Ένας από τους «νόμους» του Μέρφι αναφέρει ότι «όταν τα πράγματα δεν μπορούν να γίνουν χειρότερα, θα γίνουν». Δυστυχώς, για όλους μας η κυβέρνηση επιβεβαιώνει τον κανόνα αυτό από την αρχή που ανέλαβε την εξουσία μέχρι και σήμερα.
Γράφει ο Πάνος Αμυράς*
Η ΕΛΛΑΔΑ στα 3,5 χρόνια της περιόδου Τσίπρα οπισθοδρόμησε παντού. Οχι μόνο στην οικονομία, όπου οι απώλειες είναι απολύτως μετρήσιμες, αλλά και σε τομείς κρίσιμους για την καθημερινότητα του πολίτη και τη θωράκιση της δημοκρατίας, όπως είναι η λειτουργία των θεσμών, η παρουσία του κοινωνικού κράτους, η δημόσια διοίκηση και το εκπαιδευτικό μας σύστημα.
Ο πρωθυπουργός, ο οποίος εξελέγη για να «σκίσει» τα Μνημόνια, τελικώς υπέγραψε την παράταση της λιτότητας τουλάχιστον έως και το 2022 φορτώνοντας τους φορολογουμένους με επώδυνα και αχρείαστα, έως το τέλος του 2014, μέτρα.
ΣΗΜΕΡΑ η κυβέρνηση βρίσκεται μπροστά στο τέλειο αδιέξοδο, που η ίδια δημιούργησε με τις υπογραφές της. Τον Αύγουστο υποτίθεται ότι μπαίνει «τέλος στα Μνημόνια», όπως πανηγυρίζουν οι προπαγανδιστές του Μαξίμου, όμως η χώρα βρίσκεται μπροστά σε μεγάλες εθνικές και οικονομικές περιπέτειες.
Ο κ. Τσίπρας σε αγαστή συνεργασία με τους δανειστές μετέθεσε για το τέλος της θητείας του την εφαρμογή του νέου πακέτου εσωτερικής υποτίμησης. Υπόσχεται καλύτερες ημέρες, όταν στην πράξη ο λογαριασμός του Μνημονίου ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ. είναι μπροστά μας.
ΟΙ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ θα μειωθούν από την 1η Ιανουαρίου έως και 18%, όπως δήλωσε ο υπουργός Οικονομικών, Ευκλείδης Τσακαλώτος, και όμως ακόμη και σήμερα βουλευτές και υπουργοί υποστηρίζουν ότι θα επαναδιαπραγματευθούν το μέτρο. Προφανώς, με την ίδια επιτυχία που το έπραξαν το 2015.
Οι φόροι θα αυξηθούν περαιτέρω από το 2020 ακόμη και για όσους έχουν μηνιαία εισοδήματα 600 ευρώ και την ίδια ώρα τα κυβερνητικά παπαγαλάκια υπόσχονται ελαφρύνσεις.
Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ έχει χάσει όλους τους στόχους της ανάπτυξης αλλά θριαμβολογεί για το υπερπλεόνασμα, που προέρχεται από την υπερφορολόγηση και τη στάση πληρωμών του δημοσίου.
Ο κ. Τσίπρας παίζει τα ρέστα του στην αποκαλούμενη «καθαρή έξοδο» σε μια περίοδο κατά την οποία οι αγορές έχουν οδηγήσει τα επιτόκια των ελληνικών ομολόγων κοντά στο 4,5%. Δεν έχει την πολιτική δύναμη για να διαπραγματευθεί για τα μεγάλα ζητήματα της επόμενης ημέρας, όπως είναι το αναπτυξιακό μοντέλο και η ελάφρυνση του χρέους. Τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ κινούνται στα όρια του 20% και η κυβέρνηση μπαίνει στην τελική ευθεία με έναν πολιτικό βίο που κυμαίνεται μεταξύ Σεπτεμβρίου 2018 και Μαΐου 2019.
ΤΟ ΔΥΣΑΡΕΣΤΟ για τη χώρα είναι ότι αυτό το γνωρίζει και η άλλη πλευρά. Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις εν όψει ευρωεκλογών, όπου αναμένεται να δοκιμαστούν σκληρά από τα κόμματα των λαϊκιστών, ακολουθούν σκληρή γραμμή έναντι του ελληνικού ζητήματος. Ηδη υπάρχουν ενδείξεις για τη σύνδεση των αποφάσεων για το χρέος με νέες δεσμεύσεις και αυστηρή εποπτεία.
ΦΤΑΣΑΜΕ στο τέλος του προγράμματος με την οικονομία καθηλωμένη από τους φόρους και τα νέα μέτρα να έρχονται από το 2019. Ο πρωθυπουργός ονειρεύεται κανονικότητα στα διαφημιστικά σποτάκια του Μαξίμου, όταν για τα νοικοκυριά επιδεινώνεται η καθημερινότητα και αυξάνονται οι φορολογικές επιβαρύνσεις. Η απόσταση της κυβέρνησης από την πραγματικότητα μεγαλώνει και όπως θα έλεγε και ο Μέρφι έχει ήδη ενεργοποιηθεί για τον κ. Τσίπρα ένας άλλος «νόμος» του: «ό,τι είναι να πάει στραβά, θα πάει».