– Καλησπέρα, Γιάννη με λένε.
– Καλησπέρα, Γιάννη με λένε.– Ευχαριστώ.
– Τι θα θέλατε;
– Νά, για την αγγελία ήρθα.
– Α, τώρα δεν μπορώ. Περάστε αύριο από το γραφείο μου, πρωινές ώρες.
– Ποιο γραφείο;
– Το δικό μου. Για το σπίτι που νοικιάζω δεν λέτε;
– Όχι, όχι, για την άλλη αγγελία.
– Ποια αγγελία;
– Για τα νέα μέλη;…
– Α! Ε πείτε το, άνθρωπέ μου. Τα μπέρδεψα γιατί έχω ένα μήνα τώρα που ταλαιπωριέμαι με ένα σπίτι εκεί χάμω, και τίποτα. Μεγάλη ταλαιπωρία. Ξέρετε τι απαιτήσεις έχει ο κόσμος;
– Πολλές, ε;
– Δεν μπορείτε να φανταστείτε. Θέλουν να σου το πάρουν τσάμπα. Σου πίνουν το αίμα.
– Ποπό.
– Αφήστε. Εδώ μάς έχει φτάσει ο καπιταλισμός, κύριέ μου.
– Δεν αμφιβάλλω.
– Και τα Μνημόνια.
– Φυσικά και τα Μνημόνια.
– Σου λέει ο άλλος, «Δεν μπορώ να δώσω πάνω από πεντακόσια».
– Αν είναι δυνατόν.
– Γιατί όλα είναι θέμα λιτότητας, κύριε. Όλα!
– Συμφωνώ!
– Έχουν κλείσει την κάνουλα του χρήματος, και ο κόσμος δεν έχει για να πληρώσει ένα αξιοπρεπές νοίκι.
– Καταλαβαίνω…
– Είναι ακριβώς αυτό: χτύπημα στην αξιοπρέπεια του λαού. Του απλού κοσμάκη. Του μεροκαματιάρη, του ανειδίκευτου, του μισθωτού…
– …και του συνταξιούχου.
– Βεβαίως και του συνταξιούχου!
– Συμφωνώ απολύτως.
– Έτσι που λέτε. Οπότε εσείς δεν ήρθατε για την αγγελία.
– Ε, για την αγγελία ήρθα, αλλά για την άλλη.
– Πάντως, αν ξέρετε κάποιον του χώρου μας που να ψάχνει για σπίτι, να μου πείτε. Τριάρι, φρεσκοβαμμένο, εντοιχισμένες ντουλάπες…
– Ορόφου;
– Εμ τι; Υπόγειο; Γιάφκα νοικιάζουμε; Στον τρίτο είναι. Ανατολικομεσημβρινό.
– Θα το έχω υπόψη μου.
– Πέντε πενήντα. Ακατέβατα.
– Καλώς.
– Βέβαια στο συμβόλαιο θα γράψουμε διακόσια είκοσι.
– Εντάξει…
– Γιατί μάς κλέβει η εφορία.
– Ναι, ασφαλώς.
– Το μακρύ χέρι του καπιταλισμού.
– Πολύ μακρύ, συμφωνώ.
– Οπότε, μας κλέβετε, ρε αλήτες; Θα σας κλέψουμε κι εμείς!
– Όπου μπορούμε.
– Α να γεια σου. Μια στο καρφί και μια στο πέταλο. Όπου μπορούμε. Στα συμβόλαια; Στα συμβόλαια.
– Έτσι.
– Στα λεωφορεία; Στα λεωφορεία.
– Στο μετρό; Στο μετρό.
– Ε, εκεί δεν χρειάζεται, είναι η μπάρα ανοιχτή.
– Α ναι, σωστά.
– Για τους μη έχοντες.
– Και μη κατέχοντες.
– Πολύ καλά τα λέτε, πάρα πολύ καλά τα λέτε.
– Ευχαριστώ, ευχαριστώ.
– Λοιπόν, τι θα θέλατε;
– Σας είπα, για την αγγελία ήρθα.
– Για τα νέα μέλη;
– Ακριβώς.
– Πάρα πολύ ωραία, κύριέ μου, μπράβο σας, κάνατε την καλύτερη επιλογή.
– Α, ευχαριστώ.
– Είμαστε μακράν οι καλύτεροι.
– Το πιστεύω.
– Και με την καλύτερη κάλυψη από τα μίντια. Ακόμη και από τα συστημικά και τα νεοφιλελεύθερα.
– Μπράβο σας.
– Ό,τι μπορούμε κάνουμε… Λοιπόν, παρακολουθείτε τις δράσεις μας, ναι;
– Φυσικά.
– Καιρό τώρα, καιρό;
– Ε ναι, αρκετό καιρό.
