Η οικονομία χωρίς χρήματα ίσον με σεξ με τον αέρα…

Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που πριν πολλά χρόνια ο Καματερός “θεράπευε” τον καρκίνο με το περίφημο νερό που έφερε το όνομά του ή την πιο πρόσφατη “φραπελιά”, η κυβέρνηση της αριστεράς φιλοδοξεί να θεραπεύσει την φτώχεια.

Ιδού η μέθοδος κατά τον γενικό γραμματέα του Υπουργείου Εργασίας: 

 

“Τα 586 ευρώ σε επιχειρησιακές ή κλαδικές συμβάσεις που υπογράφονται, είναι μία παρωχημένη ιστορία. Οι δυνάμεις που καθορίζουν την κοινωνία πρέπει να μπορέσουν να αναπτύξουν ένα κίνημα ανατροπής, στην πράξη, αυτού του κατώτατου μισθού” δήλωσε ο γενικός γραμματέας του υπουργείου Εργασίας, Ανδρέας Νεφελούδης, μιλώντας στον ραδιοφωνικό σταθμό “Στο Κόκκινο”.

Διαβάζεις αυτές τις δηλώσεις και αναρωτιέσαι δουλεύει εμάς ή δουλεύει τον εαυτό του;

Όπως γνωρίζουν όχι μόνο οι πρωτοετείς των οικονομικών αλλά ακόμη και οι “πέτρες” αύξηση του μέσου όρου των μισθών μπορεί να υπάρξει μόνο αν αυξάνεται παράλληλα και το ΑΕΠ. Σε κάθε άλλη περίπτωση η αύξηση των μισθών ή των επιχειρηματικών κερδών αντίστοιχα είναι παίγνιο μηδενικού αθροίσματος. Τουτέστιν η αύξηση του ενός είναι μείωση για κάποιον άλλο…

Ο δείκτης της οικονομίας που ονομάζεται παραγωγικότητα θεωρείται πλέον από όλους πως αντιπροσωπεύει πάνω από 50% τα αίτια που ωθούν την οικονομική ανάπτυξη. 

 

Μερικοί κανόνες η ύπαρξη των οποίων συμβάλλει στην αύξηση της παραγωγικότητας είναι οι εξής κατά την Dambisa Moyo όπως τους περιγράφει στο τελευταίο βιβλίο της “Edge of Chaos”: Η διαφάνεια, οι σαφείς και αξιόπιστοι νόμοι, τα σαφώς καθορισμένα δικαιώματα ιδιοκτησίας και η διευκόλυνση της ανάπτυξης τεχνολογικών καινοτομιών.

Η Ελλάδα για πολλά χρόνια παρουσιάζει αρνητική εξέλιξη σχεδόν σε όλους τους παραπάνω δείκτες.

Αν παρατηρήσει κάποιος την πορεία του δείκτη παραγωγικότητας σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΟΣΑ με βάση το 100 το 2010 είχαμε 104 το 2007 και 93,5 το 2017. Με εξαίρεση το 2014 όλες τις άλλες χρονιές μετά το 2010 ο δείκτης παρουσιάζει επιδείνωση.

Αντιθέτως τις καλύτερες επιδόσεις από τις χώρες του ΟΟΣΑ τις παρουσιάζουν η Ιρλανδία και η Ρουμανία. Η Ιρλανδία με βάση το 100 το 2010, το 2005 ήταν στο 95 και το 2017 στο 151.

Η Ρουμανία αντίστοιχα το 2005 ήταν στο 86 και το 2017 στο 140. Στις χώρες αυτές δικαιολογημένα απολαμβάνουν αύξηση των μισθών οι εργαζόμενοι και των κερδών οι επιχειρήσεις.

Για να αντιληφθείτε πόσο απέχουμε από τη στεριά της πραγματικότητας και κολυμπάμε εξουθενωμένοι στην τρικυμία της σύγχυσης (δηλαδή για να καταλάβετε γιατί δεν έχουμε καμιά ελπίδα) διαβάστε και τα υπόλοιπα της συνέντευξης στο “Κόκκινο”:

“Εμείς θα ακολουθήσουμε όλες τις επιστημονικά τεκμηριωμένες διαδικασίες, για να μπορέσει να αυξηθεί” τόνισε ο κ. Νεφελούδης, σημειώνοντας ότι η κυβέρνηση πρέπει να κάνει “πολύ σοβαρή δουλειά για όλες τις διαδικασίες καθορισμού, γεγονός που είναι σε εξέλιξη. Βασικότερο όλων είναι η ίδια η κίνηση της κοινωνίας, δηλαδή το τι συμφωνείται σε συλλογικό επίπεδο μεταξύ εργοδοσίας και εργασίας, σε επιχειρησιακό ή κλαδικό επίπεδο. Έχει πολύ μεγάλη σημασία οι κοινωνικοί εταίροι να αποτυπώσουν την πραγματικότητα όχι στο πλαίσιο του φαντασιακού κάποιων φιλελεύθερων κύκλων”.

