Η κυβέρνηση κινείται οπορτουνιστικά, σπασμωδικά και χωρίς καμιά στρατηγική πέραν της νομής των προνομίων της εξουσίας μέσω της παραμονής όσο το δυνατόν περισσότερο σε αυτήν.
Της επεβλήθη λόγω συγκυρίας έξωθεν να λύσει το “Μακεδονικό” προκειμένου το γειτονικό κρατίδιο να ενταχθεί σε ΝΑΤΟ και Ε.Ε. ούτως ώστε να ανακοπεί η επιρροή της Ρωσίας και της Τουρκίας στο μαλακό υπογάστριο των Βαλκανίων, αλλά μοιάζει απίθανο να τα καταφέρει…
Αντί η κυβέρνηση να επιδιώξει μια ευρεία συνεννόηση με τα κόμματα της αντιπολίτευσης και ιδίως την αξιωματική αντιπολίτευση προσπάθησε να το εκμεταλλευτεί για να προκαλέσει ρήγμα μεταξύ των φιλελευθέρων και των δεξιών εντός της Ν.Δ.
Με την ευκολία που χαρακτηρίζει κάθε ηγεσία που προηγείται με 10 μονάδες διαφορά λίγους μήνες πριν τις εκλογές, ο κ. Μητσοτάκης δεν πάτησε την “πεπονόφλουδα” και επέστρεψε το μπαλάκι στον κυβερνητικό συνεταιρισμό μεταξύ “ψεκασμένων” εθνοφαφλατάδων και εθνομηδενιστών “δημοσιοληγούριδων”…
Όπως ήταν αναμενόμενο στον κυβερνητικό συνεταιρισμό ακούστηκαν και συνεχίζουν να ακούγονται τριγμοί και αποτελεί ερωτηματικό αν η κυβέρνηση είναι σε θέση να κλείσει το μέτωπο του “Μακεδονικού” προκειμένου η χώρα να επικεντρώσει τις δυνάμεις προς ανατολάς όπου οι αναθεωρητικές βλέψεις της Τουρκίας είναι πλέον πασιφανείς…
Τρομοκρατημένη από την αντίδραση της κοινής γνώμης και την ευκολία με την οποία συνέπλευσε μαζί της η αξιωματική αντιπολίτευση που δεν είχε κανένα λόγο να πάρει θέση πριν την κυβέρνηση, η κυβέρνηση έριξε στο τραπέζι μια πρόχειρη σκευωρία εναντίον όσων στελεχών της αντιπολίτευσης θεωρούσε πως αποτελούν πολιτική απειλή στο παρόν και κυρίως στο μέλλον.
Αντί να καταφέρει να διασπάσει τα κόμματα της αντιπολίτευσης μεταξύ καθαρών και ύποπτων και να αποκτήσει στη Βουλή συνοδοιπόρους στην προσπάθεια κάθαρσης, κατάφερε να συσπειρώσει σύσσωμη την αντιπολίτευση η οποία έχει αποχωρήσει από την προανακριτική.
Το σκηνικό αυτό της σκανδαλολογίας και της οξείας πολιτικής αντιπαράθεσης έχει σαν συνέπεια την επιδείνωση του ήδη φθισικού κλίματος εμπιστοσύνης που χρειάζεται η οικονομία.
Οι καταθέσεις μετά από μια μικρή βελτίωση μειώθηκαν και πάλι, οι ληξιπρόθεσμες οφειλές συνεχίζουν να αυξάνονται, οι δείκτες ανεργίας επιδεινώθηκαν.
Ήδη, τα μηνύματα από την αγορά της λιανικής προβληματίζουν…
Το κλίμα που υπήρξε στα τέλη της περασμένης Άνοιξης κατά το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης έχει ανατραπεί πλήρως.
Το χρηματιστήριο την εβδομάδα που πέρασε έχασε τις 800 μονάδες, οι τραπεζικές μετοχές αδυνατούν να υπερκεράσουν τα επίπεδα τιμών της τελευταίας ανακεφαλαιοποίησης και οι αποδόσεις των ελληνικών ομολόγων παρουσιάζουν άνοδο μαζί με το ρίσκο της χώρας…
Η τελευταία βουτιά των ελληνικών ομολόγων κάτω από το 4% την περίοδο που η χώρα βγήκε στις αγορές αποτελεί παράδοξη εξέλιξη. Η ταχεία επάνοδος πάνω από το 4% κόντρα στο διεθνές ρεύμα δημιουργεί υποψίες σε σχέση με τους αναδόχους οι οποίοι αμείβονται πλουσιοπάροχα γι’ αυτές τις υπηρεσίες.
2) Νάυλον ντέφια, ψόφια κέφια…
Αν υπήρχε έστω και η παραμικρή ελπίδα η ελληνική οικονομία να αλλάξει σελίδα με το τέλος του τρίτου μνημονίου ο Γενικός Δείκτης του χρηματιστηρίου θα ήταν τώρα πάνω από τις 1.500 μονάδες και οι τιμές των τραπεζικών μετοχών κατά μέσο όρο διπλάσιες ή τριπλάσιες από τις τιμές της τελευταίας ανακεφαλαιοποίησης.
Το επιχείρημα να δούμε πρώτα τι θα βγάλουν τα stress tests το Μάη και μετά ανάλογα η μετοχή κάθε τράπεζας θα κινηθεί, μοιάζει παιδαριώδες…
Η αγορά είναι προεξοφλητικός μηχανισμός και αυτό που φαίνεται να προεξοφλεί είναι πως η εκκαθάριση των χαρτοφυλακίων έχει ξεκινήσει πολύ αργά…
Η μοναδική ελπίδα ο Γ.Δ. του ελληνικού χρηματιστηρίου να διαφοροποιηθεί θετικά από το διεθνές περιβάλλον είναι να γίνουν πρόωρες εκλογές πριν το επόμενο κραχ των διεθνών αγορών, όσο η πλειοψηφία (ο συρμός των επαγγελματιών διαχειριστών) παίζει το σενάριο πως οικονομία, κέρδη και τιμές μετοχών δεν παρουσιάζουν σημάδια αρνητικής ανάσχεσης.
Στη βιομηχανία της διαχείρισης κεφαλαίων σαν επαγγελματική αρετή συνίσταται η μη διαφοροποίηση από το “κοπάδι”. Όταν όλοι χάνουν κάποιος μπορεί να δικαιολογηθεί εύκολα στους πελάτες του και οι τελευταίοι δεν έχουν κίνητρο να αλλάξουν διαχειριστή.
Όταν ένας διαχειριστής όμως διαφοροποιηθεί από τον συρμό και δεν του βγει το στοίχημα τότε επαγγελματικά κινδυνεύει. Αυτός είναι ο λόγος που σε κάθε κραχ του παρελθόντος η αγορά αρχίζει να μιλάει για κραχ όταν η πτώση πλησιάζει στο τέλος της.
Του Κώστα Στούπα
capital.gr