Όλες οι κυβερνήσεις, από το 2010 μέχρι και σήμερα, ακολουθούν μία συγκεκριμένη τακτική, για την εκπλήρωση των όρων του εκάστοτε Μνημονίου.
Κατ’ αρχήν, στην φάση της αρχικής διαπραγμάτευσης της δανειακής σύμβασης, παραπέμπονταν τα “πολιτικά δύσκολα” μέτρα σε όσον το δυνατόν πιο απομακρυσμένο χρόνο.
Κατόπιν, όταν έφτανε η ώρα όπου η συμβατική υποχρέωση έπρεπε να υλοποιηθεί, με διάφορες προφάσεις και αναβολές, τα μέτρα αυτά και το πολιτικό κόστος που επέφεραν οδηγούνταν στις ελληνικές καλένδες, το μακρύτερο χρονικό διάστημα που γνώρισε ποτέ ο πολιτισμένος κόσμος.
Με δυο λόγια, όλες οι Μνημονιακές κυβερνήσεις έπαιζαν καθυστέρηση. Μιας δε και στις περισσότερες των περιπτώσεων η τακτική αυτή εξυπηρετούσε και την ομάδα των πιστωτών, όλοι μαζί παρέα κλωτσούσαν το ντενεκάκι παρακάτω.
Όταν, μετά το άδοξο τέλος του έπους Βαρουφάκη, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ υπέγραψε το δικό της Μνημόνιο με την σειρά της, φυσικά ακολούθησε τον ίδιο δρόμο. Άλλωστε η άνοδός της στην εξουσία στηρίχθηκε στα μη εκπληρωμένα προαπαιτούμενα της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου (mail Χαρδούβελη) και η Βαρουφακειάδα στη δήθεν διαπραγμάτευση τους (θου Κύριε…).
Σαν φυσιολογικό επακόλουθο λοιπόν, η πρώτη και η δεύτερη διαπραγματεύσεις διήρκεσαν είκοσι μήνες συνολικά, αντί για έξι. Κόστισε κάτι τις παραπάνω στον Έλληνα φορολογούμενο το κόλπο, αλλά ο Μέγας Ηγέτης κέρδισε τον χρόνο που (νόμιζε πως) χρειαζόταν.
Η τρίτη αξιολόγηση που ακολουθούσε, έκλεισε σχετικά γρήγορα. Κυρίως διότι η Τρόικα τοποθέτησε μπροστά στην πόρτα του μεγάρου Μαξίμου, το τυράκι της ομαλής (προσοχή στην λέξη, παρακαλώ) εξόδου από τα Μνημόνια.
Το πρόβλημα παρουσιάστηκε όταν ο ένοικος αντιλήφθηκε ότι το τυράκι ήταν τοποθετημένο πάνω στην φάκα της τέταρτης αξιολόγησης. Η οποία αποτελείται από όλα τα προαπαιτούμενα που προβλέπονταν στη συμφωνία του Αυγούστου 2015 αλλά, για διάφορους λόγους, δεν είχαν υλοποιηθεί μέχρι τις αρχές του 2018!
Όταν δε λέμε όλα, εννοούμε ΟΛΑ! Απαρέγκλιτα!
Βλέπετε ο Euclid, ο Αλέξης, ο Πάνος και η υπόλοιπη παλιοπαρέα νόμιζαν ότι οι κουτόφραγκοι θα συνέχιζαν να τηρούν χαλαρή στάση όσο καιρό η Ελλάδα τηρούσε τις δεσμεύσεις της στα χαρτιά και επιτύγχανε τους δημοσιονομικούς στόχους. Ήλπιζαν ότι με αυτόν τον τρόπο, θα έφτανε ο Αύγουστος του 2018 και από εκεί και πέρα θα μπορούσαν να κάνουν ό,τι θέλουν.
Αμ δε! Οι προτεραιότητες και οι στοχεύσεις των Ευρωπαίων, μετά τον Δεκέμβριο 2017, άλλαξαν. Άλλαξαν ριζικά.
Κάτι οι γερμανικές εκλογές και οι γενικότερες πολιτικές ανακατατάξεις στην Ευρώπη, κάτι που σε καμία χώρα της Ευρωζώνης οι πολίτες και οι πολιτικοί δεν θέλουν ν’ ακούσουν για νέο Πρόγραμμα Προσαρμογής προς την Ελλάδα, τα στηρίγματα στον Αλέξη Τσίπρα κόπηκαν ένα προς ένα. Οι συνέπειες μπορεί να μην έχουν εμφανιστεί σε πλήρη ανάπτυξη ακόμη, αλλά πλέον η στάση των πιστωτών απέναντι στην κυβέρνησή του, είναι εμφανέστατα αρνητική συγκριτικά με τα προηγούμενα τρία χρόνια.
Μοναδικός συντελεστής της πάλαι ποτέ Τρόικας που εξακολουθεί να στηρίζει το όνειρο του Αλέξη και του Αντιπροέδρου Γιάννη, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Ο Jean Claude Junker είναι βαθιά φιλέλληνας, έχει ιδιαίτερη αδυναμία στον Αλέξη Τσίπρα και ενδιαφέρεται σφόδρα για την υστεροφημία του.
Ξαφνικά όμως, κι αυτή η πόρτα έδειξε να κλείνει. Όταν, από την από την Washington D.C. και το Ινστιτούτο Peterson, o αρμόδιος επίτροπος Pierre Moscovici δήλωνε: “Θα χρειαστεί να συμφωνήσουμε σε μια διευθέτηση μετά το πρόγραμμα, η οποία θα υποστηρίζει τη συνέχιση της εφαρμογής, τα επόμενα χρόνια, των μεταρρυθμίσεων που έχουν υιοθετηθεί, καθώς και τη συνέχιση της ορθής δημοσιονομικής πολιτικής — η οποία όμως δεν θα είναι ένα μεταμφιεσμένο νέο πρόγραμμα”.
Δηλαδή, σε απλά ελληνικά, ο Γάλλος επίτροπος ξεκαθάρισε ότι τα όνειρα για καθαρή έξοδο, αναπτυξιακές τράπεζες, επιστροφή στα “γλέντια” της περιόδου 2002-2009 και άλλα τέτοια όμορφα, θα πρέπει να ξεχαστούν. Τουλάχιστον για καμιά τριανταριά χρόνια!
Στα παραπάνω προσθέστε ότι το ΔΝΤ έχει ξεκαθαρίσει τις θέσεις του για την συμμετοχή του στο πρόγραμμα, την ελάφρυνση του χρέους και, εμμέσως πλην σαφώς, για την τέταρτη “προληπτική” ανακεφαλαιοποίηση των Ελληνικών τραπεζών.
Με την προσθήκη αυτή, η εικόνα ολοκληρώνεται. Λαμβάνοντας δε υπόψιν ότι, παρά την μεσολάβηση των εκλογών, η Γερμανική απαίτηση για παραμονή του Ταμείου στο Πρόγραμμα παραμένει αμετάβλητη, γίνεται προφανές πως τα περιθώρια της ομάδας Μαξίμου για ελιγμούς, είναι μηδενικά.
Πράγμα το οποίο σημαίνει ότι ο κύριος Τσίπρας θα πρέπει να ετοιμάζεται, είτε να ταπεινωθεί πάλι κάνοντας μία ακόμη μεγαλοπρεπή κωλοτούμπα, είτε να στρίψει δια του αρραβώνος, των εκλογών.
Άλλη εναλλακτική, ΓΙΟΚ! Δεν υπάρχει!
Πέτρος Λάζος
capital.gr