– Να ’στε καλά, να ’στε καλά. Ένα νεράκι να κεράσω;
– Ένα νεράκι θα το ’πινα.
– Σύντροφε! Πιάσε ένα νεράκι, σε παρακαλώ. Της βρύσης.
– Ευχαριστώ…
– Λοιπόν, καλέ μου κύριε, εμείς είμαστε ο Ρουβίκωνας. Εσείς, είπαμε, είστε ο…;
– Γιάννη με λένε.
– Α ναι. Γιάννη.
– Με δύο νι;
– Ε ναι, τι, με τρία;
– Χαχά, πώς τα λέτε.
– Πικρό χιούμορ, τι να κάνω κι εγώ. Είμαι και άνεργος, βλέπετε.
– Άνεργος;
– Ναι, αφήστε.
– Πολύ λυπάμαι. Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές.
– Ακριβώς…
– Αίσχος.
– Μεγάλο αίσχος.
– Το μεγαλύτερο.
– Δεν αφήνουν τον κόσμο να προσληφθεί από καμία υπηρεσία. Όχι όλους, τέλος πάντων.
– Ακριβώς…
– Ακριβέστατα. Και; Είστε καιρό τώρα άνεργος;
– Να μην είμαι ενάμιση χρόνο;
– Ποπό! Άσχημο πράγμα η ανεργία, πολύ άσχημο.
– Δεν λέτε τίποτα.
– Άλλο ένα πλήγμα στην αξιοπρέπεια του ατόμου.
– Ακριβώς. Και όχι μόνο.
– Τι και όχι μόνο;
– Ε, λέω, είναι και το οικονομικό.
– Δηλαδή;
– Έεε… νά, τα έξοδα, το ’να τ’ άλλο…
– Ναι, ασφαλώς. Αλλά από την άλλη έχει τονωθεί και το επαναστατικό σας φρόνημα, έτσι δεν είναι;
– Α, ναι, βεβαίως. Απολύτως. Έχει τονωθεί πολύ.
– Ενώ με τη δουλίτσα, κύριέ μου, και με το μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει, σκουριάζει.
– Το δικό μου επαναστατικό φρόνημα;
– Εμ το δικό σας φρόνημα, ντε. Ποιο; Το δικό μου;
– Με τίποτε το δικό σας!
– Α να γεια σας. Οπότε αυτάαα… Τι λέγαμε;
– Λέγαμε για την ανεργία. Ότι είναι κακό πράγμα και…
– Α ναι. Κακό, αλλά και καλό. Να μην τα μπερδεύουμε αυτά τα δύο.
– Όχι, προς Θεού.
– Είναι όπως το γιν-γιανγκ. Γιαπωνέζικη φιλοσοφία, ζόρικα κόλπα, πού να σας εξηγώ τώρα.
– Κινέζικα.
– Βρε ναι, το ίδιο είναι, δεν θα τα χαλάσουμε σ’ αυτά. Ώστε άνεργος, ε;
– Άνεργος.
– Κι εγώ τι να κάνω τώρα;
– Ε, τίποτα, τίποτα. Απλώς να… να διαμαρτυρηθώ θέλω… Νά, τέτοια.
– Α να διαμαρτυρηθείτε.
– Μάλιστα.
– Εμείς όμως δεν διαμαρτυρόμαστε, κύριέ μου. Εμείς αγωνιζόμαστε.
– Ναι, ναι. Μπράβο σας.
– Εμείς κάνουμε επανάσταση.
– Ναι, γι’ αυτό ήρθα.
– Άντε να σας χαρώ. Αν ήταν να διαμαρτυρηθούμε, θα κάναμε Σελίδα στο Facebook.
– Έεε… από το Facebook σας βρήκα.
– Από το Facebook;
– Ε, ναι… Εκεί είδα την αγγελία, και…
– Α, σωστά, ναι. Ε, κάνουμε και τέτοια καμιά φορά. Το θέλει ο αγώνας, ξέρετε. Είναι απαραίτητο. Βασικά, όλα τα μέσα είναι απαραίτητα.
– Ασφαλώς.
– Ακόμα και αυτά, τα μέσα των μέσων.
– Των κοινωνικών μέσων.
– Ναι. Αυτά που αποβλακώνουν τον κοσμάκη.
– Και που τα χρησιμοποιούν οι ισχυροί και οι βιομήχανοι για να μας πλασάρουν ό,τι…
– Επ! Πολλή φόρα πήρες εσύ.
– Συγγνώμη.
– Δεκτή. Οπότε τι θέλετε, είπαμε;
– Ε, τίποτα. Ξαναλέω, είδα την αγγελία σας, εκεί που λέτε να οργανωθούμε στον Ρουβίκωνα, και να ’μαι, ήρθα.
