Ο υπουργός Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος συμμετείχε στο άτυπο Eurogroup της περασμένης Παρασκευής στη Σόφια, έχοντας τέσσερις αντικειμενικούς στόχους:


Α. Να επιβεβαιώσει κατά το δυνατόν “το τέλος των Μνημονίων” και “την καθαρή έξοδο” που ευαγγελίζεται όπου βρεθεί και όπου σταθεί ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας.

Β. Να λάβει την έγκριση των εταίρων για το “νέο, ολιστικό αναπτυξιακό σχέδιο” που έχει εμπνευστεί ο ίδιος και έχουν δημιουργήσει οι ομάδες του ΥΠΟΙΚ.

Γ. Να μειώσει τον αριθμό των 70 (εβδομήντα) προαπαιτούμενων που απομένουν για την ολοκλήρωση της τέταρτης αξιολόγησης, ώστε να μην υπάρξει (ολιγόμηνη) παράταση του Μνημονίου. Όπως φέρονται να ζητούν ορισμένα κράτη-μέλη, ώστε να υπάρχει βεβαιότητα πως θα έχει υλοποιηθεί σωστά το μεγαλύτερο μέρος των μεταρρυθμίσεων.

Δ. Σε συνεργασία με τον Γάλλο υπουργό Οικονομικών Μπρουνό Λε Μερ (ή αυτό διαρρέουν Νίκης και Μαξίμου), να πείσουν το υπόλοιπο Eurogroup για την “αναγκαιότητα να συνδεθεί η ελάφρυνση του ελληνικού χρέους, με τους ρυθμούς ανάπτυξης του ΑΕΠ της χώρας”.

Ο πρώτος στόχος ήταν καταδικασμένος ν’ αποτύχει, εκ των προτέρων. Ούτε ο ίδιος ο Euclid δεν πίστευε ότι είχε πιθανότητες επιτυχίας, όπως φάνηκε και από τις σχετικές δηλώσεις του στους Financial Times.

Ο νέος πρόεδρος του Eurogroup, Mario Centeno, ήταν κάτι παραπάνω από ξεκάθαρος. Η Ελλάδα θα βρίσκεται υπό στενότατη παρακολούθηση-εποπτεία, στενότερη απ’ όποια υπάρχει για οποιαδήποτε άλλη χώρα-μέλος που χρειάστηκε πρόγραμμα. Θα υπόκειται σε αξιολόγηση από την Τρόικα, ανά τρίμηνο.

Όσο κι αν προσπαθεί συνεχώς, δίκην μαϊντανού, ο κύριος Τσίπρας να πείσει για το αντίθετο, τα δεσμά θα είναι τα σφιχτότερα στην Ευρώπη. Δεν υπάρχει καμία εμπιστοσύνη προς την Ελλάδα…

Για τον δεύτερο στόχο, τα πράγματα δεν πήγαν ιδιαίτερα καλύτερα, συγκριτικά με τον πρώτο. Ανακοινώθηκε ότι “το Eurogroup ενημερώθηκε” και οι διαρροές του ΥΠΟΙΚ διατυμπάνιζαν ότι “το σχέδιο εγκρίθηκε”. Η επισήμανση όμως, “πως το σχέδιο θα χρειαστεί βελτιώσεις, με τη συνεργασία των Θεσμών”, μιλά από μόνη της. Και λέει πάρα πολλά…

Η συγκεκριμένη στάση του Συμβουλίου φυσικά, δεν πρέπει να προξενεί καμία απορία. Οι διαρροές περί “των βασικών πυλώνων του σχεδίου”, τόσο την Παρασκευή, όσο και κατά το προηγούμενο διάστημα, μιλούσαν για:

α. επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων
β. σταδιακή αύξηση του κατώτατου μισθού στα €751 και
γ. τη δημιουργία “Ελληνικής Αναπτυξιακής Τράπεζας”.

