Όταν ο Αλέξης Τσίπρας βρέθηκε στριμωγμένος στη γωνία, τον Ιούλιο του 2015, κατάλαβε ότι το παραμύθι που πουλούσε από το 2012, τα είχε φάει τα ψωμιά του. Η χρησιμότητά του είχε εξαντληθεί.


Από την ώρα που αποφάσισε πως το παράλληλο νόμισμα, η “αντίσταση με ακσιοπρέπεια”, το ηρωικό Grexit και όλες οι υπόλοιπες “επαναστατικές” μπούρδες ήταν ανέφικτες ουτοπίες, χρειαζόταν να βρει ένα νέο “αφήγημα”.

Ένα “αφήγημα” καινούργιο, διαφορετικό. Ταυτόχρονα όμως, παρόμοιο με το προηγούμενο το οποίο είχε αποδειχθεί τόσο επιτυχημένο.

Μόλις λοιπόν ξεμπέρδεψε με τους βλάκες που είχαν πιστέψει τα ακσιοπρεπή, κορόιδεψε τους ηλίθιους που πίστεψαν ότι πραγματικά δεν θα πάει σ’ εκλογές και την ψήφιση του τρίτου Μνημονίου στην Βουλή, κάθισε και υπολόγισε τα δεδομένα, προχωρώντας στον σχεδιασμό ενός νέου παραμυθιού.

Μοναδική προϋπόθεση που έθεσε στον εαυτό του, ήταν η επίτευξη τριών βασικών στόχων:

Α. Να είναι συναισθηματικά ελκυστικό σε μια μεγάλη μερίδα του πλήθους που χόρευε αλλοπαρμένο στο Σύνταγμα το βράδυ της 5ης Ιουλίου. Όσο ελκυστικότερο, τόσο το καλύτερο. Οπωσδήποτε, τουλάχιστον όσο ελκυστικό είχε αποδειχθεί το παραμύθι της επανάστασης και του “Όχι” στο δημοψήφισμα.

Β. Να του δίνει τη δυνατότητα να προσφέρει “δωράκια” παροχών και επιδομάτων στα πλήθη των ψηφοφόρων που θα παρέμεναν πιστά στο κόμμα και τον Μεγάλο Ηγέτη. Παρά τις τεραστίων διαστάσεων κωλοτούμπες σε θέματα αρχών, που ήξερε πολύ καλά πως θα έπρεπε να κάνει.

Γ. Να τον διατηρεί στην εξουσία όσον το δυνατό περισσότερο, ανεξαρτήτως κόστους για την χώρα κι όλους τους υπόλοιπους. Ενώ ταυτόχρονα, θα δημιουργούσε ύπουλα, εξωφρενικές και ασφυκτικές πιέσεις σε όποιον (θα τολμούσε να) κερδίσει τις επόμενες εκλογές.

Διότι ο Αλέξης ήξερε πολύ καλά από τότε ότι θα χάσει, τις μεθεπόμενες εκλογές. Ούτε για ένα λεπτό, μην πιστέψει κανείς ότι περίμενε ή περιμένει να κερδίσει τώρα. Άσχετα από το τι λέει δημόσια. Αντίθετα από τα θρυλούμενα, κάθε άλλο παρά βλάκας είναι.

Αφού λοιπόν καταστάλαξε στο καινούργιο παραμύθι που θα πουλούσε, προκήρυξε τις πρόωρες εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015.