– Α, θέλετε να οργανωθείτε.
– Ακριβώς.
– Πολύ σοφή σκέψη, κύριε.
– Ευχαριστώ.
– Σας θαυμάζω.
– Να είστε καλά…
– Σπανίζουν οι νέοι σαν κι εσάς.
– Με κάνετε και κοκκινίζω…
– Να μην κοκκινίζετε καθόλου. Μηχανάκι έχετε;
– Τι μηχανάκι;
– Μηχανάκι, μηχανή, πώς το λένε; Δίτροχο, δίκυκλο, μοτοσικλέτα, παπάκι, Βέσπα; Βέσπα έχετε;
– Όχι, δεν έχω…
– Δεν μας κάνετε. Ο επόμενος!
– Αλλά μπορώ να βρω.
– Μπορείτε να βρείτε;
– Ε… ναι, έτσι νομίζω. Ένα μεταχειρισμένο ίσως. Μεταχειρισμένο κάνει;
– Πώς δεν κάνει, ερώτηση είναι τώρα αυτή;
– Σωστά…
– Ήμαρτον κάποιοι άνθρωποι…
– Οπότε όλα οκέι;
– Τι οκέι;
– Μόλις πάρω το μηχανάκι, λέω, όλα καλά; Θα γραφτώ;
– Τι είμαστε, κύριέ μου; Πιτσαρία είμαστε; Έτσι, άιντε-άιντε, όποιος έχει μηχανάκι γράφεται στις τάξεις μας;
– Όχι, ε;
– Όχι βέβαια.
– Τι άλλο χρειάζομαι;
– Τίποτα, την αίτηση που έχω εδώ…
– Αίτηση;
– Ε ναι, τι; Έχουμε πρόβλημα;
– Όχι, όχι.
– Α, είπα κι εγώ…
– Όχι, εντάξει. Να τη δω;
– Ε φυσικά να τη δείτε. Ποιος να τη δει; Ο Κούλης;
– Χαχά!
– Γιατί γελάτε;
– Έεε… τίποτα.
– Τα πράγματα είναι σοβαρά, κύριέ μου.
– Εμένα μου λέτε;
– Νεοφιλελεύθερο υβρίδιο, κύριέ μου.
– Ακριβώς αυτό.
– Το αυγό του φιδιού.
– Πράγματι…
– Γκοτζαμάνηδες.
– Όπως τα λέτε.
– Μνημονιακοί, κύριέ μου. Μιλάμε για φασίστες τώρα, όχι αστεία.
– Κανένα αστείο, όπως τα λέτε είναι.
– Εχθροί του λαού.
– Ναι.
– Προδότες του έθνους.
– Ναι.
– Ραγιάδες.
– Ναι, ναι.
– Ανθέλληνες.
– Αυτό.
– Μαρέβα.
– Παντού από πίσω κι αυτή.
– Είμαστε απέναντί τους.
– Γι’ αυτό ακριβώς ήρθα.
– Πλειστηριασμοί!
– Κακό πράγμα οι πλειστηριασμοί, ανατριχιαστικό.
– Εμ τι, καλό;
– Το χειρότερο.
– Και κόψιμο συντάξεων.
– Από τα γέρικα άλογα.
– Ποια γέρικα άλογα;
– Έεε… τους ηλικιωμένους. Τους συνταξιούχους. Τα σημερινά και αυριανά γέρικα άλογα της τάξης μας.
– Τι έχετε πάθει, κύριέ μου, σας πείραξε το νερό που ήπιατε;
– Ε, δεν μου το έφεραν τελικά εκείνο το νεράκι…
– Α μπα; Οπότε τι έγινε; Έχετε κάτι με τα ένζυμά σας;
– Μα… εσείς τα λέτε. Στο… στο βίντεο. Τα γέρικα άλογα;…
– Άαα! Ε ναι, μωρέ, τώρα θυμήθηκα. Ναι. Τα γέρικα άλογα. Κοιτάχτε, πήραμε καινούργιο διαφημιστή, έναν junior, και μας τα έχει κάνει λίγο μαντάρα με τα βίντεο, αλλά οκέι. Θα στρώσει.
– Κατάλαβα.
– Αν και νομίζω απολύθηκε ήδη.
– Αχά…
– Ε ναι. Άκου γέρικα άλογα. Πολύ ρομαντικό. Εμείς δεν θέλουμε ρομαντισμούς. Θέλουμε;
– Όχι!
– Τι θέλουμε;
– Αγώνα!
– Α να γεια σου. Αγώνα.
– Κατά των Μνημονίων.
– Βεβαίως. Ή μάλλον, κατά των μνημονιακών απαιτήσεων. Των μνημονιακών συναινέσεων.
– Αυτό.
– Γιατί το Μνημόνιο από μόνο του δεν είναι κακό.
