Ειλικρινά δεν ξέρω πόση αξία έχουν όλες αυτές οι συζητήσεις για το περίφημο ολιστικό σχέδιο της κυβέρνησης για την μεταμνημονιακή εποχή.


Ένα σχέδιο γενικοτήτων, αοριστιών και ασαφειών ανακατωμένο με πολλές ευχές και πολλά αν και με μόνο χειροπιαστό τη μονιμοποίηση του ΕΝΦΙΑ στο ύψος των 2,65 δισ. ετησίως ανεξαρτήτως των αντικειμενικών τιμών και πολύ περισσότερο των πραγματικών τιμών των ακινήτων.

Ακόμα και στην αύξηση του κατώτατου μισθού στον οποίο επένδυσε πολλά το κυβερνητικό αφήγημα οι διατυπώσεις στο ολιστικό σχέδιο είναι τόσο θολές και με τόσες προϋποθέσεις που το τελικό συμπέρασμα είναι, ζήσε Μάη μου…

Κι αλήθεια ,γι αυτή τη ριμάδα την ανάπτυξη πέρα από ευχολόγια και κενές περιεχομένου κοινοτυπίες, δεν βρήκαν να παρουσιάσουν έστω ένα ρεαλιστικό σχέδιο;

Δεν βρήκαν να πουν έστω κάποιες θεσμικές παρεμβάσεις, ώστε να δημιουργηθεί φιλικό περιβάλλον για προσέλκυση επενδύσεων;

Μήπως δεν ξέρουν πως οι βασικότεροι λόγοι που αποτρέπουν τους υποψήφιους επενδυτές να εμπιστευτούν τη χώρα μας είναι η γραφειοκρατία, η αργή απόδοση δικαιοσύνης ,η υψηλή φορολογία και η έλλειψη τραπεζικής χρηματοδότησης;

Τι έχουν κάνει προς αυτή την κατεύθυνση όλα αυτά τα χρόνια που βρίσκονται στην εξουσία και όχι μόνο αυτοί αλλά και οι προηγούμενοι; Τίποτα.

Και όχι μόνο αλλά με κάθε ευκαιρία θέτουν νέους όρους και κανόνες που στην ουσία είναι νέα εμπόδια στην επιχειρηματικότητα.

Κι αυτό δεν είναι τυχαίο. Πηγάζει από το DNA της αριστεράς που παθαίνει αλλεργία με την έννοια του επιχειρηματικού κέρδους καθώς εκ προοιμίου θεωρεί πως αυτό (το κέρδος) είναι αποτέλεσμα της εκμετάλλευσης των εργαζομένων.

Επομένως αυτή η πολυπόθητη ανάπτυξη η οποία και μόνο αυτή, θα κάνει τη διαφορά ώστε να γυρίσει σελίδα η ελληνική οικονομία, από που και με ποιο τρόπο θα προέλθει;

Μόνο από τον τουρισμό , τις ισχνές εξαγωγές και τα κοινοτικά κονδύλια;

Προφανώς κι αυτά δεν αρκούν για να αυξηθεί ο εθνικός πλούτος ώστε να προκύψει πραγματικό μέρισμα για την κοινωνία.

Οι ιδιωτικές επενδύσεις κατά κύριο λόγο, μπορούν να κινήσουν τον τροχό της ανάπτυξης, της δημιουργίας θέσεων εργασίας, της αύξησης των φορολογικών εσόδων και των ασφαλιστικών εισφορών αλλά και της μείωσης του χρέους ως ποσοστό του ΑΕΠ.

Όλα τα άλλα, δεν είναι τίποτα άλλο από φθηνά τρικάκια και σαθρά επιχειρήματα στη Βουλή και στα τηλεοπτικά παράθυρα που κατά βάθος δεν τα πιστεύουν ούτε καν αυτοί που τα εκστομίζουν.

Γι αυτό και οι εκτιμήσεις και οι προβλέψει για την ανάπτυξη ποτέ δεν πιάνουν τον στόχο και συνεχώς επικαιροποιούνται προς τα κάτω.

Ήδη για φέτος ενώ ο προϋπολογισμός έκανε λόγο για 2,5%, με τα στοιχεία του πρώτου τετραμήνου, ο πήχης κατέβηκε στο 2% κι είναι μαθηματικά βέβαιο πως στο τέλος θα πανηγυρίζουν αν πετύχει η ελληνική οικονομία έστω και 1,5% ανάπτυξη.

Με άλλα λόγια, όσα κούφια λόγια κι αν μας λένε για το τέλος των μνημονίων και την επιστροφή στην κανονικότητα, η αλήθεια είναι τελείως διαφορετική κι είναι αυτή που βιώνουμε όλοι μας και η οποία βάσει των δεσμεύσεων που έχει αναλάβει η κυβέρνηση, θα γίνει τρισχειρότερη στα επόμενα χρόνια.

Όχι τίποτα άλλο, αλλά να, εμείς δεν τρέφουμε ψευδαισθήσεις και αυταπάτες όπως κάποιοι άλλοι που βάφτισαν την ανοησία τους αυταπάτη.

Βασίλης Στεφανακίδης
protothema

Πηγή

Share.