Την προηγούμενη Δευτέρα πραγματοποιήθηκε από το Χρηματιστήριο και το Ινστιτούτο Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών (ΙΟΒΕ) εκδήλωση για την παρουσίαση της μελέτης του Ινστιτούτου με τίτλο:
“Η χρηματοδότηση μέσω της χρηματιστηριακής αγοράς και το νέο αναπτυξιακό πρότυπο της Ελλάδας”.
Παρά τον, παραπλανητικό για το πραγματικό συνολικό της εύρος, τίτλο η μελέτη διερεύνησε την πλέον κρίσιμη παράμετρο της ελληνικής οικονομίας, τις δυνατότητες ανάπτυξης που παρουσιάζει.
Τα συμπεράσματα πολλά, ενδιαφέροντα αλλά επίσης, εν πολλοίς, αναμενόμενα.
Μια άλλη διαπίστωση της έρευνας αφορά στην ανάγκη αλλαγής του αναπτυξιακού μοντέλου που εφαρμόζει η χώρα μέχρι και σήμερα, ακόμη. Ενός μοντέλου το οποίο την οδήγησε στην βαθιά κρίση και το οποίο απέδειξε πως δεν είναι βιώσιμο.
Η εναλλακτική πρόταση που διατυπώνεται από τη μελέτη, είναι πολύ συγκεκριμένη. Χρειάζεται να σχεδιασθεί και να εφαρμοσθεί ένα μοντέλο ανάπτυξης το οποίο δεν θα εστιάζει σε υψηλά επίπεδα κατανάλωσης αλλά στην προσέλκυση υψηλού όγκου επενδύσεων, την κατακόρυφη αύξηση ανταγωνιστικότητας και την, κατά το μέγιστο δυνατό, επέκταση της εξωστρέφειας της οικονομίας.
Ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας και πρώην επικεφαλής του ΙΟΒΕ, καθηγητής Γιάννης Στουρνάρας αναφέρθηκε σε συγκεκριμένα βήματα τα οποία είναι απολύτως απαραίτητα να γίνουν, εάν πρόκειται να δημιουργηθεί πραγματικά ανταγωνιστική ελληνική οικονομία στο ορατό μέλλον.
Επιθετική πολιτική προσέλκυσης επενδύσεων, άρση των αντικινήτρων για επιχειρήσεις, συνέχεια μεταρρυθμίσεων και υλοποίηση πραγματικών ιδιωτικοποιήσεων ήταν τα κυριότερα στοιχεία-βήματα που υπέδειξε.
Επίσης στάθηκε ιδιαίτερα στην ανάγκη διασφάλισης δυνατοτήτων χρηματοδότησης της οικονομίας, μέσω της αύξησης της εμπιστοσύνης των επενδυτών και της απελευθέρωσης των τραπεζών από τον βραχνά των NPLs.
Η εναλλακτική πρόταση αυτή καθ’ εαυτή, καθώς και τα βήματα που υπέδειξε ο κύριος διοικητής, δεν προκαλούν καμία έκπληξη στους τακτικούς αναγνώστες της στήλης. Έχουν επισημανθεί ουκ ολίγες φορές, από αυτήν τη μικρή γωνιά του Capital.gr.
Λογικά δε, δεν ξαφνιάζουν ούτε κανέναν άλλον. Τουλάχιστον όχι όποιον διαθέτει βασικές γνώσεις και στοιχειώδη αντίληψη του τρόπου λειτουργίας της σημερινής, παγκοσμιοποιημένης οικονομίας.
Στοιχεία γνώσης τα οποία θα πρέπει να υποθέσουμε ότι δεν ανήκουν στο οπλοστάσιο του υπουργού Οικονομικών, καθηγητή Ευκλείδη Τσακαλώτου.
Δεν μπορεί να υπάρξει διαφορετικό συμπέρασμα. Τοποθετήθηκε έντονα υπέρ ενός μοντέλου στο οποίο θα υπερισχύει το κράτος και ο μεγαλύτερος κρατικός έλεγχος. Υποστηρίζοντας δηλαδή ένα μοντέλο με ακόμη πιο έντονο το στοιχείο εκείνο το οποίο οδήγησε στην χρεοκοπία!
Αναφέρθηκε για πολλοστή φορά στην “αναπτυξιακή, μη συστημική τράπεζα” (θου Κύριε, φυλακείν τω στόματι μου), προσθέτοντας αυτή την φορά στην εικόνα τις, τόσο ταλαιπωρημένες, συνεταιριστικές τράπεζες.
Όχι, δεν εξήγησε ότι με το δικό του μοντέλο θα αναπτύσσονται και θα προοδεύουν οι ημέτεροι των εκάστοτε κυβερνώντων και κανείς άλλος. Ούτε ότι με αυτόν τον τρόπο θα διαιωνισθεί το πελατειακό κράτος και οι παθογένειες που το ακολουθούν.
Δεν υπενθύμισε καν ότι πρόκειται για έναν τύπο μοντέλου ανάπτυξης που απέτυχε παταγωδώς και με τεράστιο κόστος για τους πολίτες των χωρών που, όπως η Ελλάδα, τον εφάρμοσαν.
Όπως επίσης, δεν επισήμανε ότι πρόκειται για μοντέλο το οποίο αποτελεί παράγωγο εκείνων που έφτιαχναν τα “εργοστάσια σκέψης” που λειτουργούσαν πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα. Εργοστάσια που έχουν όλα κλείσει, που απέτυχαν οικτρά και πλήρως!
Μας πληροφόρησε όμως ότι είναι καλύτερο πρότυπο απ’ όλα τα προτεινόμενα, διότι “οι ιδιώτες επενδυτές έχουν προβλήματα συντονισμού” ενώ “ο δημόσιος τομέας έχει δυναμικό σκέψης (thinking capacity)”!
Το Ελληνικό δημόσιο! Έχει, άκουσον-άκουσον, thinking capacity! Ξανά, θου Κύριε… διότι υπάρχει ο νόμος περί ασέμνων…
Κάποιος, παρακαλώ, να ενημερώσει τον κύριο υπουργό ότι βρισκόμαστε στο 2018 και όχι στο 1918 ή στο 1948…
Το χειρότερο στην άποψη Τσακαλώτου όμως, δεν βρίσκεται στο ότι αυτός, με αυτές τις απόψεις, κάθεται στην καρέκλα του υπουργού Οικονομικών μιας χώρας που έχει ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΝΑΓΚΗ ότι πιο σύγχρονο, εξωστρεφές, αναπτυξιακό και, γιατί όχι, έχει να προσφέρει η επιστήμη των Οικονομικών.
Το χειρότερο είναι πως ο Γιουκλίντ, εκτός από πολιτικός, βουλευτής και υπουργός Οικονομικών, είναι και καθηγητής Πανεπιστημίου. Έχει διδάξει εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες, παιδιά και, κάποια στιγμή, θα κληθεί να διδάξει ξανά…
Πέτρος Λάζος
capital.gr