Μην μπερδεύεστε, αυτό δεν ήταν νομοσχέδιο για τα ζωάκια μας. Ήταν διαφημιστικό σποτ του έργου «οι τελευταίοι μήνες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ» που ήδη παίζεται στους κινηματογράφους.

Εφεξής, ό,τι κι αν αποτολμούν θα τους φέρνει κατακέφαλα μια βροχή από πέτρες. 

Αυτοί που -δίχως ν’ ανοίξει μύτη- τούμπαραν ψυχρά ως και ένα δημοψήφισμα, δυόμισι χρόνια αργότερα είναι ανίκανοι να πείσουν τους πολίτες ακόμα και για την στείρωση μιας γάτας στον ακάλυπτο.

Ξέρω, θα τα ρίξουν στον συγκεντρωτισμό του Τσιρώνη ή στην ανικανότητα του Αποστόλου.

Μπούρδες.

Αν ο εκπρόσωπος των οικολόγων στην κυβέρνηση, δεν είναι ο καλύτερος τους γνώστης στο ζήτημα των οικόσιτων και αδέσποτων, τότε ποιος είναι; Ο Φίλης ή ο Κατρούγκαλος;

Αλλού είναι το ζήτημα.

Ο κόσμος είναι πια τόσο αηδιασμένος από τις αλλοπρόσαλλες, ανορθολογικές και βαθιά κομματικές επιλογές της κυβέρνησης, που αντιδρά ενστικτωδώς σε κάθε της πρωτοβουλία πριν καν την ακούσει.

Είχε δίκιο ο Τσιρώνης όταν έλεγε ότι ο πόλεμος εναντίον του νομοσχεδίου του ξέσπασε δίχως κανείς να έχει μελετήσει τις διατάξεις του. Αυτό όμως δεν είναι υπερασπιστικό επιχείρημα, είναι κόλαφος και για τον ίδιον και την κυβέρνηση.

Σημαίνει ότι ανάμεσα στο κυβερνητικό σχήμα και τον κόσμο δεν υφίσταται πια ίχνος εμπιστοσύνης. 

Δείχνει ότι ο μέσος Έλληνας αντιμετωπίζει τους υπουργούς και τις πρωτοβουλίες τους, όπως μια νοικοκυρά τον σκορπιό που βρίσκει κάτω απ’ το στρώμα.

Ξέρει πως αν έρθει σ’ επαφή μαζί του, θα την κεντρίσει άσχημα, ίσως και θανατηφόρα.  

Οπότε δεν κάθεται να το συζητήσει με το ερπετό, παίρνει κατ’ ευθείαν τη σκούπα και το τσακίζει.

Δεν υπάρχει περιθώριο διαλόγου και συναίνεσης μεταξύ τους, δεν νοούνται βελτιώσεις που θα εξομαλύνουν την σχέση τους.

Άρα, ούτε η ανεπάρκεια του Τσιρώνη φταίει, ούτε ο υπερβολικός φανατισμός των ζωόφιλων.

Και οι δύο έχουν μεταβληθεί σε πολιτικά υποκείμενα ενός ευρύτερου προαναγγελθέντος πολιτικού διαζυγίου ανάμεσα στην κυβερνώσα παράταξη και την λαϊκή πλειοψηφία.

Σήμερα ήταν ο Τσιρώνης και οι ζωόφιλοι, αύριο θα ‘ναι ο Κοτζιάς και οι εθνικά ευαίσθητοι, μεθαύριο ο Τσακαλώτος και οι φορολογούμενοι, παραμεθαύριο η Αχτσιόγλου και οι συνταξιούχοι.

Και στο τέλος της διαδρομής θα ναι ο Αλέξης μόνος του, απέναντι σ’ εκείνους που κάποτε τον αποθέωναν στις πλατείες αλλά τώρα θα ξεσπάσουν πάνω του όλο τους το άχτι.

Καθότι, αν δεν μπορεί να πείσει ο οικολόγος υφυπουργός τον ευαίσθητο ιδιοκτήτη ενός κανίς για ένα κατοστάρικο τον χρόνο ζωοφιλική εισφορά, θα μπορέσει να πείσει η Αχτσιόγλου τον καθημαγμένο συνταξιούχο για δυο κατοστάρικα κόψιμο τον μήνα της προσωπικής διαφοράς στην σύνταξη του;

Πέρασαν ανεπιστρεπτί οι εποχές που ο κοσμάκης θα ‘δινε και μια και δυο συντάξεις έναντι ολίγων γραμμαρίων εθνικής αξιοπρέπειας που δήθεν πρόσφερε ο νεαρός πρωθυπουργός.

Τώρα πια, ο συνταξιούχος και ο παραγωγικός, συνεχίζουν ν’ αναζητούν την εθνική αξιοπρέπεια τους, αλλά ζητούν πίσω και τις συντάξεις με τις οποίες την πλήρωσαν προκαταβολικά στον Αλέξη δίχως εν’ τέλει να την γευτούν.

Και εν’ πάσει περιπτώσει δεν είναι διατεθειμένοι να ξαναδώσουν, καθότι γνωρίζουν πλέον τι αντίδωρο θα λάβουν.

Ούτε βλέπουν πια τον Αλέξη σαν μικρό και ελπιδοφόρο πολιτικό άνδρα.

Μαζί με την κατασπατάληση του πολιτικού του κεφαλαίου, γέρασε κι αυτός. Παλιομοδίτης τους φαίνεται πια και επιθυμούν έναν νεώτερο.

Κι ώσπου να ‘ρθει ο νεώτερος, προτιμούν να κρατάνε τους Αλέξηδες και τους Τσιρώνηδες όσο πιο μακριά γίνεται από τους ίδιους και τα σκυλιά τους, γιατί μόνο για ζημιά είναι ικανοί…

Του Δημήτρη Καμπουράκη
liberal.gr