι περικοκλάδες, το στυλ, το ερειστικό ύφος γραφής καθώς και η ιδεολογική απόχρωση του παρέπεμπαν σε συγκεκριμένου ύφους εχθροπάθειας ρητορική, έστω και επιμελώς καλυπτόμενη πίσω από το φύλλο συκής της απουσίας ονομάτων.
Τη ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ.
Μέσα σε ελάχιστες επαναλαμβάνω, μέρες. Ονόματα και διευθύνσεις φυσικά πουθενά. Σας θυμίζω:
Είπατε τίποτα;
Ταυτόχρονα, πάλι ως δια μαγείας, ανάμεσα από τις σκηνές και τα καρναβαλικά πανηγύρια στήθηκαν μικροφωνικές εγκαταστάσεις και τραπέζια, όλα εκ του μηδενός, ενώ άρχισαν μέσα σε ελάχιστες μέρες σαν έτοιμοι από καιρό, σαν θαρραλέοι σε προσχεδιασμένη παράσταση με έτοιμη δομημένη συνθηματολογία που επεξέτεινε (έκανε elaborate που λέμε και στα χωριά μας) την «ύλη εκμάθησης» των φυλλαδίων, λες και κάποιος είχε προετοιμάσει ωρολόγιο πρόγραμμα υπαίθριας διδασκαλίας κανονικά. Εξάλλου, για κάποιο καιρό οι κάτωθι ήταν οι «αστέρες» της υπαίθριας διδασκαλίας και μάλιστα οι τρεις από τους τέσσερις -τυχαίο;- ήταν και καθηγητές πανεπιστημίου, ίσως όχι οι καλύτεροι, αλλά σαν κάποιος να τους είχε διαλέξει ειδικά για αυτό το ρόλο της… υπαίθριας διδασκαλίας. Τους γνωρίζετε; Αλλά τι λέω… Ξέρετε σε ποιο κόμμα εξαργύρωσαν τη διδασκαλία αυτή οι τρεις από τους τέσσερις «ανεξάρτητους» υπαίθριους διδασκάλους, έτσι;
Από τις μέρες που όλα ήταν αγνά… αχρωμάτιστα… και σύριζα φύσαγε ο ακομμάτιστος αέρας των πλατειών της απελευθέρωσης
Οπότε εκείνες τις μέρες έχουμε:
Πρώτον, το «μάντρωμα» μιας μεγάλης μερίδας πολιτών μέσα σε ένα ιδεολογικά ομοιογενές περιβάλλον και τον εξοστρακισμό των ενοχλητικών σκεπτικών με βρισιές και προπηλακισμούς.
Δεύτερον, τη δημιουργία υπαίθριου χώρου «διδασκαλίας» και καθοδήγησης σε μια περίεργη μετακομμουνιστική νεοεποχίτικη διάλεκτική περι «αμεσοδημοκρατίας» και ύπουλης υπονόμευσης των θεσμών φταίνε οι «πολιτικοί», οπότε τους καταργούμε όπως καταργούμε και τη Δημοκρατία για να φέρουμε την «αμεσοδημοκρατία», όπου όποιος διαφωνεί… προπηλακίζεται. Μάλιστα…
Τρίτον, η «διδασκαλία» συνεχίζεται μέρα με τη μέρα προς εμπέδωση της νεοεποχίτικης διαλεκτικής μέχρις ότου φτάσουμε σε μια κατάσταση εγκεφαλικού αυτοματισμού όπου για όλα φταίνε οι «δανειστές» και οι «γερμανοτσολιάδες» «πολιτικοί» και όπου 1000 χρόνια δυτικού πολιτισμού, επιστήμης, οργάνωσης, κατακτήσεων διαγράφονται μπροστά σε εντελώς τυχαία συνειδητοποίηση του ότι οι δυτικοί ήταν «αποικιοκράτες» και οι Γερμανοί «μας χρωστάνε» και ότι -και πάλι όλως τυχαία και συμπτωματικά, όλα αυτά τα θαυμαστά δεν τα είχαμε υπόψη μας την εποχή της αστακομακαρονάδας αλλά τα αντιληφθήκαμε ένα μικρο-δευτερόλεπτο μετά ΜΟΛΙΣ χρεοκοπήσαμε!!! Πιο υποκριτής πεθαίνεις!!!
Όλα αυτά μου τριβέλιζαν το μυαλό χρόνια, μέχρις ότου, πολύ πρόσφατα ανακάλυψα ένα άρθρο του πολύ γνωστού σε όσους ασχολούνται με το Μarketing, του γνωστού και μη εξαιρετέου ακαδημαϊκού Philip Kotler σε συνεργασία με τον Gerald Zaltman από το… μακρινό 1972. Εποχή που ο πασίγνωστος καθηγητής (λίγο πιο έγκυρος από κάτι δικούς μας με ένα «ν») έκανε τις πρώτες του εξερευνήσεις στο Μάρκετινγκ και τις Δημόσιες Σχέσεις. Έχει τίτλο «Social Marketing: An Approach to Planned Social Change» .