Το θολό αυτό τοπίο θα μπορούσε να διδάσκεται στις οικονομικές σχολές υπό τον τίτλο “Τα οικονομικά χωρίς χρήματα”. 

 

Τα οικονομικά χωρίς χρήματα ως γνωστόν μοιάζουν με πόκερ με φασόλια ληγμένα ή με σεξ χωρίς σωματική επαφή ούτε καν μέσω ψηφιακών υποκατάστατων αλλά απευθείας με τον αέρα…

2) Για τη μικρή Μελίνα…

‘Ει δ’ αναγκαίον ήν αδικείν ή αδικείσθαι, ελοίμην αν μάλλον αδικείσθαι ή αδικείν’: Αν έπρεπε να διαλέξω μεταξύ του να αδικήσω ή να αδικηθώ, θα προτιμούσα να αδικηθώ παρά να αδικήσω (Γοργίας 469c).

Κατά τη διάρκεια ενός συμποσίου, ο Σωκράτης συνομιλεί με μία ομάδα σοφιστών σε μια προσπάθεια ορισμού της φύσης της σοφιστείας. Ο Σωκράτης ισχυρίζεται ότι αν η σοφιστεία δεν βασίζεται στη φιλοσοφία (δηλ. στην ηθική), είναι απλά μια τέχνη (δηλ. η ρητορική), που μπορεί να χρησιμοποιηθεί από τον ρήτορα για να πείσει τους ακροατές του ότι έχει δίκιο, ανεξάρτητα αν όντως έχει δίκιο ή όχι.

Λέει λοιπόν ο Σωκράτης ότι θα προτιμούσε να αδικηθεί παρά να αδικήσει. Και προσθέτει παρακάτω (479) ότι το μεγαλύτερο κακό δεν είναι να αδικήσεις: το μεγαλύτερο κακό είναι να αδικήσεις και να μην τιμωρηθείς γι’ αυτό. Γιατί όταν ο παραβάτης δεν τιμωρείται, το κακό παραμένει μέσα του γιατί δεν υπάρχει κάθαρση.

Το αίσθημα του δικαίου είναι συνυφασμένο με την κοινωνική συνύπαρξη και αποτελεί θεμελιώδη παράμετρο στις δημοκρατικές κοινωνίες. Γι’ αυτό και το σύνταγμα ορίζει ότι όλοι οι πολίτες είναι ίσοι απέναντι στο νόμο. Τι γίνεται λοιπόν όταν σε μια χώρα, θεωρητικά δημοκρατική, κάποιοι είναι πιο ίσοι από τους άλλους;

Η ατιμωρησία προκαλεί το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Όταν ο απλός πολίτης βλέπει ότι ο νόμος δεν λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο απέναντι σε όλους, δεν έχει λόγους να παραμείνει νομοταγής. Αυτό που χρειάζεται είναι να βρει κι αυτός μπάρμπα στην Κορώνη, να προσεγγίσει τον βουλευτή, να λαδώσει τον εφοριακό, να κάνει τα στραβά μάτια στις ατασθαλίες γύρω του, με δυο λόγια να ενταχθεί στο σύστημα για να επιβιώσει.

 

Όταν μία πολιτεία (με τις πρακτικές που ακολουθεί ή υποθάλπτει) παρακάμπτει επιλεκτικά τη νομιμότητα και ακυρώνει το κοινωνικό συμβόλαιο με τους πολίτες της, δεν έχει δικαίωμα να απαιτεί από τους τελευταίους υπακοή στο νόμο. Ή είμαστε όλοι ίσοι απέναντι στο νόμο, ή Φαρ-Ουέστ.

Η κοινή γνώμη αισθάνεται σκανδαλισμένη από τις δυσανάλογα ελαφρές κυρώσεις που επιβλήθηκαν στην αναισθησιολόγο της οποίας η βαρύτατη ιατρική αμέλεια είχε σαν αποτέλεσμα να χαθεί ένα μικρό κοριτσάκι. 

