Σύμφωνα με τον καθηγητή της Οξφόρδης Roger Scruton, που διατύπωσε την παραπάνω διάκριση,
- οι συντηρητικοί και οι φιλελεύθεροι ψηφοφόροι θα επέλεγαν να κυβερνηθούν από κηπουρό, ενώ
- οι αριστεροί και οι σοσιαλιστές από ποιητή.
Αυτό θα συνέβαινε, όπως εξηγεί, επειδή
- οι πρώτοι είναι οπαδοί της εμπειρίας, της ευταξίας, της μεθοδικότητας, του πραγματισμού και της ιστορικής συνέχειας των θεσμών, των ιδεολογιών, των πραγμάτων και των παγιωμένων καταστάσεων, ενώ
- οι δεύτεροι είναι θιασώτες αφηρημένων, ουτοπικών μεγαλόπνοων σχεδίων, που στοχεύουν δήθεν στην κατάλυση της υπάρχουσας κοινωνικής φυσιολογίας και στην ολιστική μετάλλαξη του υπάρχοντος κόσμου.
Οι αριστεροί και οι σοσιαλιστές, κατά τον Roger Scruton, στην προσπάθεια απόκτησης εξουσιαστικής ισχύος,
- εργαλειοποιούν την κοινωνία με “διαστροφικά κυριαρχομορφικό τρόπο, απατηλά μονοαιτιακό”, και
- παραμορφώνουν τις συνθήκες του πραγματικού,
- επιστρατεύοντας ακόμα και την πολιτική και κοινωνική μνησικακία για να δαιμονοποιήσουν τους πολιτικούς τους αντιπάλους και να δημιουργήσουν διχαστικές γραμμές.
Εάν δεχθούμε ότι τα προλεχθέντα έχουν πειστική βάση, θα πρέπει αυτόματα να δεχθούμε ότι η πολιτική ιδεολογία του καθενός διαμορφώνεται με άμεσο τρόπο από
το συναισθηματικό μας φορτίο,
την παιδεία,
το βαθμό κοινωνικοποίησης,
τις απόψεις που έχουμε για τον κόσμο και την κοινωνία,
το μορφωτικό επίπεδο,
τη θρησκευτική πίστη,
τις βασικές αρχές του χαρακτήρα και
τον γεωγραφικό χώρο στον οποίο ζούμε.
Έτσι, ίσως, εξηγείται και το γεγονός ότι
- οι Βορειοευρωπαίοι είναι περισσότερο πραγματιστές και ορθολογιστές, σε αντίθεση με
- τους Νοτιοευρωπαίους που είμαστε περισσότερο συναισθηματικοί, χωρίς ιδιαίτερη έφεση στον σχεδιασμό .ν προγραμματισμό.
Οι πολιτικές επιλογές μας την περίοδο της Μεταπολίτευσης επιβεβαιώνουν σε μεγάλο βαθμό τα παραπάνω, αφού στο μεγαλύτερο διάστημά της επιλέξαμε για κυβερνήτες φαντασμένους ποιητές, μπολιασμένους με τα δαιμόνια της δημαγωγίας, της άκρατης υποσχεολογίας και της αδίστακτης ψευδολογίας.
Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς;
Το “ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο”, το “’Έξω οι βάσεις του θανάτου”, το “Λεφτά υπάρχουν”, το πρόσφατο σχήσιμο των μνημονίων;
Είναι ανεξήγητο γιατί επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη, παρά τα μαθήματα που έχουμε πάρει.
Ιδού ένα πεδίο λαμπρό για ψυχαναλυτές και ψυχιάτρους.
Είμαστε ευκολόπιστοι, αγαθοί, αιθεροβάμονες, εμμονικά συναισθηματικοί ή έχουμε μνήμη χρυσόψαρου;
Είμαστε επιπόλαιοι στις δημόσιες υποθέσεις, ιδιοτελείς ιδιωτικιστές, πολέμιοι του κοινού συμφέροντος ή μνησίκακοι;
Η απάντηση βρίσκεται στα ενδότερα δώματα της ψυχής του καθενός μας.
Δύο ανεξήγητα παραδείγματα:
Ο Κων/νος Καραμανλής αποκατέστησε τη δημοκρατία, σταθεροποίησε το πολίτευμα, κατέλυσε την “απεχθή” βασιλεία, νομιμοποίησε το ΚΚΕ, έβαλε τη χώρα στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα, κρατικοποίησε τράπεζες και Ολυμπιακή Αεροπορία, κ.λ.π. Για όλα αυτά ανταμείφθηκε το 1974 με ένα ποσοστό 54,5%, το οποίο το 1977 έπεσε στο 41,85% και το 1981 στο 35,9%.
Μόλις νοιώσαμε σίγουροι σκεφθήκαμε ότι δεν τον χρειαζόμαστε άλλο!
Ο Α. Παπανδρέου αθέτησε όλες τις μεγαλεπήβολες εξαγγελίες περί ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, εξαπάτησε τον Κων/νο Καραμανλή στην εκλογή του Προέδρου Δημοκρατίας, υποθήκευσε το μέλλον της χώρας, εκτινάσσοντας το δημόσιο χρέος από 58% του ΑΕΠ το 1974 σε 117% το 1989, δίχασε τη χώρα σε πράσινους και βένετους, κομματικοποίησε το κράτος και “έπεσε” εν μέσω σκανδάλων το 1989, αλλά παρόλα αυτά ανταμείφθηκε με ένα άνετο ποσοστό κυβερνησιμότητας (46,9%) το 1993, παρά την εύθραυστη υγεία του.
Συμπέρασμα:
- Ελκόμαστε από τις εύηχες, ουτοπικές υποσχέσεις των ποιητών και
- θεωρούμε ανυπόληπτο το έργο των κηπουρών,
…παρά το γεγονός ότι για μισό αιώνα τρεφόμαστε από το μποστάνι που αυτοί δημιούργησαν και πεισματικά εξακολουθούν να καλλιεργούν, παρά τις αντιξοότητες.
Γι’ αυτό και η κρίση έχει αποκτήσει σπειροειδή μορφή.
Έχω την πεποίθηση ότι είναι ώρα να αναζητήσουμε και πάλι κάποιον ταπεινό κηπουρό για
- να επαναφέρει την τάξη στον κήπο μας,
- να βγάλει τη χώρα από το χείλος της σπείρας στο οποίο περιστρέφεται για εννέα χρόνια και
- να θάψει τα ασταθή εννοιολογικά οικοδομήματα των κυβερνώντων ποιητών σε μια ξερική γωνιά του κήπου για να μην ξαναβλαστήσουν.
Του Ανδρέα Μήλιου
capital.gr