«Καθρέφτη καθρεφτάκι μου, στον τοίχο πάνω τώρα, πες μου ποιος είναι πιο Σοσιαλδημοκράτης σ’ολόκληρη τη χώρα;»
Το ερώτημα του γνωστού παραμυθιού επανέρχεται, στο πλαίσιο μίας νεοελληνικής πολιτικής παρωδίας, με πρωταγωνιστές, βεβαίως, πολύ διαφορετικούς από εκείνους των αδελφών Γκριμ:
στην περίπτωσή μας, η βασίλισσα-Σοσιαλδημοκρατία αναρωτιέται αν ο ΣΥΡΙΖΑ-Χιονάτη μπορεί να μοιραστεί το στέμμα της, ενώ κάποιοι από τους 7 νάνους ποντάρουν, ήδη, στη μεταμόρφωση του δεύτερου, ώστε να μοιάσει στην πρώτη.
Αλλά σφάλλουν…
Οι οπαδοί της «μετεξέλιξης» του κυβερνώντος κόμματος σε σύγχρονη ευρωπαϊκή δύναμη επικαλούνται την προφανή μνημονιακή στροφή του ως δείγμα ρεαλισμού, ύστερα από μία πολυετή περιπλάνησή του στον κόσμο της τάχα ριζοσπαστικής «αυταπάτης».
Ξεχνούν, όμως, ότι ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να αυτοπροσδιορίζεται ως κόμμα της Αριστεράς, επιμένοντας ότι το συγκεκριμένο παρόν του αποτελεί συνεπή συνέχεια του «αγανακτισμένου» παρελθόντος του.
Βαφτίζει «έντιμους συμβιβασμούς» τα δύο σκληρά μνημόνια που ο ίδιος επέβαλε και σταθερά διαλαλεί ότι αυτά λήγουν, όταν η υπογραφή του φιγουράρει κάτω από οδυνηρά μέτρα, που θα εφαρμόζονται τουλάχιστον μέχρι το 2022 και με ενέχυρο τη δημόσια περιουσία έως το 2116!
Ασφαλώς, όσοι βλέπουν τον ΣΥΡΙΖΑ ως Χιονάτη βλέπουν και ως δείγμα μετακίνησης προς το κέντρο τα ανοιγματά του προς το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι.
Δεν αμφισβητούν, ωστόσο, την ειλικρίνεια του, όσο την αμφισβητεί η ίδια η πραγματικότητα. Διότι η αλήθεια της δεύτερης ανατινάζει την υποκρισία του πρώτου, καθώς επίσημη θέση του κόμματος παραμένει αυτή που διακινούν και σήμερα τα στελέχη του: ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. έφεραν την κρίση και τη χρεοκοπία.
Οι αρχηγοί τους είναι σκέτα «βαρίδια», ο Σταύρος Θεοδωράκης εργαλείο του κατεστημένου κι όλοι τους (μαζί και ο Πικραμένος) είναι ένοχοι σκανδάλων.
Μοναδική υγιής δύναμη, οι εθνολαϊκιστές του συγκυβερνήτη Πάνου Καμένου.
Με άλλα λόγια, στην πράξη ζει και βασιλεύει το σύνθημα «ή εμείς ή αυτοί»!
Ακούγεται λογικό, πάντως, το επιχείρημα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, εισηγούμενος (και) κάποια θέματα που πράγματι αφορούν τον εκσυγχρονισμό, αποκτά προφίλ σοσιαλδημοκρατικό. Πρόκειται, όμως, για αληθινές ρυτίδες ωριμότητας ή για μακιγιάζ σκοπιμότητας;
- Διότι είναι άστοχο, για παράδειγμα, να εγείρεις ως άμεση εθνική προτεραιότητα την αναδοχή παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια σε καιρούς πρωτοφανούς λιτότητας.
- Άγονο να συζητάς ένα ευαίσθητο ζήτημα με ανέτοιμους ακροατές δίχως την ευελιξία να επικαλεστούν την ατομική τους συνείδηση.
