Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, την Παρασκευή 23 Μαρτίου 2018


Ο Αύγουστος του 2018 σηματοδοτεί το τέλος της εποχής των Μνημονίων. Σημειολογικά και χρονολογικά βεβαίως, καθώς ολοκληρώνεται το τρέχον πρόγραμμα «στήριξης» της ελληνικής οικονομίας, μιας και η πραγματική επιστροφή της χώρας σε περιβάλλον κανονικότητας, αυτάρκειας και αυτονομίας, θα απαιτήσει εύλογα περίσσευμα καιρού και πληθυντική υπομονή από την κοινωνία μας.

Σε κάθε περίπτωση ωστόσο, ο Αύγουστος που πλησιάζει καλπάζοντας, θα αποτελέσει σημείο αναφοράς. Ειδικά για τις πολιτικές εξελίξεις. Όποτε κι αν γίνουν οι προσεχείς εκλογές, είτε πρόωρα, το φθινόπωρο του τρέχοντος έτους (εξαιρετικά δύσκολο), είτε στο τέλος ή πολύ κοντά στο τέλος της τετραετίας, το φθινόπωρο του 2019 (πολύ πιθανότερο σενάριο), οι εκλογές διεκδικούν το φλέρτ με την ιστορική αποτύπωση των τελευταίων εκλογών της εποχής των Μνημονίων.

Εκκινώντας από την αφετηρία ότι, θα είναι οι πρώτες μετά την ολοκλήρωση του προγράμματος, και εκ των πραγμάτων θα επηρεαστούν και θα κριθούν από την ψυχολογία και τις προτεραιότητες που θα έχει διαμορφώσει η κοινωνία ως εκλογικό σώμα, μετά από 8 χρόνια ακραίας και τυφλής λιτότητας και φτωχοποίησης. Μιας επί της ουσίας αναίρεσης του μέλλοντος της χώρας, που συνοδεύτηκε από το φρενάρισμα των ονείρων ολόκληρων γενεών.

Υπάρχει βεβαίως πάντοτε η ρεαλιστική πιθανότητα, οι εκλογές αυτές να είναι οι… προτελευταίες. Εφόσον διεξαχθούν πολύ κοντά στο χρονικό ορόσημο της προεδρικής εκλογής του 2020, και δεν προκύψει από τις κάλπες κοινοβουλευτική πλειοψηφία για την άμεση αντικατάσταση του εκλογικού νόμου της απλής αναλογικής, θα ακολουθήσει το… δεύτερο ημίχρονο της κρίσης του πολιτικού συστήματος από την κοινωνία.

Κάθε σενάριο έχει τις πολυπαραγοντικές παραμέτρους του, που θα πρέπει να συναντηθούν με την πραγματικότητα, για να βάλουν μπροστά τον τροχό της Ιστορίας, προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση.

Η αντικειμενική πρόκληση για ένα πολιτικό σύστημα με σκανδαλωδώς ατελή προσέγγιση και κατανόηση των πραγματικών αναγκών και προτεραιοτήτων της κοινωνίας ωστόσο, συνίσταται σε μια άλλη παράμετρο: Στη διαμόρφωση ενός μωσαϊκού εκλογικής στρατηγικής, που θα επιτρέψει στα κόμματα να κατανοήσουν εγκαίρως, να πολιτευτούν αναλόγως και τελικά, στη μη αναστρέψιμη κρίση της κάλπης, να καταγραφούν ως νικητές.

Οι εκλογές αυτές, όπως και οι επόμενες, αλλά και… αρκετές ακόμη που θα ακολουθήσουν, θα κριθούν περισσότερο από κάθε άλλη φορά στο παρελθόν, στη βάση της αντικειμενικής δυνατότητας των πολιτικών κομμάτων να εκφράσουν πλατιά κοινωνικά ρεύματα.

Να μην αισθάνονται τα κόμματα και τους πολιτικούς ως… ξένους προς την πραγματικότητα που οι ίδιοι οι πολίτες βιώνουν. Να μπορούν να ταυτιστούν, έστω σε επιφανειακό επίπεδο, μαζί τους. Να βλέπουν στην πράξη, ότι συμμερίζονται τις αγωνίες τους για το μέλλον.

Οι εκλογές του μέλλοντος, θα κρίνονται υπέρ κομμάτων και πολιτικών, που δεν θα γυρίσουν την πλάτη τους στην κοινωνία. Που δεν θα επιτρέψουν τον πολλαπλασιασμό των… ξεχασμένων και των αδικημένων Ελλήνων.

Όσο νωρίτερα το καταλάβουν αυτό οι πολιτικές ηγεσίες, τόσο το καλύτερο για όλους μας. Κυρίως όμως… για τις ίδιες.

Πηγή

Share.