Στο συγκεκριμένο άρθρο λοιπόν οι Kotler και Zaltman (1971) γράφουν πολλά για μια μορφή του Marketing η οποία δεν εμπορεύεται ούτε απτά προϊόντα ούτε άυλες υπηρεσίες αλλά ιδέες και όπου το μέσο ανταλλαγής δεν είναι απλά το νομισματικό χρήμα (currency money) αλλά η αποδοχή και η ψήφος, η οποία υπό όρους έχει και τα χαρακτηριστικά ανταλλακτικού συναλλάγματος (πχ ψήφος ή ρουσφέτι αντί διορισμού – δες επίσης Cwalina et al., 2011).
Βέβαια, οι δυο συγγραφείς –και εδώ είναι το ζουμί– διατείνονται ότι χρειάζεται προσοχή όσον αφορά τη διάκριση μεταξύ πολιτικού Μάρκετινγκ και Προπαγάνδας, και αναφέρονται στα ευρήματα δυο προγενέστερων τους μελετητών των Lazarfeld και Merton. Κατ’ αυτούς το Μάρκετινγκ έχει σαν αποδέκτη μια κοινωνία όπου (πρέπει να) υπάρχει ποικιλία (πολιτικών) επιλογών, ευχέρεια πρόσβασης σε διαφορετικές (πολιτικές) απόψεις και δυνατότητα διαλόγου. Αντίθετα, η Προπαγάνδα και η ύπαρξή της, ακόμα και όταν δεν είναι ευθέως αντιληπτή όπως στα «ξεφωνημένα» ολοκληρωτικά καθεστώτα – φασισμός, ναζισμός, κομμουνισμός- είναι εν τούτοις ανιχνεύσιμη από τα εξής συμπτώματα:
Media Monopolization: «Μονοπώληση» των μηνυμάτων μιας κυρίαρχης ιδεολογίας ή ενός κυρίαρχου ιδεολογικού αφηγήματος και κυρίως, η απουσία ενός αντί-αφηγήματος ή «αντί-προπαγάνδας» όπως το ονομάζουν.
Βέβαια, σύμφωνα με τους Lazarfeld και Merton (από Kotler και Zaltman, 1971), τέτοιας φύσης εκπομπή μηνυμάτων δεν αποτελεί φυσιολογική συνθήκη σε ευνομούμενες δημοκρατίες όπου υπάρχει πληθώρα και ενίοτε περίσσεια ιδεολογικών και πολιτικών ρευμάτων, εκτός από έκτακτες συνθήκες, όπως σε καιρό πολέμου ή (πραγματικής ή άλλως πώς εκλαμβανόμενης ως) εθνικής καταστροφής. Πέραν αυτών (και πάλι…) η όλη ιδέα της μονοπώλησης παραπέμπει σε περιρρέουσες συνθήκες θεσμικού ή ιδεολογικού ολοκληρωτισμού.
Δυστυχώς, παρότι έχουν περάσει πάρα πολλά χρόνια από τότε που οι Lazarfeld και Merton είπαν τα παραπάνω (καμιά εικοσαριά πριν οι Kotler και Zaltman συγγράψουν το ούτως ή άλλως αρχαίο άρθρο τους), ίσως όχι τόσο εκ συμπτώσεως, τα παραπάνω φαίνονται ανατριχιαστικά οικεία σε ένα οξυδερκή αναγνώστη, όσον αφορά την προ πενταετίας υπόθεση των «αγανακτισμένων».
Πρώτα απ’ όλα, δεν αποτέλεσε… «monopolization» η ευνοϊκή έως κατάφωρα φιλική αντιμετώπιση κάθε ανοησίας που ακουγόταν και αναπαράγονταν στο διαδίκτυο ακόμα και από αστικά μέσα ενημέρωσης; Όπου ενδεχομένως πολλοί (ονόματα δεν λέμε, οικογένειες δε θίγουμε) «έγκριτοι» δημοσιογράφοι, παρότι ήταν σπουδαγμένοι, και έβλεπαν τι παιζόταν, και έβλεπαν ποιος είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, και ήξεραν ότι ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ «ηθικό πλεονέκτημα» ΚΑΝΕΝΟΣ ο οποίος ασχολείται με την πολιτική, και ήξεραν ότι είναι… ανωμαλία της φύσης να έρχονται να κλάψουν οι συνδικαλιστές της ΔΕΗ δίπλα στον απελπισμένο άνεργο του ιδιωτικού τομέα στο Σύνταγμα, και ήξεραν ότι για να ξεφύγουμε από το τέλμα η χώρα ήθελε λιγότερο «δημόσιο», λιγότερη γραφειοκρατία και σφραγίδα και περισσότερες επενδύσεις αλλά και πάλι όοοοοχι, αυτοί εκεί! Διότι αυτό πούλαγε. Η «μεγάλη αναταραχή ωραία κατάσταση».
