Τα μεγάλα κόμματα δεν έχουν ιδιοκτήτη. Έχουν μόνον ιδρυτή.
Στην συνέχεια, άρχει αυτός που επιλέγει η βάση του κόμματος.
Και η Νέα Δημοκρατία είναι το μεγαλύτερο κόμμα της πολιτικής ζωής της νεώτερης Ελλάδας. Έχει αδιάλειπτη, πρωταγωνιστική παρουσία από το 1974.
Το δε ΠΑΣΟΚ, το άλλοτε κραταιό ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου, συνετρίβει για τους γνωστούς λόγους στις διαδοχικές εκλογές του 2012.
Έτσι η Νέα Δημοκρατία είναι το μόνο κόμμα που επί 44 χρόνια παραμένει κόμμα εξουσίας, την οποίαν όλες οι σφυγμομετρήσεις δείχνουν πως θα την κατακτήσει και πάλι.
Πού οφείλεται αυτή η πορεία; Αναμφίβολα στην ενότητα της βάσης της παράταξης, που πάντα στοιχίζεται συντεταγμένα πίσω από τον εκάστοτε αρχηγό. Η βάση της Νέας Δημοκρατίας, έχει αποδειχθεί πως γνωρίζει άριστα γιατί ψηφίζει αυτό το κόμμα. Με απλά λόγια, ο Νεοδημοκράτης έχει υψηλό βαθμό πολιτικής συνείδησης.
Αυτό αποδεικνύουν τα γεγονότα.
Έτσι, όλοι όσοι έχουν μιαν ιδιοκτησιακή αντίληψη για το κόμμα και γι’ αυτό ασκούν μιαν εμφανή αντιπολίτευση στις ηγεσίες της Νέας Δημοκρατίας από το 2010 και εντεύθεν, δεν βρίσκουν ακροατήριο.
Όλοι όσοι ουσιαστικά αποτελούν την «αφανή» συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ έχουν αποδυθεί το τελευταίο χρονικό διάστημα σε έναν ύπουλο πόλεμο κατά της ηγεσίας του κόμματος, που διεξάγεται κυρίως μέσα από τις σελίδες συγκεκριμένου δημοσιογραφικού συγκροτήματος, που υποτίθεται πως υποστηρίζει την παράταξη.
Σύνθημα όλων αυτών είναι πως η Νέα Δημοκρατία πρέπει να επιστρέψει στις αρχές και τις αξίες του ιδρυτή της, του Κωνσταντίνου Καραμανλή.
Λες και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής διόρισε χιλιάδες συμβασιούχους στο Δημόσιο, λες και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής άφησε απροστάτευτη την Αθήνα να καεί από τους ερυθροτραμπούκους, λες και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ανήγαγε σε ιδεολογία το «άστο για αργότερα».
Τέλος, λες και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δήλωνε πως «τιμά την Αριστερά και τους αγώνες της».
Εδώ να υπενθυμίσω πως, ως πρωθυπουργός, τηρούσε με την Αριστερά τις σχέσεις του, στο αυστηρό και ελάχιστο επίπεδο που απαιτούσαν οι κανόνες της σύγχρονης δημοκρατίας, που αυτός εγκαθίδρυσε.
Λοιπόν, όλοι αυτοί που επιτίθενται εκ των έσω στην Νέα Δημοκρατία τι επιδιώκουν; Γιατί τελικά προτιμούν τον Τσίπρα από τον Μητσοτάκη;
Για έναν απλούστατο λόγο.
Γιατί με τον Τσίπρα μοιράζονται την εξουσία. Είναι οι «αφανείς» συνεταίροι. Γι’ αυτό και η κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ είναι ανώδυνη, για τα «μάτια του κόσμου».
Απεναντίας, η κριτική στη Νέα Δημοκρατία, παίρνει την μορφή επίθεσης και αφορά, σε τελική ανάλυση, την φυσιογνωμία της παράταξης. Το κεντροδεξιό προφίλ, που την καθιστά πλειοψηφικό κόμμα.
Όλοι αυτοί θέλουν μια Νέα Δημοκρατία μικρή, μίζερη, εσωστρεφή, ώστε να αφήσει ανενόχλητο τον ΣΥΡΙΖΑ να κυβερνά. Και μετά να ελέγξουν οι ίδιοι τις εξελίξεις μέσα στην παράταξη.
Όταν έφτασε ο κόμπος στο χτένι με αυτήν την νοσηρή κατάσταση, αναγκάστηκε πλέον η Νέα Δημοκρατία, με επίσημη ανακοίνωση της, προχθές, να καταγγείλει την συμπεριφορά του συγκεκριμένου εκδοτικού συγκροτήματος.
Έπρεπε να γίνει αντιληπτό στον Νεοδημοκράτη, πως πίσω από αυτήν την υπονομευτική τακτική, δεν κρύβεται το ενδιαφέρον για την παράταξη του, αλλά συνειδητά εξυπηρετούνται τα συμφέροντα του ΣΥΡΙΖΑ.
Συνεταιράκια είναι.
Του Σάκη Μουμτζή
liberal.gr