 

Η ποινή που επιβλήθηκε είναι αντίστοιχη του “κακό παιδί, δεν έχει πουτίγκα απόψε”. Πόσοι πολίτες έχουν την πεποίθηση ότι τα αρμόδια όργανα της πολιτείας αποδίδουν αμερόληπτα δικαιοσύνη; Πόσες φορές έχουμε δει στην Ελλάδα περίπτωση γιατρού ή δικηγόρου που του αφαιρέθηκε το δίπλωμα, η άδεια ασκήσεως επαγγέλματος και/ή πήγε φυλακή για αδίκημα; 

 

Φαίνεται ότι τα “εξέχοντα” μέλη της ελληνικής κοινωνίας είναι (στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων) υπεράνω του νόμου, δεν αγγίζονται. Εξ ου και η φράση “κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει”. Είναι άραγε σύμπτωση που ένα μεγάλο ποσοστό (ίσως το μεγαλύτερο, δεν γνωρίζω) των βουλευτών είναι δικηγόροι, γιατροί, κλπ.; Όταν η εμπιστοσύνη μεταξύ κράτους και πολιτών διαρραγεί, οι κοινωνίες καρκινοβατούν.

Επιπλέον, το γεγονός ότι μία δίκη παίρνει χρόνια για να τελεσιδικήσει ευνοεί τους ανήθικους (η περίπτωση “ε καλά, μετά από δέκα χρόνια, ποιος ζει, ποιος πεθαίνει”) και αφήνει τους ευυπόληπτους να αισθάνονται μεγάλα κορόιδα. Μία γνωστή μου κυρία αγόρασε προ κρίσης εξοχικό με δάνειο. Μόλις άρχισε η κρίση, έπαψε να πληρώνει τις δόσεις του δανείου. Έχουν περάσει οκτώ χρόνια και δεν έχει γίνει κατάσχεση. Η ίδια γελώντας λέει: ‘Μέχρι να φτάσει η σειρά μου να το πάρει η τράπεζα, εγώ θα κάνω τα μπανάκια μου μια χαρά’!

Ο νικητής του φετινού Αρκτικού Μαραθώνιου ήταν ο Έλληνας Αργύρης Παπαθανασόπουλος, ορθοπεδικός, ο οποίος το 2008 έφυγε από την Ελλάδα και εγκαταστάθηκε στη Βρετανία, όπου εργάζεται σε νοσοκομείο έξω από το Μάντσεστερ ως επειγοντολόγος σε ορθοπεδικά περιστατικά. 

 

Ο κ. Παπαθανασόπουλος δηλώνει: “Δεν άντεχα την ελληνική πραγματικότητα. Μπορούσα κάλλιστα να βρω μία θέση στην Ελλάδα και να δουλέψω στην Ορθοπεδική αλλά ήμουν πολύ απογοητευμένος από την γενικότερη νοοτροπία και στάση και από άλλα δεινά φαινόμενα της ελληνικής κοινωνίας. Είπα αρκετά, φεύγω, εγώ δεν είμαι για τέτοια πράγματα…”.

Παρ’ όλα αυτά, μόλις τερμάτισε ο κ. Παπαθανασόπουλος, με περηφάνια προσπάθησε να καρφώσει την Ελληνική σημαία πάνω στο παγωμένο έδαφος (https://www.youtube.com/watch?v=5VPdE21XGnQ – απόσπασμα 8:27 – 9:44).

Αν αυτός ο μαχητικός Έλληνας ζούσε στην αρχαία Ελλάδα, θα ήταν οπαδός του Σωκράτη και της ηθικής της φιλοσοφίας, και όχι υπέρμαχος των σοφιστών και του οπορτουνισμού της ρητορικής. Δυστυχώς, το περιβάλλον στην σημερινή Ελλάδα είναι τόσο αντίξοο για όσους θέλουν να διατηρήσουν τον αυτοσεβασμό τους, που κάποιοι φεύγουν. Αλλά εξακολουθούν να προσπαθούν για τη χώρα τους εκ του μακρόθεν. Γιατί η έννοια της χώρας, όπως και αυτή της δικαιοσύνης, είναι πολύ πιο μεγάλη από τους εκάστοτε μέτριους, αδαείς και αμοραλιστές διαχειριστές της.

Τα πράγματα δεν εμπνέουν μεγάλη αισιοδοξία για το εγγύς μέλλον. Αλλά αν προσπαθήσουμε να ενστερνιστούμε περισσότερο τις αρχές της φιλοσοφίας και λιγότερο της σοφιστείας, θα έχουμε το δικαίωμα να ελπίζουμε. Για την Ελλάδα, ρε γαμώτο. Και για τα βλαστάρια της.

(Αφιερωμένο στη μικρή Μελίνα, ένα άτυχο αγγελούδι).

Λ. Κ. (αν δημοσιευτεί, παρακαλώ μόνο με τα αρχικά μου, κ. Στούπα)

Κ.Στούπας
capital.gr