Παρακολουθούσα στο YouTube τον πρόεδρο Λεβέντη (κανείς δεν είναι τέλειος και, τέλος πάντων, έχω βαρεθεί να απολογούμαι για τα πάθη μου…)
Μιλούσε στην κεντρική επιτροπή του – κατάσταση φελινική όσον αφορά τις φυσιογνωμίες.
Μιλούσε με τη γνωστή θεατρικότητά του, τις απότομες διακυμάνσεις του ύφους, από το κακομοιρίστικο του ηττημένου στο ηρωικό του βλαχοδήμαρχου, μέχρι που έφθασε στην προετοιμασμένη κορώνα: «Ισχύς μου η αγάπη του πτωχού λαού!».
Το είπε κλαίγοντας (το συνηθίζει ο πρόεδρος…), ενώ από κάτω τα στελέχη της Κ.Ε., τουλάχιστον αρκετά από αυτά, γελούσαν κανονικά με το θέαμα.
Πώς γίνεται στις ταινίες; (Στις κακές ταινίες…) Ακούγεται μια αιθέρια μουσική, συνήθως άρπα, συγχρόνως η εικόνα αρχίζει να τρεμοπαίζει σαν να διαλύεται και μεταφερόμαστε ξαφνικά στο παρελθόν.
Παρομοίως κι εγώ θυμήθηκα το περιβόητο εκείνο επεισόδιο της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας του τόπου, το «επεισόδιο των Μεγάρων»…
Ηταν το μακρινό 1992; Μπορεί και 1993.
Ο πρόεδρος τότε ήταν στο απόγειο της δόξης της εξωκοινοβουλευτικής περιόδου του.
Ηταν, επίσης, η εποχή που οι τηλεοπτικοί σταθμοί φύτρωναν σαν μανιτάρια.
Την παγίδα την επινόησε και την οργάνωσε ο ιδιοκτήτης ενός μικρού τοπικού σταθμού των βορείων προαστίων, ο οποίος έχει πάψει προ πολλού να υπάρχει.
Επεισε τον πρόεδρο ότι, στα Μέγαρα, υπήρχαν πολλοί ενθουσιώδεις οπαδοί του, που αδημονούσαν να τον γνωρίσουν επιτέλους και από κοντά, εκτός από την τηλεόραση.
Ο πρόεδρος πήγε.
Οι οπαδοί ήσαν πολλοί και πράγματι ενθουσιώδεις. Ο πρόεδρος θέλησε να τους μιλήσει, κάποιος προσφέρθηκε να του παραχωρήσει το μπαλκόνι του.
Ο πρόεδρος δέχτηκε, ανέβηκε και άρχισε τον λόγο.
Τότε ο ένοικος του διαμερίσματος έκλεισε μπαλκονόπορτα και ρολά πίσω από τον πρόεδρο.
Ποτέ άλλοτε τόσο πολλά αυγά δεν εκτοξεύθηκαν εναντίον ζωντανού στόχου. Ηταν στα Μέγαρα, θυμίζω.
Τι έχει περάσει κι αυτός ο άνθρωπος για το ψώνιο του…
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ
kathimerini
