Για όποιον παρακολουθεί με προσοχή τη φετινή πορεία των οικονομικών στοιχείων της χώρας γίνεται αντιληπτό ότι το… θαύμα που φιλοτέχνησε η τρόικα με την κυβέρνηση την τελευταία διετία μπάζει νερά.

Η ιεράρχηση που ακολουθώ, βάζοντας πρώτα την τρόικα και μετά την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, κατά τη γνώμη μου, είναι η ορθή γιατί γι’ αυτό το έκτρωμα που δημιουργήθηκε ως μείγμα πολιτικής στο τρίτο μνημόνιο δεν ευθύνονται μόνο οι λάθος χειρισμοί του Τσίπρα με τον Βαρουφάκη (αυτοί στο κάτω-κάτω δεν ήξεραν), αλλά και η αποδοχή του από τους δανειστές.

Εν πάση περιπτώσει, οι φόροι και οι εισφορές εξάντλησαν την παραγωγική κοινωνία σε βαθμό που σήμερα είναι εμφανέστατη η κόπωση στην αγορά, το πρόβλημα στα έσοδα και φυσικά το τεράστιο ζήτημα που δημιουργεί το άκριτο ασφυκτικό πλαίσιο με τις κατασχέσεις λογαριασμών στα πάντα.

Δεν τραβάει το πρόγραμμα παρά τις «ψαλμωδίες» του Γιούνκερ με τον Μοσκοβισί και τον Σχοινά.

Το ξέρουν άλλωστε και οι ίδιοι αλλά τι να πουν, ότι δώσαμε περί τα 210 δισ. ευρώ στους Ελληνες (έως σήμερα εκταμιεύσεις) και προκοπή δεν βλέπουμε;

Γι’ αυτό και οι Αμερικανοί του ΔΝΤ λένε την αλήθεια, αφού οι ίδιοι δεν παίζουν κάποιο παιχνίδι, ούτε και μας έχουν φορτωθεί για πάντα όπως οι Ευρωπαίοι που δεν θέλουν να ακούνε για νέα προγράμματα, νέα μνημόνια κ.λπ.

Γι’ αυτό και ζητούν διεύρυνση της φορολογικής βάσης, μείωση του αφορολόγητου πιο κοντά και όχι το 2020, διότι απλούστατα καταλαβαίνουν ότι με αυτό το μείγμα των φόρων και των εισφορών το πράγμα πηγαίνει και πάλι σε αδιέξοδο.

Επί της ουσίας αυτό που φαίνεται να συμβαίνει είναι ότι η Ελλάδα που έχασε περί το 25% του ΑΕΠ της την εποχή των μνημονίων βρίσκεται σε φάση «στασιμοανάπτυξης», δηλαδή απλά η ανάπτυξη του 2% κάθε χρόνο δεν φτάνει… ούτε για ζήτω όταν μέσα σε μια οκταετία έχει γκρεμιστεί το σύμπαν και όταν φυσικά το χρέος δεν φαίνεται να βαίνει προς μια πραγματική και γενναία ρύθμιση.

Αυτό που χρειάζεται, λοιπόν, τους επόμενους μήνες και με αφορμή τη λήξη του τρίτου μνημονίου είναι ένα «new deal» με τους δανειστές, το οποίο καταρχάς θα αλλάζει την υποχρέωση της χώρας στο φονικό για την οικονομία πρωτογενές πλεόνασμα του 3,5% ετησίως.

Μαζί με πολλά άλλα μέτρα βεβαίως, όπως η μείωση των φόρων και των εισφορών και επιτέλους η περικοπή ή έστω η αναδιάρθρωση του δημόσιου τομέα. Αντί για αστυνομικούς προσλαμβάνουμε κομματικούς στρατούς.

Ποιος θα κάνει αυτό το νέο συμβόλαιο με τους δανειστές έχει επίσης σημασία, αλλά ακόμα πιο κρίσιμο είναι πότε θα γίνει.

Γιατί αν αφεθεί η χώρα σε μια χαλαρή, μακρά και δαπανηρή προεκλογική περίοδο, μπορεί τα πράγματα να γίνουν ακόμη χειρότερα.

Οσο πιο γρήγορα τελειώσει το θέμα, τόσο το καλύτερο.

Τάσος Καραμήτσος
protothema