Για την ιδεολογική κυριαρχία-ηγεμονία της αριστεράς στην Ελλάδα έχει γίνει αρκετός λόγος. Σχεδόν όλοι σήμερα αναγνωρίζουν ότι οι ιδέες της αριστεράς έχουν κερδίσει στη μάχη των ιδεών. Και έχουν κερδίσει κατά κράτος.

Ελάχιστοι σήμερα στην Ελλάδα αμφισβητούν την αξία της οικονομικής ισότητας, της φροντίδας του κράτους στους ενδεείς και γενικώς στους αδύναμους, την εμπλοκή του, καλού φυσικά, κράτους στις επενδύσεις, τις επιδοτήσεις, στα εργασιακά, στην παροχή υπηρεσιών υγείας και παιδείας (όσο τις παρέχει).

Γενικώς η “προσφορά του κράτους” και μάλιστα προς όλους και ιδίως στους “αδύναμους” είναι αποδεκτή και στην ουσία καθαγιασμένη.

Με αυτό τον τρόπο το κράτος “εισήλθε” σε κάθε σχεδόν έκφανση της λειτουργίας της κοινωνίας και της οικονομίας με πλήρη αποδοχή από την πλευρά του “λαού”.

Και παρήγαγε και παράγει τα γνωστά αποτελέσματα χωρίς όμως και πάλι να αμφισβητείται (στην ουσία καθόλου) η αναγκαιότητα της παρέμβασης του κράτους σε οικονομία, παιδεία, υγεία και όπου αλλού.

Κι αν η ιδεολογική κυριαρχία-ηγεμονία της αριστεράς δεν αμφισβητείται πλέον, κανένας σχεδόν δεν ασχολείται με τη διερεύνηση και την ανάδειξη των αιτιών αυτής της κυριαρχίας. Το σημείο αυτό (αγνοημένο κατά βάση) είναι ιδιαίτερης σημασίας και αξίας.

Διότι στο βαθμό που αναδειχθούν οι λόγοι αυτής της κυριαρχίας και επιχειρηθούν κάποιες δράσεις θα καταστεί και δυνατόν να τελειώσουμε με το αριστερό ιδεολογικό οπλοστάσιο που έχει επιφέρει τεράστια δεινά.

Τα αίτια που οδήγησαν στην ιδεολογική κυριαρχία-ηγεμονία της αριστεράς μπορούν να αναζητηθούν:

Α. Στο ποια ήταν η ηγεσία και ποιο ήταν το ιδεολογικό υπόβαθρο (της ηγεσίας) των νικητών του εμφυλίου
Β. Στην έλλειψη ιδεολογικής αντιπαράθεσης από τη μεριά των λαϊκοδεξιών-κρατικοπαρεμβατιστών και νικητών του εμφυλίου.
Γ. Στην έλλειψη ιδεολογικής αντιπαράθεσης από τη μεριά των λίγων αλλά υπαρκτών φιλελευθέρων σ’ όλη τη μετεμφυλιοπολεμική περίοδο. Και
Δ. Στην αγιοποίηση της αριστεράς.

Είναι σαφές ότι η εξέταση όλων των παραπάνω είναι αδύνατη σε ένα άρθρο.

Στο παρόν θα ασχοληθούμε μόνο με την αγιοποίηση της αριστεράς, ως παράγοντα της ιδεολογικής της κυριαρχίας-ηγεμονίας.

