Οι εξελίξεις των τελευταίων εβδομάδων, τόσο με τα Ελληνοτουρκικά όσο και με τα ποδοσφαιρικά, αποκαλύπτουν ότι τη συγκεκριμένη στιγμή η κυβέρνηση δεν μπορεί πλέον να ελέγξει την κατάσταση.
Παράλληλα, τα όνειρα περί καθαρής εξόδου, περί αναβολής των μειώσεων των συντάξεων και περί παροχών μοιάζουν να σβήνουν εξαιτίας των αντιρρήσεων των δανειστών.
Η κυβέρνηση βρίσκεται σε ιδιαίτερα δύσκολη θέση καθώς, αφενός, πιέζεται από επικίνδυνους εξωτερικούς παράγοντες και, αφετέρου, διαπιστώνει ότι δεν έχει δυνατότητα παροχών για να εξαγοράσει ψήφους όπως σχεδίαζε.
Υπό αυτές τις συνθήκες η κυβέρνηση δεν μπορεί να ελπίζει σε πολιτική ανάκαμψη. Δεν έχει τίποτα να προσφέρει στους κουρασμένους από τη λιτότητα ψηφοφόρους.
Το εθνικό αναπτυξιακό σχέδιο που ευαγγελίζεται είναι η ίδρυση από τον νέο υπουργό Οικονομίας Γιάννη Δραγασάκη μιας αναπτυξιακής τράπεζας, κάτι που, αν συμβεί, θα αργήσει και δεν θα εξασφαλίσει την ανάπτυξη της οικονομίας, η οποία για να επιτευχθεί χρειάζεται ριζική αλλαγή των δομών, μείωση των φόρων, των ασφαλιστικών εισφορών και της γραφειοκρατίας, απρόσκοπτη λειτουργία των ανεξάρτητων αρχών και δυνατότητα χρηματοδότησης από το τραπεζικό σύστημα.
Αυτά απέχουν πολύ από τη σημερινή πραγματικότητα και ασφαλώς δεν επιτυγχάνονται με την ίδρυση της αναπτυξιακής τράπεζας.
Η κατάσταση είναι γνωστή και στη διεθνή κοινότητα, η οποία μας συντηρεί στη ζωή τα τελευταία οκτώ χρόνια με δανεικά έναντι μεταρρυθμίσεων.
Οπως είναι, επίσης, γνωστό στη διεθνή κοινότητα το ότι κεντρικές μεταρρυθμίσεις στον δημόσιο τομέα η κυβέρνηση αυτή δεν σκοπεύει να κάνει. Είναι, όμως, απαραίτητες για να προχωρήσουμε από εδώ και πέρα.
Πολιτικά οι επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ είναι δύο:
- ή θα παραμείνει στην εξουσία όσο μπορεί φθειρόμενος με φοβερή πλέον ταχύτητα, αφού δεν θα μπορεί να υλοποιήσει παροχές,
- ή θα προχωρήσει σε εκλογές πολώνοντας το κλίμα όσο μπορεί περισσότερο, κατηγορώντας και λασπολογώντας όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης, υποσχόμενος παροχές που δεν μπορεί να προσφέρει και παριστάνοντας ότι αντιστέκεται έναντι των δανειστών και ότι μάχεται για τη διακοπή της λιτότητας, αρνούμενος να εφαρμόσει τα προαπαιτούμενα για τις συντάξεις και τις μεταρρυθμίσεις στο Δημόσιο.
Η ουσία όμως είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ ό,τι είχε να προσφέρει στη χώρα το προσέφερε και δεν έχει κάτι άλλο να προσφέρει ούτε στους δικούς του ψηφοφόρους, ούτε φυσικά στην προοπτική της χώρας.
Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι θα γίνει στις εκλογές, αλλά η φθορά της κυβέρνησης είναι δεδομένη και φυσιολογική.
Κατά συνέπεια, σύντομα η χώρα θα κληθεί να αποφασίσει για μια νέα κυβέρνηση και -ελπίζουμε- για μια νέα πορεία προς την πρόοδο και την ανάπτυξη.
Η δουλειά της νέας κυβέρνησης δεν θα είναι εύκολη διότι θα πρέπει να εφαρμόσει δύσκολες μεταρρυθμίσεις στον δημόσιο τομέα. Μεταρρυθμίσεις που οι βουλευτές ούτε της Ν.Δ., ούτε του ΠΑΣΟΚ θέλουν, διότι και οι ίδιοι είναι γαλουχημένοι στη λογική της κρατικοδίαιτης οικονομίας και στον αυξημένο ρόλο του κράτους σε όλες τις λειτουργίες της χώρας.
Μόνο η πίεση των ξένων δανειστών μπορεί να αναγκάσει τους Ελληνες πολιτικούς να προχωρήσουν στις μεταρρυθμίσεις που θα μειώνουν τον ρόλο του κράτους και της γραφειοκρατίας, θα περιορίζουν τη διαφθορά και θα ενισχύουν τους ανεξάρτητους θεσμούς.
Συνεπώς, τα πράγματα και με την επόμενη κυβέρνηση δεν θα είναι εύκολα, ούτε ευχάριστα.
Σε κάθε περίπτωση, όμως, όταν μια κυβέρνηση δεν έχει κάτι να προσφέρει, αντίθετα έχει αρχίσει να βυθίζεται στα σκάνδαλα της διαφθοράς της, όπως αποκαλύπτεται με την υπόθεση Σαββίδη, είναι η ώρα να φύγει.
Οι κυβερνήσεις -αντίθετα με όσα πολλοί οπαδοποιημένοι ψηφοφόροι πιστεύουν- δεν πρέπει να παραμένουν για πάντα, πρέπει να αλλάζουν όταν δεν έχουν κάτι να προσφέρουν.
Και πρέπει να δοκιμάζονται νέοι συνδυασμοί εξουσίας για να συντηρείται τουλάχιστον η ελπίδα της βελτίωσης.
Καθώς ο «ρομαντισμός» της Πρώτης Φοράς Αριστερά εξαντλήθηκε μέσα στην απογοήτευση και τη διάψευση των προσδοκιών, επανέρχεται στο προσκήνιο η σκληρή πραγματικότητα να απαιτήσει αλλαγή και λύση.
Το αδιέξοδο στο οποίο βρισκόμαστε σήμερα μόνο με εκλογές μπορεί να ξεπεραστεί και εφόσον ο ΣΥΡΙΖΑ αρνηθεί να προχωρήσει σε περαιτέρω μεταρρυθμίσεις, θα χάσει αυτομάτως και τη στήριξη που απλόχερα του παρείχαν μέχρι τώρα οι ξένοι δανειστές.
Αυτό σημαίνει ότι θα του δυσκολέψουν τη χρηματοδότηση και θα του στερήσουν κάθε δυνατότητα πολιτικών παροχών.
Η χώρα μπαίνει σαφώς σε προεκλογική περίοδο, μια προεκλογική περίοδο που ενώ θα ακούσουμε πολλές ψευδείς υποσχέσεις, θα γνωρίζουμε καθαρά πλέον ότι καμία από αυτές δεν θα μπορεί να υλοποιηθεί.
Το αν θα γίνουν εκλογές πριν το καλοκαίρι ή μετά είναι άγνωστο μέχρι στιγμής, όμως το πιθανότερο είναι ότι η κυβέρνηση υπό τις σημερινές συνθήκες δεν θα αντέξει να φτάσει στο τέλος της τετραετίας, δηλαδή στην άνοιξη του 2019.
Γρ. Νικολόπουλος
protothema
