Καμία έκπληξη δεν προκάλεσε η άποψη του αντιπροέδρου της κυβέρνησης και υπουργού Ανάπτυξης Γιάννη Δραγασάκη, ότι “υπάρχει ένα μπλοκ δυνάμεων που δεν θέλει να βγούμε από την επιτροπεία”.
Αφενός γιατί είναι γνωστή η κυβερνητική θέση πως πρέπει, πάση θυσία, “να φύγει η χώρα από την εποπτεία” με την ολοκλήρωση του προγράμματος, αφετέρου επειδή όλοι ξέρουμε το ανέκδοτο με τον πολιτικό και τους τρεις φακέλους που κληρονομεί από τον προκάτοχο του…
Στην πραγματικότητα, δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία οι λόγοι για τους οποίους η κυβέρνηση έχει επιλέξει να προτάξει το συγκεκριμένο αφήγημα.
Το σημαντικό είναι ότι έχει κάνει την συγκεκριμένη επιλογή. Διότι αυτή κρύβει τεράστιους κινδύνους για την χώρα. Κινδύνους οι οποίοι μπορούν να καταλήξουν στην καταστροφή της…
Όταν στα τέλη του 2009 έγινε εμφανής η οικονομική κρίση που είχε ξεσπάσει πολύ νωρίτερα (περί τα μέσα του 2008), το πρώτο και καίριο πλήγμα που δέχθηκε η χώρα ήταν η πλήρης απώλεια εμπιστοσύνης απέναντι στις οικονομικές πολιτικές που εφαρμόζονταν.
Τόσο από την κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ του Γ.Α. Παπανδρέου που είχε πρόσφατα εκλεγεί όσο και από τις προηγούμενες της Νέας Δημοκρατίας του Κώστα Καραμανλή.
Η εμπιστοσύνη αυτή, είναι ένα εξαιρετικά πολύτιμο περιουσιακό στοιχείο κάθε χώρας και εάν δεν υφίσταται, είναι αδύνατον για οποιαδήποτε χώρα να κινηθεί δυναμικά στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία.
Διότι οι αγορές ζητούν πολύ μεγαλύτερο κόστος χρήματος από τα επικρατούντα, με αποτέλεσμα η χώρα να μη διαθέτει διεθνή ανταγωνιστικότητα τιμών, είτε επειδή αρνούνται να την δανείσουν (πρακτικά), ζητώντας ακόμη υψηλότερα επιτόκια. Όπως συνέβη στην περίπτωση της Ελλάδας από τον Νοέμβριο του 2009 και ύστερα.
Η εμπιστοσύνη ανακτήθηκε σε σημαντικό βαθμό το 2014, αλλά χάθηκε γρήγορα εξαιτίας της ηρωικής Βαρουφακειάδας και της παράστασης τσίρκου που παρακολουθούσε άναυδος όλος ο πλανήτης, επί ένα εξάμηνο.
Σήμερα, παρά τα θρυλούμενα και όλη την “τρελή” στήριξη των Βρυξελλών, έχει ανακτηθεί κατά ένα μέρος μόνο.
Εάν δεν υλοποιηθούν όσα πρέπει στο πεδίο των επενδύσεων και δεν υπάρξει χειροπιαστή στήριξη με την ύπαρξη κάποιας εναλλακτικής γραμμής χρηματοδότησης, η εμπιστοσύνη δεν θα επανέλθει ποτέ. Οι αγορές καθόλου δεν ενδιαφέρονται για την διανομή σανού της κυβέρνησης.
Χωρίς εμπιστοσύνη στις εφαρμοζόμενες πολιτικές, η επόμενη κρίση θα είναι απλά θέμα χρόνου. Εκτός εάν θεωρήσει κάποιος ότι μπορεί να επιβιώσει κράτος δανειζόμενο με 4 ή 5 ή και 6%, το 2018!
Δυστυχώς όμως, θαύματα έχουν πάψει να γίνονται, εδώ και αιώνες.
Το πράγμα θα μπορούσε κάπως να βελτιωθεί, αρκεί η κυβέρνηση να προχωρούσε σε ορισμένες ουσιαστικές, διαρθρωτικές αλλαγές. Όπως έκαναν όλες οι χώρες που πέρασαν μέσα από την διαδικασία του Μνημονίου. Ώστε να βελτιώσουν την ανταγωνιστικότητά τους.
Δεν θα χρειαζόταν δε να προχωρήσει καν σε “νεοφιλελεύθερες, αντιλαϊκές πολιτικές”. Απλά θα μπορούσε να αντιγράψει όσα έκανε και κάνει η κυβέρνηση της Πορτογαλίας. Μια κυβέρνηση με υπουργό οικονομικών πτυχιούχο του Harvard και στηριζόμενη απ’ όλα τα’ αριστερά κόμματα της χώρας, μέχρι και το κομμουνιστικό.
Ο Μεγάλος Ηγέτης του μεγάρου Μαξίμου όμως, αρνείται. Θέλει να μας οδηγήσει στον δικό μας δρόμο για τον σοσιαλισμό. Με το τέλος του έργου, γνωστό και σ’ επανάληψη…
Πέρα από το ζήτημα της εμπιστοσύνης και της μη υλοποίησης ουσιαστικών διαρθρωτικών αλλαγών όμως, υπάρχει και το διεθνές περιβάλλον. Το οποίο επιδεινώνεται σταδιακά, συνεχώς και αδιάλειπτα.
Πράγμα το οποίο, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι η τελευταία παγκόσμια κρίση απέχει ήδη περισσότερα από πέντε χρόνια, μετατρέπει την παραπάνω ζοφερή εικόνα, σε εξαιρετικά δυσοίωνη.
Εάν δε προστεθεί σε αυτήν οι τοπικές γεωπολιτικές παράμετροι, το μόνο λογικό συμπέρασμα στο οποίο μπορεί να φθάσει κανείς είναι ότι, η κυβέρνηση δεν έχει επιλογή.
Οφείλει ν’ αφήσει στην άκρη το προεκλογικό αφήγημα που πασχίζει να δημιουργήσει και να προχωρήσει σε συμφωνία με τους Ευρωπαίους εταίρους για απτές εγγυήσεις ως προς την χρηματοδότηση της χώρας, για τα επόμενα πέντε χρόνια.
Ενώ ταυτόχρονα θα νομοθετήσει ένα σύνολο ουσιαστικών κανόνων ανάπτυξης, φιλικού προς τις επενδύσεις και θα προσαρμόσει την εξωτερική πολιτική ώστε να υπάρχει ελάχιστη έως ανύπαρκτη πιθανότητα πραγματοποίησης θερμών επεισοδίων κ.λπ.
Αυτά τα βήματα, αυτές οι αποφάσεις, φυσικά προϋποθέτουν ότι η κυβέρνηση θα ενδιαφερθεί αποκλειστικά για το μέλλον της χώρας, χωρίς να νοιάζεται για την διατήρηση της καρέκλας και το κομματικό όφελος.
capital.gr