Του Γιάννη Σιδέρη
Το χειρότερο, και θα το πούμε εξ αρχής – γι’ αυτό άλλωστε και το κάνει – είναι ότι βρίσκει ευήκοα ώτα σε ένα ανορθολογικό τμήμα του πληθυσμού. Εκείνο το τμήμα το οποίο είχε αγαλλιάσει για την άνευ λόγου πρόσκληση Ερντογάν και τα… «παλικαρίσια» λόγια που του απηύθυναν για την συνθήκη της Λοζάνης, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και ο Πρωθυπουργός (χωρίς βέβαια – τότε και τώρα – οι πρωταγωνιστές και οι οπαδοί, να έχουν συνειδητοποιήσει τη διπλωματική ήττα που υπέστημεν).
Χθες, και με αφορμή τις δηλώσεις Ερντογάν ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός του είχε υποσχεθεί ότι θα ρυθμίσει το θέμα των 8 αξιωματικών σε 10- 15 μέρες, το Γραφείο του Πρωθυπουργού εξέδωσε μια πρωτοφανή (χαμηλής ποιότητας, διακρατικής έντασης και διπλωματικής ανεπάρκειας), ανακοίνωση. Μια ανακοίνωση που μόνο σε εμπόλεμους φυλάρχους του τρίτου κόσμου θα άρμοζε!
Η ανακοίνωση χαρακτηρίζει τον Τούρκο Πρόεδρο ως… Σουλτάνο! Γράφει συγκεκριμένα: «Του ξεκαθαρίζουμε λοιπόν ότι η Ελλάδα είναι κράτος Δικαίου κι έχει πρωθυπουργό που σέβεται και γνωρίζει τις διαδικασίες της ελληνικής δικαιοσύνης και όχι σουλτάνο ώστε να μπορεί να υπόσχεται για τις αποφάσεις της».
Δεν θα ξεστρατίσουμε από το θέμα για να σχολιάσουμε τη διαβεβαίωση περί του… σεβασμού της Δικαιοσύνης από τον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση. Αλίμονο, τόσες… ενδείξεις έχουμε! Ούτε δικαιούμαστε να εκφράσουμε υποψίες ότι ο κ. Τσίπρας ίσως και να το είχε υποσχεθεί. Δεν ήμασταν ωτακουστές.
Θα παραμείνουμε στην επίσημη – αλλά εκτρωματική για τη θεσμική λογική – αντίληψη του πρωθυπουργικού γραφείου: Είναι δυνατόν για τον – όποιο – ηγέτη ξένης χώρας, το Γραφείο Τύπου του Πρωθυπουργού να χρησιμοποιεί, σε επίσημο κείμενό του, όρους της δημοσιογραφικής και πολιτικής αργκό, προκειμένου να χαρακτηρίσει και να απαξιώσει τον ξένο ηγέτη με τον οποίο οι σχέσεις βρίσκονται σε φάση όξυνσης;
Τον όρο «Σουλτάνος» για τον Ερντογάν, τόσο ο γράφων όσο και ειδικότεροι εμού (διεθνολόγοι, πανεπιστημιακοί καθηγητές) τον έχουμε χρησιμοποιήσει κατά κόρον. Μόνο που εμείς λειτουργούμε ως μονάδες, μας δεσμεύει ο λόγος μας, αλλά εκπροσωπούμε και δεσμεύουμε τον εαυτό μας. Όμως για την ελληνική Πολιτεία ο Ερντογάν είναι ο εκλεγμένος Πρόεδρος. Τελεία.
Μια ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου του Πρωθυπουργού δεσμεύει τη χώρα ολάκερη: Δεσμεύει την πολιτική της, την στρατιωτική της στρατηγική, τις πολιτικές της συμμαχίες, τον προσανατολισμό της. Στην παρούσα συγκυρία καθορίζει και την τύχη των δύο Ελλήνων στρατιωτικών.
