 |
| RyanMcGuire / pixabay |
Είναι σαν έχουμε καταρράκτη στους οφθαλμούς και βαριάς μορφής κώφωση στην ακοή μας, ώστε να είμαστε ανίκανοι να ατενίσουμε και αφουγκραστούμε ακόμη κι ό,τι απορρέει από τη βιομέριμνα και την ανθρωπομέριμνα, αποδεχόμενοι τις “οριακές καταστάσεις” της ανοχής και της ενοχής μας.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Δεν καταλαβαίνουμε τον “απελπισμό” που στη διαδικασία της κοινωνικής ύπαρξης ορθώνεται κραταιός και εθνικά επιζήμιος.
Δεν καταλαβαίνουμε ότι η πολιτική ανικανότητα συνεπικουρούμενη από την πολιτική πονηρία δίκην οδοστρωτήρα ισοπεδώνει την ατομική υπόσταση του πολίτη, ενώ ο πολίτης κατακρημνίζεται σε υπαρξιακή κατάπτωση.
Δεν καταλαβαίνουμαι ότι η ύψιστη ζώσα αξία είναι ο άνθρωπος. Κι αυτή η υπέρτατη αξία ως “ωραιότητα”, αλήθεια, ηθικότητα, δύναμη, ελευθερία, ανάγκη, γίνεται αντικείμενο πολιτικού εμπαιγμού και πολιτικό παίγνιο.
Δεν καταλαβαίνουμε ότι η ασκούμενη πολιτική κατάντησε τον Ελληνα “αίνιγμα” στη διασταύρωση του χρόνου¨παρελθόν-παρόν-μέλλον, όπου το καθημερινό του τραγικό βίωμα τον καθιστά σκιά του ιστορικού παρελθόντος, παράδειγμα προς αποφυγή του παρόντος και ταυτισμένο με την “τέφρα” του μέλλοντος.
Δεν καταλαβαίνουμε ότι ο άνθρωπος από τη φύση του ορίζεται από τη θέση του και ότι η ευθύνη αποτελεί το ιδιότυπο του πολίτη.
Δεν καταλαβαίνουμε ότι οι πολιτικοί υπηρετούν ατιμωρητί το δόγμα “στην πολιτική άλλα λέμε κι άλλα κάνουμε”. Με επακόλουθο να επαληθεύεται σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, κι από τα βάθη των χιλιετηρίδων, αγωνιώδης η κραυγή του Αισχίνη: “Πονηρά φύσις, μεγάλης εξουσίας επιλαβομένη, δημοσίας απεργάζεται συμφοράς”.
Δεν καταλαβαίνουμε ότι η Ελλάδα εμφανίζει σύνολο πολιτικών νεμόμενων απλώς κυβερνητικά αξιώματα. Οι Ελληνες διαβουκολούνται με ψευδείς υποσχέσεις και αφαιμάσσονται οικονομικά. Εκπίπτουν διεθνώς. Δορυάλωτος πόλις είναι σήμερα η Ελλάδα!..
Δεν καταλαβαίνουμε ότι οι θεσμοί έγιναν “κουρέλια” και το Σύνταγμα ερμηνεύεται κατά το δοκούν και η πολιτική κοινότητα ασχημονεί, αν και είναι σε διαδικασία αποσύνθεσης.
Δεν καταλαβαίνουμε ότι ο ανεπτυγμένος κόσμος μεταβάλλεται με ιλιγγιώδη τρόπο, με τη δεινοπαθούσα Ελλάδα να αναδιπλώνεται στις συνήθειες και τη συμπεριφορά του παρελθόντος. Μας μιλάνε για ανανέωση του πολιτικού προσωπικού, αλλά επιχειρείται μόνο η αναπαλαίωση του.
Δεν καταλαβαίνουμε ότι η ιστορία προχωρεί αυτόδυναμα. Απόλυτο κακό και απόλυτο καλό συμψηφίζονται. Και στις δύο εκδοχές βρισκόμαστε δέσμιοι μιας ανυπερπήδητης οριακής ανάγκης: να απορρίψουμε ολοκληρωτικά την πραγματικότητα ή να την αποδεχθούμε. Η συμπεριφορά που προκύπτει είναι παθητική, στατική. Εχουμε συμμορφωθεί με την κατάσταση της απάθειας, όσο κι αν είναι εξανδραποδιστική.
Δεν καταλαβαίνουμε, όσο κι αν είμαστε τόσο φλύαροι σχολιαστές της ιστορικής μας διαδικασίας, ότι έχουμε παραιτηθεί από κάθε έμπρακτη αξιολογική κρίση και αντίδραση…
Τελικά, τι καταλαβαίνουμε πέραν των συνηθειών μας και της ελαφρότητας που διατρέχει τη συμπεριφορά μας σε μια καθημερινότητα βαρύφορτη από την ανευθυνότητά μας;