Έχει απόλυτο δίκιο ο κ. Τσίπρας όταν υποστηρίζει πως το μεγαλύτερο πρόβλημα αυτή την περίοδο καθώς και για τα επόμενα χρόνια είναι η άνοδος της ακροδεξιάς.
Όλες οι θεμελιώδεις κοινωνικές και πολιτικές διεργασίες καταδεικνύουν πως το αντισυστημικό κύμα που σαρώνει τη Δύση έχει εθνικιστικά χαρακτηριστικά και ως εκ τούτου ταιριάζει περισσότερο σ’ αυτό που το δεύτερο μισό του περασμένου αιώνα γνωρίσαμε σαν ακροδεξιά.Εκεί που έχει άδικο είναι που προσπαθεί να αποδώσει συγγένεια του αντισυστημικού ρεύματος με τη ΝΔ και ιδίως με την ΝΔ του κ. Μητσοτάκη.
Πόσο μάλλον όταν ο ίδιος συναγελάζεται και κυβερνά με Καμμένους και Κατσίκηδες…
Όποιος ισχυρίζεται πως το πρόβλημα δεν είναι οι “μπαχαλάκηδες” της αριστεράς αλλά η άνοδος του εθνολαϊκισμού και της ακροδεξιάς, λέει τη μισή αλήθεια.
Η ασύδοτη ασυλία που απολαμβάνουν εδώ και πολλά χρόνια οι “μπαχαλάκηδες” της αριστεράς και το ποινικό έγκλημα αποτελούν ένα επιπλέον κίνητρο της γοητείας που αρχίζουν να ασκούν οι ιδέες ενός αυταρχικού κράτους σε βάρος των ατομικών, κοινωνικών και πολιτικών ελευθεριών… Το γεγονός πως πρόκειται για το αυταρχικό κράτος της δεξιάς και όχι της αριστεράς είναι τυχαίο και έχει να κάνει με τη διεθνή συγκυρία.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά…
Οι ραγδαίες αλλαγές που επιφέρουν στην καθημερινότητα της οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής ζωής η τεχνολογική επανάσταση και οι συνθήκες παγκοσμιοποίησης κάνουν ένα σημαντικό μέρος του πληθυσμού της Δύσης να νιώθουν ανασφαλείς.
Ο δυτικός άνθρωπος πότε δεν είχε καλύτερο επίπεδο ζωής και ποτέ δεν ένιωθε πιο αδικημένος γιατί κάποιοι κερδίζουν περισσότερα αλλά και καταλαβαίνουν περισσότερα από τον ίδιο.
Κάθε άνθρωπος αντιλαμβάνεται τον κόσμο σε σχέση με μια ταυτότητα που έχει προσδιορίσει για τον εαυτό του. Τουτέστιν, βλέπει τον κόσμο από την οπτική γωνία που ορίζει η ταυτότητά του.
Η ταυτότητα που έχει κάθε λαός για τον εαυτό του είναι συγκυριακή κάθε ιστορικής περιόδου. Ο καθένας την αντιλαμβάνεται σαν παντοτινή. Ταυτότητα χωρίς θυσίες δεν έχει νόημα και για να υπάρχει θυσία χρειάζεται απόλυτη πίστη.
Πριν 30-40 χρόνια αν αγόραζε κάποιος ένα παντελόνι τζιν χρειαζόταν ένα μηνιάτικο και τουλάχιστον το 90% του προϊόντος είχε κατασκευαστεί στα γεωγραφικά όρια της Ελλάδας.
Σήμερα ένα τζιν παντελόνι στοιχίζει το ένα πέμπτο της τότε αγοραίας αξίας και αποτελείται από βαμβάκι που φύτρωσε στο Πακιστάν, νήμα που κλώστηκε στην Τουρκία, ύφασμα που πλέχτηκε στη Βουλγαρία, κουμπιά που έχουν φτιαχτεί στην Κίνα, κλωστές από τη Γαλλία ή τον “Μουζάκη” στην Ελλάδα, έχει πετροπλυθεί στην Αλγερία, έχει ετικέτες από την Ιταλία, έχει συσκευαστεί στην Τυνησία, έχει μεταφερθεί στα ράφια της Ανατολικής Ευρώπης μέσω Πειραιά κλπ.
Οι οικονομικές συνθήκες που δημιουργεί η παγκοσμιοποίηση πιέζουν το βιοτικό επίπεδο πολλών παραγωγικών ειδικοτήτων της Δύσης και ιδιαίτερα των ανειδίκευτων.
Για πολλά χρόνια οι κυβερνήσεις αντιμετώπιζαν αυτό το πρόβλημα με την αντιστάθμιση των εισοδημάτων που χάνονταν με την εξασφάλιση φθηνού δανεισμού και της παροχής κοινωνικών επιδομάτων και επιδοτήσεων…
Η ελεύθερη κίνηση των κεφαλαίων και των εμπορευμάτων ήταν θέμα χρόνου να ανοίξει τα σύνορα και να οδηγήσει στην ελεύθερη κίνηση των ανθρώπων.