Από τότε, όλοι όσοι ζούμε στην δόλια Ψωροκώσταινα, βιώνουμε 

  • “παράλληλα προγράμματα” που δεν εφαρμόζονται ποτέ, 
  • “εκτινάξεις της οικονομίας σαν ελατήριο” ενώ αυτή παραμένει πιο ακίνητη και από μπογιά σε τοίχο που στεγνώνει, 
  • “ταξικά επιλεγμένα” εξοντωτικά εισπρακτικά μέτρα που κτυπούν συγκεκριμένες κατηγορίες πολιτών ή ευνοούν άλλες ανάλογα το επάγγελμα ή την ηλικία τους, 
  • επιπλέον εξοντωτικά εισπρακτικά μέτρα που δεν αφήνουν κανέναν ανέγγιχτο και τα όποια έχουν ψηφιστεί και έχουν παραπεμφθεί στις καλένδες “αλλά δεν θα τα εφαρμόσουμε” (στο πλαίσιο βεβαίως, βεβαίως της αριστερής πλήρους αδιαφορίας και ασέβειας προς δημοκρατικούς θεσμούς και νόμους) 
  • και τόσα και τόσα ακόμη.

Ένα προς ένα, όλα προσεγμένα μέρη της εφαρμογής του συγκεκριμένου σχεδίου. 

Το οποίον προβλέπει να μένουν φροντισμένα “τα δικά μας τα παιδιά” και να παραμένει ο Αλέξης και η… παρέα του στην εξουσία!

Ας μένουν τα νοσοκομεία χωρίς φάρμακα, ας στεγνώνει η αγορά από τις απλήρωτες οφειλές του δημοσίου και ας πεινούν όσοι κατέθεσαν αίτηση για σύνταξη τα δυο τελευταία χρόνια. 

Το μόνο που μετρά, είναι να βγαίνει το πρωτογενές πλεόνασμα 2 και 3 φορές μεγαλύτερο του στόχου, ώστε να μπορεί η πρωθυπουργάρα να μοιράζει 13η σύνταξη της μιας φοράς ή επιδόματα σε αυτούς που είναι χορτασμένοι αλλά κομματικοί.

Όποιος δε τολμήσει να διαψεύσει το παραμυθάκι του Μεγάλου Ηγέτη, γίνεται κόκκινο πανί και μπαίνει στο στόχαστρο. 

Όπως συνέβη π.χ. με τον Ευκλείδη Τσακαλώτο που, με τις δηλώσεις του στους Financial Times και στο κομματικό ραδιόφωνο, διέψευσε τα πρόσφατα “κεφάλαια” του αφηγήματος περί απελευθέρωσης από την εποπτεία, μη εφαρμογής των ψηφισμένων περικοπών κ.λπ.

Μην τον λυπάστε όμως, τον Γιουκλίντ. Αυτός σχεδίασε τις λεπτομέρειες και εφαρμόζει όλο το οικονομικό κομμάτι της ξεδιάντροπης κοροϊδίας. Απλά, για δικούς του λόγους, λόγους εξυπηρέτησης του προσωπικού εσωκομματικού συμφέροντός του, αποφάσισε να διαφοροποιηθεί.

Διαχρονικά, όλες οι κυβερνήσεις σε ολόκληρο τον κόσμο, προσπαθούν να κρύψουν τα ενοχλητικά και με μεγάλο πολιτικό κόστος μέτρα. Για να το πετύχουν, χρησιμοποιούν διαφόρων ειδών “φερετζέδες” και μία “εναλλακτική” ρητορική.

Κάτι σχετικό σχεδίασε το καλοκαίρι του 2015 και ο Αλέξης Τσίπρας. Μόνο που στην περίπτωσή του, το μέγεθός της απόκρυψης και της συγκάλυψης που είναι αναγκαία, είναι τόσο μεγάλο που κανένας φερετζές δεν είναι αρκετός.

Χρησιμοποίησε λοιπόν μία κανονική, ολόσωμη μπούρκα. Η οποία μπούρκα θα μπορούσε να λειτουργήσει και όλα να πορεύονταν κατά πως περίμενε.

Δυστυχώς όμως γι’ αυτόν και ευτυχώς για τους πολίτες, ορισμένες αδικίες, ορισμένες αδιαντροπιές παραμένουν εμφανείς, όσες μπούρκες κι αν τους ρίξεις από πάνω…

Πέτρος Λάζος
capital.gr

Πηγή

Share.