Μην αμφιβάλλετε ότι υπάρχουν στον Σύριζα στελέχη που αντιλαμβάνονται ποιά άβυσσος χωρίζει τον κύριο Σταμάτη Κριμιζή από τον διάδοχό του στον Ελληνικό Διαστημικό Οργανισμό.

Που κατ’ ιδίαν καγχάζουν με τον απλοϊκό ναρκισσισμό της κυρίας Αυλωνίτου.

Που σαρκάζουν -ή και αυτοσαρκάζονται ακόμα- με τις μεγαλοστομίες περί “δρακογενιάς” του πατρός Παππά.

Που στις ελεύθερες ώρες τους δεν μερακλώνουν με αντάρτικα ούτε κρεμάνε στο σπίτι τους πορτρέτα του Άρη Βελουχιώτη…

Εκείνοι -οι πεπαιδευμένοι, οι οποίοι διατηρούν μακριά από τους προβολείς και τα μικρόφωνα αλώβητη την αισθητική τους- φέρουν ιδιαίτερο μερίδιο ευθύνης. Διότι εκείνοι είναι που ανέχονται την καραγκιοζοποίηση της δημόσιας ζωής, ώστε να αποκομίζουν μικροπολιτικά οφέλη.

Αντιμετωπίζει η κυβερνώσα παράταξη κάποιο αγκωνάρι στα εθνικά μέτωπα, στην οικονομία ή στην κοινωνία; 

Πετάει ευθύς την μπάλα εκτός γηπέδου.

Αμολάει έναν υπουργό ή κάποια βουλευτή με έμφυτη ροπή προς το γκροτέσκο και ακαριαία σχεδόν το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης στρέφεται από τα σοβαρά υπαρκτά ζητήματα -τους όρους της “εξόδου” από τα μνημόνια, την ενδεδειγμένη στάση μας απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα- σε πράγματα ολότελα εξωφρενικά: Στον Καυσοκαλυβίτη, ο οποίος πάγωσε δήθεν τον χρόνο.

Στην προαγωγή της Μπουμπουλίνας στον βαθμό της υποναυάρχου πριν καν συμπληρωθούν διακόσια χρόνια από τον θάνατο της.

Ο Φρανσουά Μιττεράν είχε πει ότι πολιτική είναι και η διαχείριση των συμβόλων. Ο Σύριζα το έχει εμπεδώσει στην εντέλεια. Τα διαχειρίζεται γελοιοποιώντας τα.

Υπάρχει εντούτοις και μιά άλλη μερίδα στους κόλπους της συμπολίτευσης. Δεν θα ησχολούμην καν μαζί της, εάν δεν πίστευα ότι έχει -ή ότι πιάνει- ρίζες στην ελληνική κοινωνία.

Είναι όσοι ειλικρινά αποκηρύσσουν την παγιωμένη επιστημονική γνώση και μέθοδο σαν δυτικόφρονα, υποταγμένη στους “Φράγκους”. Όσοι βρίσκουν εντελώς λογικό -και πρέπον- να τελεί το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας χριστιανικό μνημόσυνο για τους πεσόντες στη Ναυμαχία της Σαλαμίνας. Και να επιβραβεύει ο κύριος Καμμένος την Μπουμπουλίνα για τη συμμετοχή της στον Αγώνα.

Τι σημαίνει τρέλα;

Να χάνεις τα αβγά και τα πασχάλια, τα μέτρα και τα σταθμά, την αίσθηση των μεγεθών και των αποστάσεων.

Να πιστεύεις ακράδαντα ότι εσύ -ένας από τους χιλιάδες υπουργούς που έχουν περάσει από την Ελλάδα- διαθέτεις το ανάστημα να σταθείς νοερά εμπρός στην Μπουμπουλίνα και ως πολιτικός της προϊστάμενος να της απονείμεις βαθμό.

Ποιό θα ήταν το αντίστοιχο στους κόλπους της Εκκλησίας; 

Να εξομολογήσει ο Αρχιεπίσκοπος -ο Οικουμενικός Πατριάρχης έστω ή ο Πάπας- τον Άγιο Πέτρο και να τού δώσει άφεση αμαρτιών.

Στον χώρο της αεροπορίας;

Να περάσουν από εξετάσεις οι αδελφοί Ράιτ και να τους αφαιρεθεί η επάρκεια πτήσης.

“Ήταν καλοί πιλότοι οι αδελφοί Ράιτ;” είχα ρωτήσει, στα δώδεκά μου, έναν θείο μου. “Τι σημαίνει καλοί πιλότοι;” με προσγείωσε ο άνθρωπος. “Οι Ράιτ εφηύραν το αεροπλάνο!”

Άγγιζε ο Μπετόβεν την τελειότητα στη διεύθυνση ορχήστρας; 

Ενδεχομένως όχι. Ποιός όμως δεν θα λαχταρούσε να ακούσει από τη δική του μπαγκέτα την Ενάτη Συμφωνία;

Το ελιξήριο που αν το πιεις θα αισθανθείς ίσος προς ίσον με την Μπουμπουλίνα, τον Κολοκοτρώνη ή τον Θεμιστοκλή κατασκευάζεται σχετικά εύκολα.

Η συνταγή του είναι απλή:

  • Δύο μεζούρες τυφλού, αγράμματου εθνικισμού – που εσύ τον βαφτίζεις πατριωτισμό. 
  • Μία γερή πρέζα κανακέματος από τη μάνα σου κατά τη νηπιακή και παιδική σου ηλικία, που σε έχει πείσει ότι η Ιστορία και η Ανθρωπότητα περίμεναν εναγωνίως την έλευσή σου. Πως απ’τον στοργικό της κόρφο θα πηδήξεις κατευθείαν στον θρόνο ο οποίος δικαιωματικά σού ανήκει. 
  • Κάμποσες δεκαετίες ματαιώσεων -ερωτικών κυρίως αλλά και επαγγελματικών- που αντί να σε ξυπνήσουν, να σού διδάξουν τις αληθινές σου διαστάσεις, απλώς σε εξοργίζουν. “Η μαμά είχε δίκιο!” επαναλαμβάνεις από μέσα σου κάθε φορά που αστοχείς σε κάτι. “Αυτός ο άθλιος, διεφθαρμένος κόσμος αρνείται απλώς να μού προσφέρει ό,τι μου ανήκει. Έχει όμως ο καιρός γυρίσματα! Θα πάρω κάποτε την εκδίκηση μου!”

  • Κι όταν το πλήρωμα του χρόνου φτάσει
  • μόλις το παλιό κατεστημένο γκρεμιστεί απ’ τις αντιμνημονιακές σου σάλπιγγες κι από τις λεγεώνες των Αγανακτισμένων, 

…σκαρφαλώνεις θριαμβευτής και τροπαιοφόρος στο ψηλότερο μετερίζι και απαγγέλλεις στεντορεία τη φωνή το ποίημα του Μποστ:

Έγινα επιτέλους ωσάν τον Μιλτιάδη
και πολεμώ τους Πέρσες με δόρυ και σπαθί
σουβλίζω τους εχθρούς μας κάθε πρωί και βράδυ
συγχρόνως όμως είμαι και εύτακτον παιδί!

Του Χρήστου Χωμενίδη
capital.gr

Πηγή

Share.