Τελικά, ούτε στη Λήμνο τον συμπαθούν!
Συγγνώμη, αλλά προσέξατε το δώρο που προσέφερε ο δήμαρχος στον Τσίπρα; Ενας κεραμικός αμφορέας από κοχύλια…
Συμπάσχεις με τη βασανισμένη ψυχή του καλλιτέχνη που τον οδηγεί στα φρικτά οράματά του, θαυμάζεις οπωσδήποτε την τεχνική, αλλά τι το κάνεις αυτό το πράγμα αν σ’ το φορτώσουν δεν μπορώ να φαντασθώ.
Αφού ώς και ο Τσίπρας το κατάλαβε και, για να ξεφύγει από την αμήχανη θέση, υποσχέθηκε ότι θα εγκαταστήσει τον αμφορέα από κοχύλια στο Μαξίμου, μολονότι η προσφορά ήταν προσωπική. Ενα τέτοιο αντικείμενο πρέπει να το χαίρονται όλοι.
Αραγε, ποια θα είναι η μοίρα του αμφορέα από κοχύλια;
Φαντάζομαι ότι, για έναν άνθρωπο με την αγωγή του Τσίπρα και τη δική του ευχέρεια στο ψέμα, η πρώτη απόπειρα να ξεφορτωθεί το δώρο θα ήταν να το ξέχασε φεύγοντας.
Αλλωστε, δεν είναι κάτι που το παίρνεις μαζί σου, επειδή είναι ελαφρύ και χωράει στον κοντινότερο κάδο απορριμμάτων. Αυτό ήταν ένα βαρύ αντικείμενο, στερεωμένο επάνω σε σιδερένια βάση. Λες, λοιπόν, «θα στείλω να το πάρουν» και δεν στέλνεις ποτέ – σιγά το δύσκολο.
Αν όμως ο δήμαρχος δεν πιάσει τον υπαινιγμό (πράγμα διόλου απίθανο, αν μελετήσετε την περίπτωσή του) και στείλει εκείνος, με δικούς του ανθρώπους, το κιβώτιο με τον αμφορέα στον Τσίπρα, τι γίνεται τότε;
Μια ιδέα είναι να ξεχάσει ο Τσίπρας το κιβώτιο στο αεροπλάνο της επιστροφής. Ανθρωπος είναι, ένα μυαλό έχει. Εδώ, άλλοι ξεχνούν βαλίτσες τους· ξέχασε λοιπόν κι αυτός ένα κιβώτιο, θέμα θα το κάνουμε;
Είναι όμως ο πρωθυπουργός, δεν είναι ο οποιοσδήποτε vip επιβάτης, οι κρατικοί υπάλληλοι τρέχουν γύρω του με τα ξεσκονιστήρια. Συνεπώς, είναι πολύ πιθανό να του το στείλουν στο Μαξίμου, νομίζοντας ότι έτσι ανταποκρίνονται στην επιθυμία του. Ακόμη χειρότερα, μπορεί να του το στείλουν και στο σπίτι! Επομένως;
Επομένως, η μόνη πρακτική λύση είναι –πώς να το πω;– η ανακύκλωση!
Δηλαδή, κατά την πτήση της επιστροφής και, βεβαίως, με την απαραίτητη διακριτικότητα και τον ανάλογο επαγγελματισμό, το κιβώτιο ποντίζεται σε ένα κατάλληλο σημείο του πελάγους.
Χρειάζεται, όμως, τεράστια προσοχή. Θυμίζω σχετικώς το περιστατικό, προ δέκα ετών, όταν ιαπωνικό αλιευτικό βυθίστηκε (χωρίς ανθρώπινες απώλειες) επειδή επλήγη στο κέντρο του καταστρώματος από ουρανοκατέβατη αγελάδα. Την είχαν κλέψει μαζί με άλλα ζώα Ρώσοι στρατιώτες, αλλά, επειδή το βάρος ήταν μεγάλο στο μεταγωγικό αεροσκάφος, την πέταξαν στη θάλασσα οι αχρείοι. Πάντως, η προτεινόμενη είναι μια λύση οικολογική, ει μη τι άλλο…
Ας μην παραλείψω και μία άλλη ξεχωριστή στιγμή από την επίσκεψη στη Λήμνο: όταν ο δήμαρχος προσέφερε στον πρωθυπουργό το σήμα του δήμου, σε μορφή επιτραπέζιου μεταλλίου.