- Και υποκριτικό να μετατρέπεις μία υπόθεση συμμόρφωσης στα ευρωπαϊκά δεδομένα, σε ζυγαριά «προοδευτικότητας».
Ακόμη και οι μεγαλύτερες τομές, άλλωστε, υπονομεύονται όταν αποδεικνύονται τακτικοί ελιγμοί με στόχους άλλότριους…
Στον δικό μας καθρέφτη δεν φαίνεται κανένα συνέδριο αλλαγής θέσων και αυτοκριτικής του ΣΥΡΙΖΑ.
Κάτι τέτοιο, άλλωστε, θα σήμαινε
- ότι ποτέ δεν υπήρξε ο άλλος δρόμος που έταζε το 2014 και ότι η περίοδος Βαρουφάκη, το Δημοψήφισμα και οι δεύτερες εκλογές ήταν μία μπλόφα διαρκείας.
- Ότι ποτέ οι αντίπαλοι δεν υπήρξαν προδότες και πάντως όχι ανεπαρκέστεροι της υπουργικής αλυσίδας που ξεκινά από Πολάκη, Κατρούγκαλο και Τόσκα και κλείνει με Τέρενς Κουίκ, Παππά και Φλαμπουράρη.
- Και ότι η Βουλή δεν έγινε καλύτερη με Μπαλαούρα, Ζουράρι ή Αυλωνίτου.
Τελικά, τόσες ανατροπές, θα έδειχναν ξανά στον καθρέφτη και έναν αριθμό, που η κυβέρνηση θέλει να ξεχάσει: το αρχικό, μονοψήφιο ποσοστό ενός κόμματος διαμαρτυρίας!
Δεν γίνεται, λοιπόν, να εξελιχθεί ο παρών ΣΥΡΙΖΑ σε ευρωπαϊκό κόμμα του ρεαλισμού και της Κεντροαριστεράς.
Γιατί, μία διαδικασία όπως αυτή περνά μέσα από την καταδίκη απόψεων και πρακτικών που συνειδητά ακολουθεί επί 4 χρόνια.
Και δεν μπορεί ο ίδιος να γίνει, αίφνης, κριτής που θα αθωώνει τον ένοχο εαυτό του, ενώ ταυτόχρονα θα τον υπερασπίζεται.
Είχε, άλλωστε, πολλές ευκαιρίες, τις οποίες όμως ποδοπάτησε στο όνομα της εξουσίας, μαζί με την αξιοπρέπεια των στελεχών του.
Η επόμενη θα υπάρξει μόνο ύστερα από μία εκλογική συντριβή, που ίσως τον οδηγήσει σε έναν νέο πολιτικό αυτοπροσδιορισμό, με άλλους πρωταγωνιστές και, ασφαλώς, με θεμέλια διαφορετικά από το ψέμμα και τον κομματικό κυνισμό που τον έθρεψαν μέχρι τώρα.
Καθόλου τυχαία, ακόμη και την ώρα που διεξάγεται αυτή η συζήτηση για την τυχόν «αναβάπτισή» του, ο ΣΥΡΙΖΑ βαδίζει σταθερά στο δρόμο που χάραξε εξαρχής.
Επιμένει να σκαρφίζεται κόλπα με τις κάλπες, να αναζητεί εκλογικούς πελάτες για διορισμούς και να στήνει νέες παγίδες στους αντιπάλους του.
- Δεν είναι, συνεπώς, η παρεξηγημένη αλλά κατά βάθος όμορφη Χιονάτη.
- Ούτε, βέβαίως, και το πολύτιμο φρούτο, που κάποιοι ελπίζουν να ωριμάσει και κάποιοι άλλοι να πέσει μόνο του από το κλαρί του.
Αντιθέτως, αποδεικνύεται επικίνδυνη αρρώστια στη ρίζα και στον κορμό του ίδιου του δέντρου!
Ας ραντιστεί, λοιπόν, με το φάρμακο της αλήθειας αν θέλουμε να μείνει υγιής και καρποφόρα η σοδειά της Δημοκρατίας…
Γιάννης Βλαστάρης
thetoc.gr