Καθώς αρχίζει η Εβδομάδα των Παθών, οι καρικατούρες της πολιτικής πάντα δίνουν το ερέθισμα για κάποιες σκέψεις, καθώς οι πολιτικοί ποδηγέτες του τόπου τούτου είτε “μιλούν” με το Θεό, είτε “αναζητούν” τους εκπροσώπους του επί της Γης για λόγους πολιτικής τους επιβίωσης, δεδομένου ότι την μόνη αγωνία που έχουν είναι πως να παραμείνουν ή να δρασκελίσουν το κατώφλι της εξουσίας.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Δεν έχουν καμία σχέση με την οντολογική περιοχή, με την οντολογική αγωνία, με την “ευψυχία” της ύπαρξης, με την οποία κατανοείται το πεπερασμένο του ανθρώπου, ενώπιον του ναυαγίου όλων των προσπαθειών του.
Ο Αντώνης Σαμαράς δήλωνε ότι “επικοινωνεί” με το Θεό και επισφράγιζε τη γελοιότητα της πολιτικής. Ο Αλέξης Τσίπρας δηλώνει άθεος, χωρίς να σημαίνει ότι οι διάφοροι γελωτοποιοί της πολιτικής που ακολουθούν ένα θρησκευτικό δόγμα, είναι και ένθεοι.
Ολοι αυτοί του υπαρξιακού μηδενισμού ή του αθειστικού υπαρξισμού, θα πρέπει να πιστεύουν ότι αφού δεν υπάρχει Θεός, είναι από ηθικής άποψης ελεύθεροι. Η ελευθερία όμως είναι και η καταδίκη τους. Διότι όταν είμαστε ελεύθεροι από κάτι, η ελευθερία μας δεν έχει κανέναν δημιουργικό σκοπό, οπότε ο προορισμός της είναι μια προσχώρηση με διαρκείς αρνήσεις, που καμία τελική επιδίωξη δεν εξυπηρετεί.
Αυτή είναι μια βιωματική κατάσταση, που είναι τελείως διάφορη και από την “ενόραση” των ιδεών του Πλάτωνος και από την “αμφιβολία” του Καρτέσιου και από την “αγωνία” του Χάιντεγκερ. Είναι μια βιωματική κατάσταση ναυτίας, συνέπεια ενός συναισθήματος απόλυτου κορεσμού.
Για τον αθειστικό υπαρξισμό και η ύπαρξη και η ελευθερία του ανθρώπου καταλήγουν στο μηδέν. Υπό την έννοια αυτήν, όμως, ο αθειστικός υπαρξισμός αποτελεί την ισχυρότερη απόδειξη της ύπαρξης της όποιας θείας δύναμης, όπως την αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος.
Ουδείς δύναται να αρνηθεί κάτι, αν δεν γνωρίζει ότι αυτό το κάτι υπάρχει!
Η άρνηση του Θεού, του θεού του καθενός, υπάρχει μόνο στις λέξεις. Στο βάθος του ανθρώπου υπάρχει ο θεός, η Συμπαντική δύναμη. Μπορεί, όπως παρατηρεί ο Πλούταρχος, να συναντήσεις πόλεις χωρίς τείχη, χωρίς σχολεία, χωρίς γυμναστήρια, αλλά χωρίς ναούς και βωμούς κανέναν κατοικίσιμο τόπο δεν θα βρεις.
Α-θεος, υπό την έννοιαν αυτήν, είναι ο άνθρωπος που αρνείται τον Θεό. Για να αρνηθεί όμως τον Θεό, ομιλεί κατ’ ανάγκην πάρα πολύ για τον Θεό. Διότι είναι αδύνατο να κοιτάζει ψηλά στον ουρανό και να λέγει “δεν υπάρχει Θεός” .
Αν συμβαίνει αλλιώς, τότε πρόκειται περί ασθένειας της ψυχής, η οποία εκδηλώνεται ως πλάνη του λογικού, που επισκοτίζει τη διάνοια και κάνει τον άνθρωπο παράλογο. Τότε πρόκειται για τον άνθρωπο εκείνο, που λέγει: “Μα το Θεώ, είμαι άθεος”.