– Δεν είναι;
– Όχι. Τι είναι το Μνημόνιο;
– Τι είναι;
– Ε τι τι είναι; Ένα χαρτί είναι.
– Έεε… σωστά.
– Βεβαίως. Ένα χαρτί. Είναι ποτέ κακό ένα χαρτί;
– Ό…όχι. Ένα χαρτί από μόνο του όχι.
– Ακριβώς. Το θέμα είναι αν το τηρήσεις, καλέ μου άνθρωπε.
– Α, ναι. Ασφαλώς.
– Οπότε, το να υπογράψεις και ένα και δύο Μνημόνια δεν είναι κακό από μόνο του.
– Δίκιο έχετε.
– Εξ ου και οι κυβερνήσεις δεν είναι όλες ίδιες.
– Προς Θεού, δεν είναι.
– Άλλες τα υπογράφουν και τα τηρούν, και άλλες τα υπογράφουν και…; Και;
– Και…;
– Και τι κάνουν, μωρέ;
– Και δεν τα τηρούν;
– Επιτέλους! Πες τα, χρυσόστομε, δεν θα σ’ τα βγάζω με το τσιγκέλι, έχουμε και δουλειές.
– Οπότε, θέλετε να πείτε…
– Να μη σε νοιάζει τι θέλω να πω εγώ. Να σε νοιάζει τι θες να κάνεις εσύ.
– Μάλιστα.
– Για την πατρίδα.
– Μάλιστα!
– Για τον Λαό.
– Μάλιστα, μάλιστα!
– Για το Έθνος!
– Για το Έθνος!
– Έτσι μπράβο. Φαίνεστε πολύ καλός, τελικά. Θα πάτε μπροστά εσείς.
– Ευχαριστώ.
– Οπότε να δούμε πού θα σας βάλουμε…
– Μήπως να πετάω τρικάκια;
– Τρικάκια; Α, όλα εδώ τρικ είναι, κύριέ μου.
– Τρικ;
– Τίποτα, τίποτα. Λοιπόν. Στο καθήκον μας τώρα. Εδώ είναι τα χαρτόσημα, εδώ η αίτηση, τη συμπληρώνετε και μου τη δίνετε.
– Ωραία… Άαα, τον ΑΜΚΑ.
– Τι τον ΑΜΚΑ;
– Δεν θυμάμαι τον ΑΜΚΑ μου, ξεχνάω εύκολα αριθμούς, συγγνώμη.
– Καλά, καλά, δεν πειράζει. Αφήστε το κενό αυτό και συμπληρώστε τα υπόλοιπα. Ονοματεπώνυμο, όνομα πατρός, αριθμός δελτίου ταυτότητος… Α, κι εκεί που λέει θρήσκευμα, γράψτε «άθεος».
– Άθεος;
– Ε τι, βουδιστής;
– Όχι, λέω… Οκέι, οκέι… Κι εδώ που λέει GDPR;
– Εκεί απλώς θα το τσεκάρετε στο κουτάκι δίπλα, για να λαμβάνετε ενημερώσεις και τα σχετικά. Μην μπλέξουμε τώρα και με τον νόμο. Καταλαβαίνετε.
– Ναι, φυσικά. Ορίστε, έτοιμη η αίτηση.
– Ωραία, μπράβο, ωραιότατα. Άντε να πηγαίνετε τώρα γιατί έχω και μία άλλη συνάντηση…
– Ευχαριστώ, ναι. Και… και θα με καλέσετε εσείς;
– Για τι πράγμα;
– Για την επόμενη δράση.
– Α, ναι, φυσικά. Ποιος θέλετε να σας καλέσει; Κάνας υπουργός;
– Χαχά, ναι, οκέι, εντάξει. Έγινε, ευχαριστώ.
– Τίποτε, υποχρέωσή μου.
– Α, και κάτι τελευταίο: οι συγκεντρώσεις εδώ γίνονται; Στο Βοξ;
– Εδώ κάνουμε μόνο τα πάρτι, κύριέ μου, τι το περάσατε; Άκου εκεί συγκεντρώσεις…
– Ω, συγγνώμη.
– Ε μα. Θα σας πουν οι υπεύθυνοι πού θα πρέπει να πάτε. Μπορεί να είναι εδώ απέξω στην Πλατεία, μπορεί στο Πολυτεχνείο, μπορεί στην Κουμουνδούρου, μπορεί οπουδήποτε. Εξαρτάται.
– Ωραία.
– Να πηγαίνετε τώρα.
– Να πηγαίνω, χάρηκα πολύ.
– No pasarán!
– No pasarán.
– Venceremos!
– Venceremos.
– Vamos a la playa!
Του Κυριάκου Αθανασιάδη
liberal.gr