Το πρόβλημα με τα γραπτά του Θανάση Καρτερού δεν είναι το ύφος.
Επιλογή του είναι να γράφει προκηρύξεις αντί για άρθρα.
Επιλογή του είναι η πολεμική ρητορεία.
Ακόμη και το συχνό γλίστρημα στη χυδαιότητα και τον προπηλακισμό της αντίπαλης άποψης. Οποιος θέλει τον διαβάζει, όποιος δεν θέλει τον αγνοεί.
Το πρόβλημα δεν είναι ο Καρτερός. Ούτε και η θεσμική ιδιότητά του στο γραφείο Τύπου του Πρωθυπουργού. Αυτά είναι μείζονα προβλήματα για κανονικές χώρες που διαθέτουν αξιόπιστους θεσμούς και σοβαρή διακυβέρνηση.
Στην Ελλάδα του Καρανίκα και του υπουργού Πολάκη αυτές οι ενστάσεις είναι πολυτέλειες.
Το πρόβλημα του Καρτερού είναι ο φαντασιακός κόσμος του μυαλού του, οι «δύο Ελλάδες».
- Η «καθαρή Ελλάδα» του ΣΥΡΙΖΑ και η «βρώμικη Ελλάδα» των υπολοίπων.
- Το «φως» και το «σκοτάδι».
- Η μάχη του καλού με το κακό.
Και το συμπέρασμα: ότι η μία πρέπει να πάψει να υπάρχει για να θριαμβεύσει η άλλη.
Ερώτηση:
Πού ήταν τόσα χρόνια αυτή η «καλή Ελλάδα του ΣΥΡΙΖΑ»;
Γιατί, αν δεν υιοθετήσουμε τη θεωρία ότι εξωγήινοι προσγειώθηκαν στη χώρα μας τον Ιανουάριο του 2015, τότε πρέπει να αποδεχτούμε ότι ο λαός του ΣΥΡΙΖΑ στα κόμματα της «βρώμικης Ελλάδας» παραθέριζε. Μαζί με τα περισσότερα στελέχη και το πολιτικό προσωπικό του.
Αλλά για να ενοχλήσουμε τον μανιχαϊσμό του Καρτερού, και τον ίδιο στην Ελλάδα του Μπόμπολα και του Αλαφούζου τον συναντήσαμε, όχι στις πλαγιές του Γράμμου και του Βίτσι. Ως πρωτοκλασάτο στέλεχος της -κατά τον ίδιο- «βρώμικης Ελλάδας».
Ποιος εξαγνισμός, λοιπόν, ορίζει τη διαχωριστική γραμμή των «δύο Ελλάδων»; Ισως αρκεί το άγγιγμα του Αλέξη.
Πάντως εκτός από το άγγιγμα του Αλέξη, καλό θα ήταν να έβαζε και το χέρι της μια γνωστή επιστήμη της Ιατρικής. Ενας ολόκληρος κλάδος βοηθάει ανθρώπους που πάσχουν από νευρωσικές φαντασιώσεις.
Μια πρόχειρη σημειολογία στα γραπτά του Καρτερού αποδεικνύει ότι ο άνθρωπος βλέπει οράματα.
Οχι οράματα για αγώνες, επαναστάσεις και ιδανικά όπως νομίζει. Αλλά από τα άλλα. Τα οράματα και θάματα που λένε οι πιστοί.
- Τον Αρη Βελουχιώτη με το όπλο παρά πόδα.
- Τον Λένιν να κλαίει για τη Σοβιετία που χάθηκε.
- Τον Σεν Ζιστ δίπλα σε καμιά γκιλοτίνα.
Στον ύπνο του οι προδομένες επαναστάσεις ζητούν δικαίωση.
Και τα όνειρά του ζητούν εκδίκηση.
Από όλους εμάς τους αντεπαναστάτες που μας εποικίζει στη «βρώμικη Ελλάδα». Παρέα με τη διαπλοκή, τον Μητσοτάκη, τον Μαρινάκη και όλους τους «αντίχριστους».
Τι να κάνουμε, που έλεγε και ο αείμνηστος, θα την πληρώσουμε.
όταν ο θαυματουργός Αλέξης αποφασίσει την τέλεια kolotoumba, δεν θα χρειάζεται δίπλα τα παλιά οικογενειακά κειμήλια. Ούτε τους «Μένιους Κουτσόγιωργες» να γράφουν έπη για το φως και το σκοτάδι.
Θανάσης Τσεκούρας
protothema