«Ήταν μεγάλες αυταπάτες και αυτές οι αυταπάτες οδήγησαν σε αυτές τις υποσχέσεις (σ.σ. για περικοπές και ιδιωτικοποιήσεις)». «Νομίζω ότι, όπως έχετε καταλάβει, έχουν λήξει οι αυταπάτες».
Ο Στέλιος Κούλογλου χαρακτήρισε, ακόμα, λάθος την υπόσχεση ότι δεν θα πωληθούν λιμάνια, μονάδες της ΔΕΗ και άλλα.
«Όταν δεν μπορείς να το υλοποιήσεις δεν το υπόσχεσαι γιατί, αν το κάνεις, το υφίστασαι κιόλας»…
Για να προσθέσει στη συνέχεια:
Aπό τα παραπάνω, κρατάω τη διαφορά μεταξύ Σαμαρά και Τσίπρα, κατανοώντας την προσπάθεια του τελευταίου και αποτιμώντας ταυτόχρονα ποιος ανέλαβε το κόστος αυτής. Γιατί, όλοι έχουμε το δικαίωμα στην αυταπάτη αλλά, όταν στέλνουμε τον λογαριασμό της “προσπάθειας” στους άλλους, υπάρχει ζήτημα. Συνήθως ηθικό αλλά ενίοτε και ποινικό…
Σε κάθε περίπτωση, οι διαχρονικές “αυταπάτες” της Αριστεράς δεν ήταν ποτέ δωρεάν για τη χώρα. Ήταν επώδυνες και τραγικές για την οικονομική και πολιτισμική της εξέλιξης. Σε όλη την διάρκεια του 20ου αιώνα, μετά τον Εμφύλιο και στην τελευταία διακυβέρνηση Τσίπρα- Καμμένου.
Ένα καλό δείγμα για να υπολογίσει κανείς την απώλεια της αξίας της δημόσιας περιουσίας μέχρι σήμερα, δεν έχει παρά να ανατρέξει σε μια συνέντευξη της κ. Τίνα Μπιρμπίλη στα Νέα στις 28.3.2011.
Δήλωνε λοιπόν τότε, η αριστερή και οικολογικών ευαισθησιών υπουργός ότι «η αξία της ΔΕΗ, όπως αποτιμάται χρηματιστηριακά, είναι χαμηλή» για να πουληθεί! Ήταν άραγε χαμηλή σε σχέση με άλλες εταιρείες ενέργειας που μοιάζουν με τη ΔΕΗ; Είναι χαμηλή σε σχέση με την εποχή της φούσκας του χρηματιστηρίου; Ή είναι χαμηλή διότι έτσι την υπολογίζουμε μόνοι μας;
Tον Μάρτιο του 2011 η αξία του 30% της ΔΕΗ που θέλουμε να πουλήσουμε ήταν 840 εκ. ευρώ με την τιμή της μετοχής στα 12,1 ευρώ ενώ σήμερα αποτιμάται περίπου στα 200 εκ. ευρώ με την τιμή στα 2,8 ευρώ…
Ταυτόχρονα, μπορεί κανείς να ανατρέξει στον ΟΣΕ, στον ΟΛΠ, στις υπόλοιπες ΔΕΚΟ, στις δημόσιες επιχειρήσεις, σε ακίνητα και οικόπεδα του Δημοσίου. Οι διαφορές θα είναι τεράστιες, αποκαλύπτοντας το μέγεθος της απαξίωσης σε όλες τις περιπτώσεις.
Το ερώτημα είναι βεβαίως γιατί να εκποιήσουμε τον δημόσιο πλούτο, όταν μπορoύμε να τον αξιοποιήσουμε μόνοι μας. Μπορούμε όμως;
Yπάρχει κάποιο δείγμα, ένα γεγονός, ένας τέλος πάντων ισολογισμός που να αποδεικνύει ότι έστω και μία ελληνική κρατική εταιρεία ή οργανισμός ήταν κερδοφόρος ως αυτοχρηματοδοτούμενος;
Ούτε ένας! Πουθενά και ποτέ, σε όλη την διάρκεια της Μεταπολίτευσης.
Αν αφαιρέσουμε τις επιχορηγήσεις του κράτους, όλες ήταν ζημιογόνες και με χαμηλό επίπεδο υπηρεσιών για τους πολίτες. Όλες ανεξαιρέτως, αύξαναν συστηματικά και με ανεύθυνο τρόπο το χρέος της χώρας.
Πώς μπορεί τώρα, να εξηγήσει κανείς την εγκληματικότητα του αριστερού κρατισμού;
Μία πρώτη ανάγνωση είναι η καπηλεία του ηθικού πλεονεκτήματος για τον πλουτισμό των εμπλεκομένων στην διαχείριση της δημόσιας περιουσίας.
Μια δεύτερη η προσπάθεια εξουθένωσης της αστικής δημοκρατίας δια της φτωχοποίησής της. Χωρίς βέβαια να αντιλαμβάνονται και την προσωπική τους “θυσία”.
Και μία τελευταία,είναι η ασφάλεια που απολάμβαναν πάντα οι αριστεροί, εις βάρος της παραγωγικής οικονομίας.
Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, η Αριστερά προσπάθησε και προσπαθεί ακόμα να φτωχοποιήσει τη χώρα. Μέχρι που να την ιδιωτικοποιήσει στ΄αλήθεια για ένα κομμάτι ψωμί.
Του Ανδρέα Ζαμπούκα
liberal.gr