Ζούμε πλέον σε μία χώρα όπου, ακόμη και όταν υπάρχουν σοβαρά θέματα τα οποία θα έπρεπε να απασχολούν όλους έντονα, από τον πρώτο έως και τον τελευταίο πολίτη, κανείς δεν ασχολείται, κανείς δεν δείχνει διάθεση ν’ αφιερώσει παραπάνω από μερικά λεπτά.
Οι κάτοικοι της μοιάζουν να έχουν περιπέσει σε μία φάση κατατονίας, σε μια αρρωστημένη, γλοιώδη κατάσταση μόνιμης μελαγχολίας. Όλοι συμπεριφέρονται σαν να βρίσκονται μεταξύ της πραγματικότητας και κάποιου άλλου κόσμου, κάποιου άλλου πλανήτη.
Όχι, δεν είναι μόνο οι κυβερνητικοί Συριζανέλ που, στην προσπάθεια τους να δικαιολογήσουν τ’ αδικαιολόγητα, εκστομίζουν οτιδήποτε τρελό, παλαβό και φαντασιόπληκτο μπορούν να σκεφτούν, μοιάζοντας σαν να ζουν σε διαφορετικό Σύμπαν. Το φαινόμενο είναι γενικότερο και διαδεδομένο.
Βγείτε σε κάποιον πολυσύχναστο δρόμο της γειτονιάς σας, πάρτε θέση σε κάποιο απόμερο σημείο και παρακολουθήστε τον κόσμο γύρω σας, αργά και προσεκτικά. Θα παρατηρήσετε ότι όλοι όσοι δεν απασχολούνται σε κάτι συγκεκριμένο έχουν ένα βλέμμα λίγο απλανές, λίγο χαμένο. Ακόμη και εκείνοι που είναι απασχολημένοι, κάποιες στιγμές “αποξεχνιούνται” και κοιτούν χωρίς να βλέπουν…
Θα έλεγε κανείς ότι η βαθιά αποχαύνωση, η απόλυτη στασιμότητα και το θανατηφόρο βάλτωμα της οικονομίας έχουν μεταδοθεί και σε όλους τους υπόλοιπους τομείς της κοινωνίας και έχουν επηρεάσει τους πάντες.
Οφείλω να παραδεχθώ ότι, πάρα την επαγρύπνησή μου για τα οικονομικά γεγονότα, αυτή η επέκταση της ακινησίας, αυτό το αργό γλίστρημα στην πλήρη αδιαφορία, μου είχε διαφύγει.
Η διαπίστωση όμως, ακόμη και τώρα, είναι αναπόφευκτη. Πρόκειται για έναν τρόπο συμπεριφοράς που δύσκολα θα αποκαλούσε κάποιος κανονικό. Το όλο φαινόμενο δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια μαζική εκδήλωση της γενικευμένης μη φυσιολογικής ζωής, της μη κανονικότητας που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια.
Πάντως, όταν εντοπίσει κανείς το γεγονός, δεν είναι δύσκολο να το εξετάσει σε βάθος και να το κατανοήσει. Τα σημάδια είναι παντού, τριγύρω.
Πάρτε για παράδειγμα, την υπόθεση Novartis! Μία χώρα που χρωστά στα 9/10 του πλανήτη περί τα €300 δισ., ασχολείται και καταναλώνει χρόνο και πόρους σε ένα θέμα με οικονομικό αντικείμενο (συγκριτικά) αμελητέο.
Ακόμη και αν δεχθούμε ότι είναι σωστός ο πρωθυπουργικός υπολογισμός των €23 δισ. (δεν υπάρχει περίπτωση να είναι, ούτε μία στο εκατομμύριο που θα έλεγε και ο ίδιος), ποιο ουσιαστικό όφελος θα μπορούσε να υπάρχει για τη χώρα, από όλη αυτή την θεατρική παράσταση;
Φυσικά, κανένα! Ειδικά αν σκεφτεί ότι το αντικείμενο πολιτικού χρήματος που εξετάζεται, φτάνει το “τερατώδες ποσό” των €50 εκατομμυρίων!
Ένα ποσό το οποίο δεν επαρκεί, ούτε για να πληρωθούν οι εβδομαδιαίοι τόκοι του δημοσίου χρέους!
Αντίθετα, με όλη αυτή την επικοινωνιακή παράτα, δημιουργούνται εξαιρετικά σύνθετα προβλήματα στην πολιτική σκηνή της χώρας. Προβλήματα τα οποία θα δημιουργήσουν ιδιαίτερα κακές καταστάσεις για τη χώρα, στο μέλλον.
Ο πρόεδρος της Βουλής και δεύτερος πολιτειακός παράγοντας κύριος Νίκος Βούτσης, ο οποίος έγινε έξω φρενών από την κίνηση των ομογενειακών Παμμακεδονικών οργανώσεων, τι ακριβώς περιμένει να συμβεί με όλο αυτό, μετά τις εκλογές δηλαδή; Δύο πρώην πρωθυπουργοί και οκτώ πρώην υπουργοί, να υποκλιθούν και να ευχαριστήσουν μ’ άκρατη ευγνωμοσύνη όσους κηλίδωσαν την υπόληψή τους και αμαύρωσαν την υστεροφημία τους;
Απ’ ό,τι διαβάζω δε, έρχεται και άλλο “σκάνδαλο”, για τους Ολυμπιακούς του 2004. Οι οποίοι, μαζί με τα έργα υποδομής, κόστισαν περί τα €50 δισ. Την ώρα που π.χ., από το 2000 έως το 2015, ο προϋπολογισμός (δηλαδή ο φορολογούμενος) υποχρεώθηκε να επιδοτήσει τις συντάξεις με περισσότερα από €200 (ΔΙΑΚΟΣΙΑ) δισεκατομμύρια! Έχει τα πολιτικά… “καρύδια” ο Μεγάλος Ηγέτης να ζητήσει πίσω τα χρήματα αυτά; Σιγά να μην τα έχει…
Σε απλά Ελληνικά, εάν συνεχιστεί ο παραλογισμός της ενασχόλησης όλων με οτιδήποτε άλλο εκτός από τα αναγκαία για την ταχύτερη δυνατή επιστροφή στην κανονικότητα, όταν αυτή επιστρέψει τελικά, τα πράγματα δεν θα είναι καθόλου καλά.
Σε αντισυμβατικές περιόδους, απαιτείται αντισυμβατική σκέψη και πρακτική!
Αν λυθεί το πρόβλημα της προσέλκυσης επενδύσεων, της φιλικότητας στην επιχειρηματικότητα, της διατηρήσιμης ανταγωνιστικότητας, θα υπάρξει χρόνος για όλα τα υπόλοιπα.
Αν, όπως γίνεται μέχρι τώρα, οι προσπάθειες συνεχίσουν να εστιάζονται στα μικρά και ασήμαντα, απλά επειδή αυτά ικανοποιούν το θυμικό ή εξυπηρετούν τις πολιτικές επιδιώξεις κάποιων τότε, όταν έρθει η κανονικότητα, μπορεί να έχει χρώμα κόκκινο και σχήμα ημισελήνου!
Σκεφτείτε το…
Πέτρος Λάζος
capital.gr