Να βάζουν δίπλα-δίπλα τον αδαή 25ρη, τον αμόρφωτο ελεύθερο επαγγελματία και τον δημόσιο υπάλληλο, να μισούν όλοι μαζί το ιδεολογικοπολιτικό σύστημα το οποίο θα έφερνε επενδύσεις, βρίζοντας ένα «φιλελευθερισμό» που στην Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ! Διότι πούλαγε το μπούγιο, ο σαματάς, το να στέλνεις μπουλούκια-μπουλούκια τους απελπισμένους στο Σύνταγμα τάχαμ κάτι μεγάλο γίνεται εκεί, διότι ψάχνεις για ανύπαρκτα νοήματα τη μια πίσω από τα αποκαΐδια των «αναρχικών», την άλλη πίσω από τα φειγ-βολάν και τα κατουρημένα μάρμαρα από τις ανυπόμονες κύστες των «αγανακτισμένων» του Συντάγματος μέχρις ότου έφυγαν για… διακοπές και ξεφούσκωσε το υποκριτικό πανηγύρι.
Κατόπιν ήρθε και η «καναλοποίηση». Διότι τι άλλο ήταν το ότι οι υπνωτισμένοι απέλπιδες από τις βλακείες των μέχρι τότε κυβερνώντων που συνέρρεαν στην «πλατεία» και έπεφταν κοπαδιαστά σαν τα… lemmings ΑΚΡΙΒΩΣ μέσα στην παγίδα του έτοιμου φροντιστηρίου από τους σημερινούς αστέρες της καταστροφής, των Βαρουφάκη, Τσακαλώτου (μα… τον καταλαβαίνανε;) Κατρούγκαλου και Καζάκη. Και όπου προφανώς οι όποιοι ενοχλητικοί αμφισβητίες που «δεν συνεμορφούντο προς τας υποδείξεις» και επέμεναν να ρωτούν τα… γερμανοτσολιάδικά τους, υφίσταντο άμεση δημόσια λεκτική ή/ και σωματική βία από τις «ομάδες περιφρούρησης» της καναλοποίησης και της μονοπώλησης που περιγράψαμε πιο πάνω, και όπου όλη η πλατεία έγινε ένα τεράστιο ευφυέστατο εργαλείο προπαγάνδας από το οποίο πέρασε πάρα πολύς κόσμος, όπου του εντυπώθηκαν τα μονολεκτικά τσιτάτα και όπου σε μια τακτική σοκ και δέους τον εξαπατούσαν ειδικοί επιστήμονες (το επαναλαμβάνω) και όχι τίποτε τυχαίοι.
Τέλος, ήρθε και η «συμπληρωματικότητα» με τη συνεχή επανάληψη, όπου πλέον δεν απαντάμε σε επιχειρήματα αλλά όντας σε κατάσταση προγραμματισμένης καταληψίας, μας ενοχλούν πρόσωπα, μας ενοχλεί ο Άδωνης και οι «Σαμαροβενιζέλοι», ενώ δε μας ενοχλούν ο ηθικός Τσίπρας, ο Κατρούγκαλος και ο Βαρουφάκης.
Δεν θα συνεχίσω άλλο, νομίζω έγινα σαφής. Παραθέτω από κάτω τις πηγές, το άρθρο είναι προσβάσιμο ελεύθερα από πολλά σημεία με μια απλή διαδικτυακή έρευνα και χωρίς πληρωμή. Το θέμα βέβαια πρωτίστως είναι να συνειδητοποιήσουμε με τι έχουμε να κάνουμε και να μην είμαστε αφελείς με θεωρίες «ώριμων φρούτων» κλπ ότι θα φύγουν έτσι απλά οι περίεργοι και φονικοί για τις ζωές μας τύποι που μας κατσικώθηκαν.
Αλλά αυτό δεν είναι ΚΑΙ τελείως δική μας δουλειά. Απλά έγραψα κάτι ακόμα μπας και αρχίσουν να αποκτούν πιο πολύ γνώση οι φύλακες(;).
ΚΚ2
Κάποιες πηγές:
Cwalina, W., Falkowski, A. and Newman, B. (2011). Political marketing: Theoretical and Strategic Foundations. Armonk, N.Y.: M.E. Sharpe.
Kotler, P. and Zaltman, G. (1971). Social Marketing: An Approach to Planned Social Change. Journal of Marketing, 35(3), pp.3–12.
του ΚΚ2
toparatiritirio2012