Ένα πρώτο επίτευγμα της αριστεράς (στην Ελλάδα τουλάχιστον) είναι η αναγωγή της θεωρίας σε “θεόπνευστο κείμενο” και μ’ αυτή την έννοια η “θρησκειοποίησή της”. Το επεχείρησαν σ’ όλο τον κόσμο με ελάχιστη επιτυχία. Στην Ελλάδα όμως ακόμη και σήμερα πολλοί θεωρούν τα κείμενα του Μαρξισμού ως ιερές γραφές κατά βάση αλάνθαστες. “Έτσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη…” εμείς (λένε οι αριστεροί) θα βοηθήσουμε να έρθει ο κομμουνιστικός παράδεισος που ούτως ή αλλιώς θα έρθει…

Η αριστερά πάντα διεκδίκησε την αγιότητα της στη “βιβλιογραφία” της. Μια ματιά στα γνωστότερα κείμενά της είναι αρκετή. Ισότητα και αγαθά για όλους (ανεξάρτητα κόπων και προσπαθειών). Μην ξεχνάμε ότι ο κομμουνισμός είναι “…από τον καθένα σύμφωνα με τις δυνατότητές του στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του…”.

Αλλά τα ιδεολογικά κείμενα είναι συνήθως μακριά από τον πολύ κόσμο. Αυτά που είναι κοντά (στον πολύ κόσμο) είναι τα φορτισμένα συναισθηματικά κείμενα, τραγούδια και συνθήματα. Ας αναλογισθούμε τα “άγια” και τόσο φορτισμένα συναισθηματικά συνθήματα, ποιήματα και τραγούδια της αριστεράς…

Το “ψωμί παιδεία ελευθερία” ως ιαχή τράνταζε τα αμφιθέατρα αλλά και τις καρδιές των φοιτητών στη μεταχουντική Ελλάδα, εγγράφοντας την αγιότητα της αριστεράς. Αυτής που διεκδικεί όλα αυτά τα ωραία και υψηλά ιδανικά.

“Ψωμί λευτεριά και τιμή του λαού γυρεύοντας βρήκατε μνήμα… συχνά σε υγρές σκοτεινές φυλακές πικρές…

Θεριεύει ο γίγαντας τώρα λαός και σπάει δεσμά κι’ αλυσίδες…”* λέει ο γνωστός ύμνος-τραγούδι για το ΕΑΜ. Αλλά κι ο γνωστός Ρίτσος, αυτός που ο δικός μας (ο Σαλονικιός) Χριστιανόπουλος έχει σε μεγάλη εκτίμηση, προσθέτει:

“…Αυτοί που περιμένουν στον ξύλινο πάγκο
Είναι οι φτωχοί…οι προλετάριοι….
Είναι οι δικοί μας Χριστοί, οι δικοί μας Άγιοι”**

Ελάχιστοι έχουν αναρωτηθεί για την τεράστια επίδραση αυτών των στοίχων στην αγιοποίηση της αριστεράς αλλά και στην αποδοχή και “εσωτερίκευση” των ιδεών της ως ηθικών και σωστών. Πώς είναι δυνατόν αυτοί που αγωνίζονται για “Ψωμί λευτεριά και τιμή του λαού” και που “βρίσκουν μνήμα”… “συχνά σε υγρές σκοτεινές φυλακές…” να έχουν άδικο. Έχουν δίκιο που τους το στέρησαν τα αιμοδιψή καπιταλιστικά γουρούνια…

Κάπου εδώ ξεκινά και η αγιοποίηση των “ηρώων” της αριστεράς. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι ήταν τίμιοι άνθρωποι, ήρωες της προσφοράς και της ανιδιοτέλειας προς το λαό. Είναι αυτοί που καθοδήγησαν τις διεκδικήσεις της εργατικής τάξης και που πρόσφεραν (δια των διεκδικήσεων) τα έστω χαμηλά μεροκάματα δια των αγώνων βέβαια…

Εννοείται ότι τίποτα απ’ αυτά δεν ισχύει… αλλά είπαμε η αριστερή αφήγηση είναι ισχυρή… πανίσχυρη ηγεμονεύουσα και κυριαρχούσα.

