Στην επίσκεψη του πρωθυπουργού στο Καστελόριζο, πέραν των άλλων δηλώσεων περί τα Ελληνοτουρκικά, ακούσαμε και την υπόσχεση του για λόγους συμβολικούς να επισκεφθεί ξανά το καλοκαίρι το ακριτικό νησί, για να σημάνει με πανηγυρικό τρόπο, το τέλος των μνημονίων και της καθαρής εξόδου από αυτά.

Δεν ξέρω ο κ. Πρωθυπουργός, πόσους από τους ακροατές του πείθει ακόμα, όταν και μέσα στο ίδιο του το κόμμα, στελέχη όπως ο κ. Φίλης που σίγουρα δεν είναι ο μόνος, ομολογούν πως το τέλος του προγράμματος δεν είναι για πανηγυρισμούς καθώς αφήνει πίσω του συντρίμμια.

Μια διαπίστωση που ελάχιστη σημασία έχει η διεκδίκηση της πατρότητας αλλά αυτή καθαυτή η κατάσταση.

Καλό είναι λοιπόν οι θιασώτες της επικοινωνιακής πολιτικής να αφήσουν κατά μέρος τα τερτίπια και τα παιγνιδάκια με τις λέξεις , να δουν κατάματα την πραγματικότητα και να πουν, έστω και τώρα, την αλήθεια. Και ποια είναι αυτή;

Η ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας είναι αναιμική και η θεωρία περί του συμπιεσμένου ελατηρίου που θα την εκτίνασσε, ζούφια. Πέρυσι, κι ενώ ο στόχος ήταν 2,7% κατέληξε ασθμαίνοντας στο 1,4%.

Για την τρέχουσα χρονιά όπου και πάλι ο στόχος είναι 2,7% ήδη με τις πρώτες εκτιμήσεις του ΔΝΤ προσγειώνεται επί του παρόντος στο 2% κι ας ελπίσουμε να μην πέσει χαμηλότερα.

Η ανεργία που ήταν βάσει στόχου να έχει πέσει στο 17%, στο τέλος του 2017 παρέμεινε στο 21,5% και αμφιβάλλω αν οι προσλήψεις από τα παράθυρο στο Δημόσιο που επιχειρείται από την κυβέρνηση, μπορεί να λύσει το θέμα.

Ο κατώτατος μισθός, ξεxνώντας βέβαια τις προεκλογικές δηλώσεις του ΣΥΡΙΖΑ για επαναφορά στα 751 ευρώ, με βάση τις τωρινές δηλώσεις Αχτσιόγλου θα αυξηθεί μετά το τέλος του προγράμματος, πλην όμως ίσως να μην πληροφορήθηκε ακόμα την κάθετη απαγόρευση από τους δανειστές όπως αυτοί εκφράστηκαν στο Euroworking group της περασμένης εβδομάδας.

Οι συντάξεις, κι αυτό είναι νομοθετημένο, από την πρώτη Ιανουαρίου θα περικοπούν κατά μέσο όρο 18% κι αν συνυπολογιστεί και η μείωση του αφορολόγητου από το 2020 και εφόσον δεν έχουμε περαιτέρω δημοσιονομικές παρεκτροπές κι έρθει νωρίτερα, τότε οι συνταξιούχοι θα χάσουν αθροιστικά έως και 3 συντάξεις. Τα περί διαπραγματεύσεων για αναβολή εφαρμογής των περικοπών τ’ ακούω σαν ανέκδοτο.

Οι άμεσες ξένες επενδύσεις αφαιρουμένων των ιδιωτικοποιήσεων είναι ανύπαρκτες και επομένως ανύπαρκτες και οι νέες θέσεις εργασίας. Και όχι μόνο αυτό, αλλά όποιες θέσεις εργασίας προκύπτουν, αυτές είναι του ποδαριού κι έχουν τη μορφή της ελαστικής μορφής απασχόλησης με πουρμπουάρ αντί για μισθό.

Όλα αυτά συν τις χιλιάδες άλλες παθογένειες που επικρατούσαν στη χώρα και δεν έχουν μειωθεί παρά τη χρεοκοπία, δεν διώχνουν μόνο τις επενδύσεις αλλά και τα καλύτερα μυαλά και τους επιστήμονες για τις σπουδές των οποίων η πολιτεία δαπάνησε απίστευτα ποσά, δεν είναι για να να πανηγυρίζει κανείς επειδή απλά χρονικά τελειώνει το μνημόνιο;

Και για το γεγονός ότι τελειώνει το μνημόνιο δηλαδή η φθηνή χρηματοδότηση και όχι η αυστηρή επιτήρηση και οι υποχρεώσεις της χώρας για τεράστια πλεονάσματα μέχρι το 2060, είναι να ανοίγουμε σαμπάνιες;

Καμμένη γη αφήνουν πίσω τους τα μνημόνια και μηδαμινές προοπτικές για πολλά επόμενα χρόνια. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια ό,τι και να λένε.

Όσο για την ελπίδα που θα ερχόταν και τον άνεμο ελευθερίας που θα έπνεε με την ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας με βάση το πρόγραμμα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, όσα τα είδατε εσείς τα βλέπουμε κι εμείς.

Τουλάχιστον μέχρι το 2015 μπορούσαμε ακόμα να ονειρευόμαστε τις καλύτερες μέρες, ενώ σήμερα ούτε αυτό.

Βασίλης Στεφανακίδης
protothema.gr