Όταν οι έλεγχοι στα σύνορα χαλαρώνουν είναι φυσικό πως οι εξαθλιωμένοι άνθρωποι από περιοχές με υπερπληθυσμό θα μετακινηθούν προς τις πλούσιες χώρες της Δύσης που είναι δημογραφικά γερασμένες.
Τούτο προκαλεί πολιτισμικές τριβές καθώς οι “εισβολείς” θέλουν τα “καλούδια” του καπιταλισμού και της ανοιχτής οικονομίας αλλά διατηρώντας τις πρωτόγονες αντιλήψεις τους που συνήθως έχουν τις ρίζες τους σε κάποια θρησκεία που βλέποντας πως χάνει τους “πελάτες” κηρύττει ιερό πόλεμο στη Δύση.
Οι αριστεροί του “χαβιαριού” της Δύσης έχοντας ηττηθεί κατά κράτος, μετά την πτώση της σοβιετίας, βλέπουν μια ευκαιρία να πάρουν εκδίκηση στον καπιταλισμό που τους ταπείνωσε.Επιπλέον βλέπουν τους μετανάστες σαν προλεταριάτο (Μεσσία) που η άνοδος της μεσαίας τάξης στη Δύση τους στέρησε.
Με ανάλογο εθνομηδενιστικό τρόπο βλέπουν τους εισβολείς και κάποιοι φιλελεύθεροι.
Σφάλουν αμφότεροι!
Οι Αχαιοί, οι Δωριείς, οι Βάνδαλοι, οι Ούννοι όταν εισέβαλαν σε μια περιοχή δεν ξεχώριζαν τους γηγενείς ανάλογα με τις απόψεις και τα αισθήματα που είχαν οι ντόπιοι για τους νέους δυναμικούς δημογραφικά πληθυσμούς που αναζητούσαν ζωτικό χώρο. Τους δήωναν όλους…
Στα μάτια του Μωχάμεντ η Θάτσερ και ο Κόρμπιν αντιπροσωπεύουν το ίδιο ακριβώς πράγμα.
Η ξενοφοβία που αναπτύσσεται τα τελευταία χρόνια στη Δύση είναι δικαιολογημένη. Το πολιτικό σύστημα θα πρέπει να βρει τη χρυσή τομή μεταξύ κινητικότητας πληθυσμών και πολιτισμικών τριβών.
Τούτο σημαίνει αύξηση των συστημάτων πολιτισμικής ενσωμάτωσης και υποχρέωση όποιου μεταναστεύει σε μια χώρα να γνωρίζει και να σέβεται τους κοινωνικούς κανόνες και τους νόμους αυτής. Όποιος δεν θέλει καλά θα κάνει να μένει εκεί που είναι…
Ο ανταγωνισμός που δέχονται τα παραγωγικά επαγγέλματα και οι ανειδίκευτοι από το φθηνότερο εργατικό δυναμικό των αναπτυσσόμενων χωρών, μπορεί να αντιμετωπιστεί με μεγαλύτερη ευελιξία στις εργασιακές (κινητικότητα) σχέσεις και με μεγαλύτερη έμφαση στη δια βίου εκπαίδευση. Κάποιος που έμαθε στα 20 μια δουλειά είναι απίθανο να συνταξιοδοτηθεί από την ίδια δουλειά στις μέρες μας…
Το να κλείσουμε τα σύνορα στις εισαγωγές μοιάζει με το εγχείρημα του απατημένου συζύγου όπου προκειμένου να εκδικηθεί την σύζυγο, κόβει τα γενετικά του όργανα.Ακόμη μεγαλύτερη πίεση θα δεχτούν κατηγορίες επαγγελμάτων στις ανεπτυγμένες όσο και τις αναπτυσσόμενες χώρες από τον αυτοματισμό και τα ρομπότ. Οι αναπτυσσόμενες ενδεχομένως να αντιμετωπίσουν ακόμη μεγαλύτερα προβλήματα γιατί έχουν αρτηριοσκληρωτικά πολιτικά και οικονομικά συστήματα.
Το κύμα του εθνολαϊκισμού που αυξάνεται στη Δύση φαίνεται πως δεν έχει εξαντλήσει την δυναμική του.Θα ηγεμονεύσει σε αρκετές χώρες μέχρι ο μέσος ανήσυχος άνθρωπος να αντιληφθεί στην πράξη πως οι λύσεις που προσφέρει ο λαϊκισμός είναι χειρότερες από τα προβλήματα που λύνει…
Το προηγούμενο του Χίτλερ που εκτός από τον κόσμο κατέστρεψε και τη Γερμανία ή του Περόν που κατέστρεψε την Αργεντινή (η οποία πριν 100 χρόνια ήταν μεταξύ των πλουσιότερων χωρών) είναι χαρακτηριστικό.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ (ένα συνονθύλευμα ακροαριστερών και ακροδεξιών) αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα του ανερχόμενου κύματος εθνολαϊκισμού.