Πράγματα τα οποία και έχουν την πλήρη αντίθεση των εταίρων και αποτελούν σαφή αντικίνητρα για την προσέλκυση επενδύσεων και τη δημιουργία περιβάλλοντος φιλικού προς την επιχειρηματικότητα.

Όλοι αντιλαμβάνονται ποια σημεία ακριβώς “θα βελτιωθούν με τη βοήθεια του Euro Working Group και των Θεσμών”…

Σχετικά με τον τρίτο στόχο του καθηγητή Τσακαλώτου, ελάχιστα έγιναν γνωστά. Αξίζει και πρέπει να σημειωθεί όμως πως, ο διαθέσιμος χρόνος για την υλοποίηση των εβδομήντα προαπαιτούμενων, πριν τη συνάντηση των ΥΠΟΙΚ της Ευρωζώνης την 21η Ιουνίου στο Λουξεμβούργο, είναι σημαντικά μικρότερος των δύο μηνών.
Και ο νοών, νοείτο…

Τέλος, αναφορικά με τον τέταρτο στόχο, η αποτυχία ήταν τεραστίου μεγέθους και εξαιρετικά θορυβώδης. Η Γερμανία (και πολλές άλλες βόρειες χώρες, που δεν έχουν κανένα λόγο να εκτεθούν) δεν δέχεται επ’ ουδενί λόγο τη δημιουργία αυτοματοποιημένου μηχανισμού ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους. Συμφωνεί δε με την ελάφρυνση μόνο εάν υπάρχει αντιστοιχία της με υλοποίηση μεταρρυθμίσεων.

Κοινώς, σε απλά ελληνικά, για να υλοποιηθεί η (απολύτως απαραίτητη) ελάφρυνση του χρέους, θα πρέπει η Ελλάδα να μεταπηδήσει από ένα Μνημόνιο δανεισμού, σε ένα Μνημόνιο ελάφρυνσης χρέους. Και κερατάδες και δαρμένοι, δηλαδή!
Με τις υγείες μας…

Είναι κάτι παραπάνω από προφανές ότι η κυβέρνηση και τα στελέχη της προσπαθούν να πείσουν όποιον τους πιστεύει, πως μετά την 20η Αυγούστου 2018, η χώρα θα επανέλθει στην κατάσταση που (κάποιοι νόμιζαν ότι) βρισκόταν το 2008.

Στην προσπάθεια τους αυτή, λένε και κάνουν οτιδήποτε νομίζουν αναγκαίο για να γίνουν πιστευτοί. Ούτως ώστε να διασωθούν εκλογικά, κατά το δυνατόν.

Βάλτε και μία (γερή) δόση Μαρξιστικής ιδεοληψίας που παραμένει ριζωμένη στους εγκεφάλους ορισμένων αμετανόητων, και έχετε πλήρη εικόνα αυτού που προσπαθούν να κάνουν!

Φυσικά, δεν υπάρχει περίπτωση να συμφωνήσουν οι εταίροι, σε αυτού του είδους τις πολιτικές. Ποτέ! Εάν το έκαναν, θα βρίσκονταν εντελώς εκτεθειμένοι απέναντι στο δικό τους εκλογικό ακροατήριο.

Το γεγονός αυτό μπορεί να φέρει μόνο ένα πιθανό αποτέλεσμα. Ανεξάρτητα από την διαδρομή που τελικά θ’ ακολουθηθεί μέχρι την λύση, θα υπάρξει ένα βαρύτατο οικονομικό κόστος για την χώρα. Κόστος που θα προέλθει από μειωμένους ρυθμούς ανάπτυξης, λιγότερες επενδύσεις, μεγαλύτερη ανεργία κ.ο.κ.

Κόστος το οποίο, όλοι ξέρουμε καλά, ποιοι θα πληρώσουν…

Πέτρος Λάζος
capital.gr

Πηγή

Share.