Ο δήμαρχος εκείνη τη στιγμή άγγιζε το ζενίθ της πολιτικής διαδρομής του. Επομένως, δεν ήταν δέος αυτό που τον κατέκλυσε, ήταν κάτι μεγαλύτερο. Ηταν η αίσθηση αυτού που οι τεχνοκριτικοί των περασμένων αιώνων ονομάζουν «sublime» – αλήθεια, μόνο ο Ράσκιν θα έβρισκε λέξεις να περιγράψει τη σκηνή.
Ο καημένος ο δήμαρχος ίσα που βρήκε τη δύναμη να ψελλίσει: «Η βασίλισσα Υψιπύλη» – ήταν η μορφή του σήματος. Μετά είπε: «Αναφορά…». Εκανε μια μεγάλη παύση και είπε: «Μεγάλη…». Επειτα σιώπησε.
Λογικά, σήμερα δεν πρέπει να θυμάται τίποτε. Τόσο ισχυρή ήταν η εμπειρία. Σιγά σιγά, όμως, θα ανακτήσει τη μνήμη του…
Γενικώς, η επίσκεψη στη Λήμνο είχε κάτι από τη θλίψη κακής θεατρικής παράστασης χωρίς θεατές. Οι ελάχιστοι και γηραλέοι χειροκροτητές, λ.χ., ή το κοριτσάκι που ήθελε να δώσει ένα λουλούδι στον Τσίπρα αλλά το ξέχασε.
Παρ’ όλα αυτά, εκείνος παρέτεινε την παραμονή του στη Λήμνο, προκειμένου να περιορίσει όσο ήταν δυνατόν την παραμονή του στη Λέσβο. Το μήνυμα ότι εκεί ήταν ανεπιθύμητος το είχε λάβει και το είχε καταλάβει…
Ποτέ με παντρεμένο!
Η Φώφη του ΚΙΝΑΛ (τέως ΠΑΣΟΚ και φίλοι) εξέπληξε με το ξεκούδουνο αίτημα για πρόωρες εκλογές πριν από τη διαπραγμάτευση του Αυγούστου για τη λήξη του ισχύοντος μνημονίου. Αυτά που θα κριθούν τότε είναι πολύ σημαντικά για να αφεθούν στα χέρια μιας κυβέρνησης χωρίς λαϊκή νομιμοποίηση – αυτή είναι, πάνω-κάτω, η λογική της θέσης της.
Βεβαίως, η συγκεκριμένη πρόταση είναι εμφανώς βλακώδης ώστε να της αξίζει να συζητηθεί σοβαρά.
Αλλά, στην περίπτωση αυτή, η βλακεία γίνεται κατά κάποιο τρόπο όργανο της εξυπνάδας· χρησιμοποιείται, δηλαδή, για έναν ανώτερο σκοπό: για να αποκρούσει το πιεστικό, κάποιες φορές σχεδόν βίαιο, φλερτ του ΣΥΡΙΖΑ προς το ΚΙΝΑΛ.
Το ΚΙΝΑΛ, στην παρούσα φάση του βίου του, είναι ένας πολύ απλός οργανισμός, με απλές, στοιχειώδεις ανάγκες.
Η βασικότερη από αυτές είναι να αποδείξει την πολιτική αυτονομία του, στο διάστημα μέχρι τις εκλογές, για τον προφανή λόγο ότι πολύ δύσκολα ψηφίζει κανείς ένα κόμμα μιας χρήσεως και μάλιστα όταν αυτοπροβάλλεται ως τέτοιο.
Επιχειρεί, λοιπόν, η Φώφη να κόψει τον δρόμο στις επιθέσεις αγάπης του ΣΥΡΙΖΑ, προτείνοντας στον επίδοξο εραστή κάτι τόσο ασύμφορο, ώστε εκείνος να μην έχει άλλη επιλογή παρά να υποχωρήσει. Συγκεκριμένα, του ζητεί να κάνει εκλογές υπό συνθήκες που ισοδυναμούν με αυτοκτονία.
Με τους όρους της γκομενικής επιστήμης, η πρόταση της Φώφης είναι αυτό που λέει η ταλαίπωρη στον παντρεμένο που την πολιορκεί, για να απαλλαγεί: «Παράτα τη γυναίκα σου πρώτα και μετά βλέπουμε…».
Μα γίνονται ποτέ αυτά τα πράγματα;
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ
kathimerini