Οι ηγέτες του λαϊκισμού συνήθως μοιάζουν με “μαριονέτες” που αντί να οδηγούν το ανήσυχο πλήθος το ακολουθούν και το ωθούν να γίνει αγέλη…
Το ελληνικό πρόβλημα…
Η Ελλάδα τυχαίνει να βρίσκεται στο επίκεντρο αυτών των εξελίξεων.
Γεωγραφικά βρίσκεται στο δρόμο των μεταναστευτικών ροών και μόνο υπό την ασπίδα της Ε.Ε. μπορεί να σηκώσει το κόστος φύλαξης των συνόρων.
Επιπλέον η διάλυση του κράτους λόγω πελατειακής διάρθρωσης σε συνδυασμό με τις ιδεοληψίες των αριστερών περί θυμάτων της αποικιοκρατίας έχουν καταστήσει τη χώρα “σουρωτήρι” για τους λαθρομετανάστες που παριστάνουν τους πρόσφυγες θύματα των ιμπεριαλιστικών πολέμων.
Η αποικιοκρατία εν τω μεταξύ έχει τελειώσει πριν μισό αιώνα και πάνω.
Όλα αυτά συμβάλουν στην αύξηση της ξενοφοβίας. Επίσης συνέπεια αυτής της “μπαχαλοποίησης” που επικρατεί στο μεταναστευτικό είναι η γοητεία ακραίων φωνών που υπόσχονται επιστροφή στο αυταρχικό κράτος της οικογένειας, της θρησκείας, της τάξης και της ασφάλειας.
Η διάλυση της αστυνομίας μέσω του πολιτικού “ευνουχισμού” της στη μεταπολίτευση από το κράτος της αριστεράς μετά το ‘82 έχει κάνει τη χώρα παράδεισο για τους “μπαχαλάκηδες” της άκρας αριστεράς και το έγκλημα.
Το κερασάκι στην τούρτα ήταν η “παλαβομάρα” του νόμου Παρασκευόπουλου που απελευθέρωσε χιλιάδες εγκληματίες προκειμένου να αποσυμφορήσει τις φυλακές.
Η ανασφάλεια της κοινωνίας κάνει τις ιδέες του ολοκληρωτισμού, που λόγω της διεθνούς συγκυρίας, έχει ακροδεξιό πρόσημο, να μοιάζουν γοητευτικές.
Η ηρεμία και η ευημερία στις κοινωνίες όμως δεν προκύπτει με τη μεταφορά της εξουσίας σε μια πολιτική και οικονομική ολιγαρχία.
Η ιστορική εμπειρία δείχνει πως προκύπτει από την εύρυθμη λειτουργία του κράτους δικαίου και της κοινωνίας των πολιτών.
Η οικονομική ευημερία δεν προκύπτει με το κλείσιμο των συνόρων και την διανομή επιδομάτων, αλλά με την απελευθέρωση της δημιουργικότητας και της οικονομίας μέσω των σωστών κινήτρων. Μεταξύ των σωστών κινήτρων δεν είναι η φορολογική εξόντωση.
Εκτός της διεθνούς συγκυρίας στη χώρα μας στην άνοδο του εθνολαϊκισμού συνεισφέρει η “μπαχαλοποίηση” του κράτους σε συνδυασμό με την ιδεολογική κυριαρχία της αριστεράς και του εθνομηδενισμού στη μεταπολίτευση.
Ο κ. Τσίπρας φαίνεται πως αντιλαμβάνεται πως οι δύο πόλοι του πολιτικού διπολισμού των επόμενων χρόνων θα είναι ο “συστημικός” φιλοευρωπαϊκός πόλος και ο “αντισυστημικός” εθνολαϊκιστικός. Η “κωλοτούμπα” του 2015 τον απομάκρυνε από το φυσικό του χώρο στο δεύτερο.
Μοιραία προσπαθεί να διεκδικήσει τον κόσμο του ΝΑΙ.
Για να το πετύχει αυτό θα πρέπει να ταυτίσει τον Μητσοτάκη και τους άλλους ηγέτες της αντιπολίτευσης με τον εθνολαϊκισμό. Αυτό είναι δύσκολο πλέον…
Καθώς είναι άνθρωπος χωρίς αρχές και πολιτική αιδώ, το πιθανότερο είναι πως θα επιστρέψει στην ιδεολογική του κοιτίδα…
Του Κώστα Στούπα
capital.gr