Ο Θουκυδίδης γεννήθηκε στην Αθήνα το έτος 460 π.Χ., έγραψε την ιστορία του Πελοποννησιακού πολέμου και γενικά αναγνωρίζεται ως ο κορυφαίος ιστορικός της παγκόσμιας ιστορίας.
Εισήγαγε για πρώτη φορά την μέθοδο της ιστορικής αιτιότητας, δηλαδή της αναζήτησης των βαθύτερων αιτιών ενός γεγονότος και υπήρξε ο πρώτος που προσέγγισε με επιστημονικό τρόπο την ιστορία.
Σε αντίθεση με τον Ηρόδοτο, ο οποίος στην περιγραφή των ιστορικών γεγονότων περιλάμβανε και μυθολογία, ο Θουκυδίδης παρέθετε μόνο αντικειμενικά στοιχεία, από τα οποία αντλούσε και συμπεράσματα.
Δεν εξετάζει την τέχνη, τη λογοτεχνία ή την κοινωνία της εποχής εκείνης, αλλά αυστηρά ότι θεωρούσε ότι σχετιζόταν με τον πόλεμο, και αυτό γιατί περιέγραφε ένα συγκεκριμένο γεγονός και όχι μια ιστορική περίοδο.
Αναφερόμενος στο έργο του , έγραψε :
“… Ο αποκλεισμός του μύθου από την περιγραφή των γεγονότων, ίσως κάνει το έργο λιγότερο ευχάριστο , αλλά μου αρκεί να είναι ωφέλιμο για όσους θέλουν να έχουν ακριβή αντίληψη των γεγονότων , ακόμα και των παρόμοιων που θα συμβούν στο μέλλον… Γιατί την ιστορία μου την έγραψα ως θησαυρό παντοτινό και όχι για να ξεχασθεί μετά από κάποιο χρονικό διάστημα…”
Ο Θουκυδίδης αναφερόμενος στο θέμα της προδοσίας ειπε:
“Προδότης δεν είναι μόνον αυτός ο οποίος φανερώνει τα μυστικά της πατρίδος του στους εχθρούς αλλά είναι και εκείνος που ενώ κατέχει δημόσιο αξίωμα, εν γνώσει του δεν προβαίνει στις απαραίτητες ενέργειες για να βελτιώσει το βιοτικό επίπεδο των ανθρώπων επάνω στους οποίους άρχει”.
Η αναφορά αυτή του Θουκυδίδη στην έννοια της προδοσίας, σήμερα είναι επίκαιρη όσο ποτέ.
Ζούμε σε ένα κόσμο που συνεχώς ολισθαίνει προς τον υλισμό μέσα από την παγκοσμιοποίηση.
Οι πολίτες , ολοένα και περισσότερο, κατακλύζονται από υλικά αγαθά που τους ωθούν σε υπέρμετρο καταναλωτισμό, που αφορά την κατοικία, την διατροφή, την διασκέδαση, την αυτοκίνηση , την παιδεία, την υγεία και την εμφάνιση.
Το άμεσο αποτέλεσμα είναι η συνεχής αναζήτηση περισσότερων οικονομικών πόρων , είτε από μισθωτή εργασία, είτε από επιχειρηματική δραστηριότητα είτε, και το χειρότερο, ζώντας παρασιτικά…
Σε αυτό το κοινωνικό περιβάλλον, καλείται το πολιτικό προσωπικό και ειδικότερα οι επίδοξοι πολιτικοί ηγέτες να λειτουργήσουν.
Να παρουσιάσουν στον λαό και το εκλογικό σώμα , το πρόγραμμά τους.
Να διατυπώσουν τις υποσχέσεις τους και να πείσουν , προκειμένου να αποσπάσουν την ψήφο που θα τους φέρει στην εξουσία.
Το φαινόμενο αυτό είναι σε πολλές περιπτώσεις παγκόσμιο, ιδιαίτερα στις δυτικού τύπου δημοκρατίες, αλλά αφορά και την χώρα μας.
Και αυτοί που υπόσχονται τα περισσότερα, κυρίως στον οικονομικό τομέα, έχουν τις περισσότερες πιθανότητες να κερδίσουν τις εκλογικές μάχες…
Αντίθετα, αυτοί που μιλούν στον λαό την υπεύθυνη γλώσσα της αλήθειας, αυτοί που υπόσχονται με μέτρο τις δυνατότητες του κράτους, αυτοί που η συναίσθηση της ευθύνης του εθνικού συμφέροντος δεν τους επιτρέπει να δίνουν υποσχέσεις ανέφικτες, έχουν ελάχιστες πιθανότητες εκλογικής επιτυχίας…
Και αυτοί που κερδίζουν τις εκλογές με ανέφικτες υποσχέσεις για οικονομικές παροχές, καλούνται την επόμενη ημέρα να κυβερνήσουν.
Να κυβερνήσουν ένα λαό που ευτυχής περιμένει την υποσχεθείσα ευημερία!
Να κυβερνήσουν, αυτοί που στην αρχαία Ελλάδα για πρώτη φορά, ονόμασαν λαϊκιστές , και που υποσκάπτουν το δημοκρατικό πολίτευμα. ..
Να κυβερνήσουν, αυτοί που θεωρούν την κατάληψη της εξουσίας αυτοσκοπό και που όταν την καταλάβουν, χωρίς δισταγμό, αθετούν όλες τις προεκλογικές υποσχέσεις τους.
Αυτοί που υποσχέθηκαν προκειμένου να εκλεγούν, ότι θα αυξήσουν τα εισοδήματα των πολιτών ανεξάρτητα από την παραγωγικότητα και το εθνικό ακαθάριστο προϊόν, αυτοί που διαβεβαίωναν ότι “λεφτά υπάρχουν”, αυτοί που υποσχέθηκαν μείωση της φορολογίας, άμεση κατάργηση των μνημονίων, πάταξη της φοροδιαφυγής, και “τιμωρία” των σκληρών και αδίστακτων δανειστών της χώρας…
Αυτοί, που δεν υλοποίησαν καμία προεκλογική υπόσχεση που είχε σχέση με οικονομικές παραμέτρους και που προκειμένου να δικαιολογήσουν την συνειδητή εξαπάτηση του λαού, προσπαθούν να βρουν καταφύγιο στο “αμαρτωλό παρελθόν” των προηγούμενων, στην σκανδαλολογία, στην προπαγάνδα, και στα fake news …
Αυτοί που κατά περιόδους μετά την μεταπολίτευση κατέλαβαν με τον λαϊκισμό και διαχειρίσθηκαν αλλά και διαχειρίζονται την εξουσία στην χώρα μας.
Αυτοί, που κατά τον μεγάλο Θουκυδίδη, χαρακτηρίζονται προδότες , αφού “… κατέχουν δημόσιο αξίωμα και εν γνώσει τους δεν προβαίνουν στις απαραίτητες ενέργειες για να βελτιώσουν το βιοτικό επίπεδο των ανθρώπων επάνω στους οποίους άρχουν …”.
protothema