Του Στέλιου Συρμόγλου
Η κυβερνητική λογική και η αντιπολιτευτική αντίληψη δεν “πειθαρχούν” μέσα στο χώρο τον περιγεγραμμένο από τα εξόφθαλμα γεγονότα, δεν εναρμονίζονται με το δράμα το καθημερινό της κοινωνίας και με το αίτημα των πολλών που η αγωνία για το αύριο αναδίνει.
Πολιτικοί και πολιτικάντηδες στις παρυφές της πολιτικής “στρουθοκαμηλίζουν” προσπαθώντας να μετουσιώσουν την εντύπωση από το αδρό γεγονός, για να τη στριμώξουν μέσα στο ασφυκτικό πλαίσιο του ευκαιριακού ωφελιμισμού τους. Και αρνούμενοι μεν να υποταχθούν στις ανάγκες της κοινωνίας, πρόθυμα υποτάσσονται στα αλλότρια συμφέροντα.
Μια ανίκανη επί της ουσίας πολιτική ηγεσία που προδίδει ανελέητα τις γενιές, δεν μπορεί να την αποδέχεσαι μόνιμα διασπασμένος. Κι ας κατατρώγει τους Ελληνες το σαράκι.
Μήπως αυτό το “σαράκι” κατάντησε να είναι η μικρή μας αναπόδραστη ευτυχία; Ας μη φανεί παράξενο. Γιατί πως αλλιώς να ερμηνευτεί η θεληματική μας προσαρμογή στο ρυθμό της προδοσίας, εσχάτως μάλιστα και στα εθνικά μας θέματα, που παρουσιάζεται “φτιασιδωμένη” με νέο πρόσωπο;
Μήπως τελικά κατασκευάζουμε οι ίδιοι “στρουθοκαμηλίζοντες” τα όρια, τους ρυθμούς και ζητείται λυτρωτής που θα μας προδώσει;
Τείνω να πιστέψω ότι ως λαός χάσαμε το αίσθημα της ζωής, την ανάσα του νέου που φτιάχνεται με το μυαλό, με τα χέρια και την καρδιά. Συνηθίσαμε στην επίπεδη ζωή. Στην επιπολαιότητα. Στο πρόβλημα χωρίς προβληματισμό, αρκεί να τα κουτσοβολεύουμε.
Και απολαμβάνουμε την κατάστασή μας, όπως οι αρρωστομανείς την αρρώστια τους!..
Η απουσία κοινωνικής ομοψυχίας και αγωνιστικής διάθεσης, ως κύρια χαρακτηριστικά της εθνικής ψυχής, τα οποία διέσωσαν την Ελλάδα και τον πολιτισμό της ανά τους αιώνες, μετασχηματίστηκαν σε διάσπαση και παθητικότητα.
Με μοχλό το φόβο, κατόρθωσαν οι “στουθοκάμηλοι” της πολιτικής να δημιουργήσουν καταρράκτη στους οφθαλμούς του λαού και βαρείας μορφής κώφωση στην ακοή του, ώστε να είναι απολύτως ανίκανος να ατενίσει και να “αφουγκραστεί” την επιβεβλημένη από τα ίδια τα γεγονότα κοινωνική αντίδραση.
Κι αυτός ο αποπροσανατολισμός των πολιτών και η επικρατούσα σύγχυση στη νοηματοδότηση των ορθών πολιτικών ενεργειών, ανανεώνει την αξία της σκληρής κριτικής στους “στρουθοκάμηλους” της πολιτικής, ως θεραπαινίδας της αλήθειας.