Όμως εκεί που η αριστερά θεμελίωσε και έκτισε τη μεγάλη αφήγηση της αγιοσύνης της είναι η πραγματικότητα του μετεμφυλιοπολεμικού κράτους. Ως συνέχεια και αποκορύφωμα ήρθε και η χούντα των συνταγματαρχών καθιστώντας αδιαφιλονίκητη την αγιοσύνη της αριστεράς. Την χούντα, της οποίας οι πρωταγωνιστές για τον κ. Καμμένο, τον υπουργό Εθνικής άμυνας, ήταν ζητούμενο να αποφυλακισθούν.

Το μετεμφυλιοπολεμικό κράτος πραγματικά κυνήγησε τους αριστερούς, τους εξόρισε και επεχείρησε να τους εξουθενώσει ηθικά αλλά και υλικά. Τους απαξίωσε με ποικίλους τρόπους (πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων, δηλώσεις μετανοίας, προτάσεις για χαφιεδισμό, κ.ά). Όσοι αριστεροί μείναν αριστεροί φόρεσαν το στεφάνι του αγίου, του αδιάφθορου, του καλού, του κατατρεγμένου αγωνιστή.

Δεν ήταν όμως μόνο αυτό, ήταν ότι απαγόρευσε και την έκφραση των ιδεών της αριστεράς, δίνοντας τη δυνατότητα στην ίδια να ασκεί κριτική από μια φιλελεύθερη θέση. Να ποιοι πραγματικά είναι αυτοί που κόπτονται και υποκριτικά υπερασπίζονται την ελευθερία λόγου και έκφρασης… Άρα η αριστερά δεν είναι αυτή που απαγόρευσε και απαγορεύει κάθε έννοια ελευθερίας λόγου και έκφρασης ιδεών όπου και να άσκησε εξουσία.

Και ήρθε και η χούντα των συνταγματαρχών και αποτέλειωσε τη δουλειά. Οι διώξεις, ο κατατρεγμός, τα ξερονήσια (που και παλαιότερα ίσχυσαν) έδωσαν πλέον στην αριστερά όχι στεφάνι αλλά λαμπερό φωτοστέφανο.

Αυτό που δεν έγινε και ήταν μείζονος σημασίας είναι η αριστερά να αντιμετωπισθεί ιδεολογικά.

Ίσως ήταν και αδύνατον οι διάφοροι συντηρητικοί πολιτικοί αλλά και πολίτες να εκφέρουν φιλελεύθερες ιδέες καθώς δεν τις γνώριζαν. 

Αλλά και να τις γνώριζαν ήταν αδύνατον να τις εκφράσουν επαρκώς καθώς δεν συμφωνούσαν μαζί τους. Ήθελαν κι αυτοί (οι συντηρητικοί κρατικοπαρεμβατιστές) ένα μεγάλο κράτος και όχι μια ελεύθερη κοινωνία στην οποία το κάθε άτομο μπορεί να επιδιώκει τους σκοπούς του.

Ιδεολογικά αντέταξαν μόνο το “Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια” καθώς δεν είχαν και τίποτα άλλο να αντιτάξουν ιδεολογικά. Έτσι έφθασαν και στο γνωστό και απολύτως κενό “ΟΝΕΔ, ΟΝΕΔ, Πρωτοπορία ζήτω η Νέα Δημοκρατία”.

Και έτσι η σφριγηλότητα των απατηλών αλλά τόσο “ωραίων” συνθημάτων εκ παραλλήλου με την αγιαστική αχλή των αγώνων, των θυσιών και του κατατρεγμού των αριστερών, επενδεδυμένη και με την θρησκειοποιημένη και “αλάνθαστη” Μαρξιστική θεωρία συνέβαλλαν αποφασιστικά στην κυριαρχία ιδεολογημάτων που όπου εφαρμόσθηκαν έφεραν καταπίεση και δυστυχία…

* Το γνωστό (σχεδόν) παραδοσιακό τραγούδι διάφορων αριστερών επετείων
**Γιάννης Ρίτσος “Το καπνισμένο Τσουκάλι”

Του Γιάννη Νικολή
capital.gr

Πηγή

Share.