Θεωρεί δε κανείς ότι μετά από τέτοια προσωνυμία στον Ερντογάν η θέση των Ελλήνων αξιωματικών καθίσταται ευκολότερη και η τύχη τους ευτυχέστερη;
Το πρωθυπουργικό Γραφείο, παιδαριώδες σε σοκαριστικό βαθμό, μετέφερε την κουλτούρα της μετωπικής σύγκρουσης που είχε με τις εγχώριες πολιτικές δυνάμεις (και στην παρούσα φάση με τον Μητσοτάκη), στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής!
Και φυσικά το λάθος αυτό, που θα γραφεί στα χρονικά σαν αποτυχημένη διπλωματική διαπραγμάτευση απελευθέρωσης αιχμαλώτων (εξίσου… έξυπνη με εκείνη του πρώτου εξαμήνου που τους απένειμε το Χάρβαρντ), δεν είναι μοναδικό.
Έρχεται ως επιστέγασμα σειράς λαθών επί του θέματος. Ξεκινάει από την αρχική υποβάθμιση του προβλήματος, που στην αρχή ήταν διμερές και μετά έγινε διεθνές. Που σε λίγες μέρες θα απελευθερωθούν του Τζανακόπουλου, μέχρι το ότι είναι ένα συνηθισμένο επεισόδιο του Τσίπρα. Συνεχίστηκε από την φραστική ακράτεια του κ. Κοτζιά, ο οποίος ήθελε να δείξει ότι έχουμε οντότητα, άρα διεθνείς πλάτες, και γνωστοποίησε την παρέμβαση Μέρκελ, παρότι είχε συμφωνηθεί να μείνει κρυφή. Έσπειρε απορίες με το «όμηροι» του Καμμένου, αλλά και τον «υπερτροφικό λόγο του Καμμένου» σύμφωνα με τον Κουβέλη. Βασίστηκε με υπερβολική ελπίδα στις δηλώσεις των Ευρωπαίων στη Βάρνα (μάλλον για εσωτερική κατανάλωση), και ήχησε εκκωφαντικά με τις κενόηχες τσαμπουκαλίδικες δηλώσεις Καμμένου, στις οποίες απατούσε η τουρκική πλευρά με ιστορικά παραδείγματα. Όλη αυτή η ιστορία ήταν ένα συνεχές λογίδριο ηρωικής αφέλειας.
Το ωραίο είναι ότι το Γραφείο Τύπου του πρωθυπουργού τονίζει αφελώς: «Αν επιθυμεί (ο Ερντογάν) να είναι επικεφαλής ενός ευνομούμενου κράτους, οφείλει να δώσει εξηγήσεις για το λόγο που η Τουρκία κρατά ακόμη φυλακισμένους δυο Έλληνες στρατιωτικούς που δεν έκαναν τίποτα παραπάνω από το να περάσουν ορισμένα μέτρα στο τουρκικό έδαφος, την ώρα που ερευνούσαν για παράνομες διελεύσεις».
Δίνουν δηλαδή επιχείρημα στον Ερντογάν, παραδεχόμενοι ότι έγινε σκόπιμη διείσδυση ένστολων σε έδαφος εχθρικής χώρας! Η αιτία δεν έχει σημασία. Αν προφασίζονταν αποπροσανατολισμό λόγω ομίχλης και χιονιού, τα ελληνικά επιχειρήματα θα ήταν ισχυρότερα.
Τελικά το πρωθυπουργικό γραφείο από κεκτημένη ταχύτητα, ανωριμότητα και ανεπάρκεια, έχει μπερδέψει το εσωτερικό τοπίο όπου λέμε ό,τι μας καπνίσει, με το διεθνές στο οποίο πρέπει να επικρατεί ψυχρότητα του πρωτοκόλλου – πόσο μάλλον στις ελληνοτουρκικές σχέσεις…
ΥΓ: Αναρωτιόμαστε: Ο διπλωματικός Σύμβουλος του πρωθυπουργού ήταν γνώστης της ανακοίνωσης; Και αν ναι, την ενέκρινε;