Πόσοι νεοέλληνες αγανακτούν ή και οργίζονται με τον εαυτό τους; Οχι με τους άλλους, με τον εαυτό τους πρώτιστα με ό,τι αυτός εκπροσωπεί. Με τους άλλους οργίζονται συνήθως, ακόμη και για όνου σκιά.

Πόσοι νεοέλληνες ανέχονται την «κοινή” πλέον ευρωπαική άποψη ότι είναι υπανάπτυκτοι, με την έννοια της πολιτικής τους αγωγής σε σύγκριση με τα σύγχρονα κράτη , τις εκσυγχρονισμένες δομές τους και τις ανάγκες των πολιτών τους;

Πόσοι νεοέλληνες έχουν αυτεπίγνωση και βέβαια συναίσθηση των διαφόρων «μύθων”, που τόσο περίτεχνα καλλιέργησε και ανέπτυξε η εγχώρια κομματοκρατία, γύρω από τις ταλαιπωρημένες έννοιες της δημοκρατίας, της ελευθερίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης, τις ιδεολογίες με τους παντός είδους ευτελισμένους -ισμους και του ηθικού υπόβαθρου των θεσμών;

Πόσοι νεοέλληνες μπορούν να αντιληφθούν την έλλειψη της αισθητικής μ’ όλες τις εκδηλώσεις της στην πολιτική, την έλλειψη της αίσθησης του μέτρου και την αναγκαιότητα του ηθικού στόχου στην πολιτική; Γιατί χωρίς αισθητική και χωρίς ηθικό στόχο να διακρίνει τις πράξεις και να ενώνει τις βουλήσεις, τα όποια ιδανικά εγκοσμιώνονται και αντικειμενοποιούνται.

Προκαλείται δε γενική αναισθησία εξελισσόμενη σε πόρωση. Και η ψυχολογική συνθήκη της πόρωσης ενθαρρύνει τους εν πολλοίς ανερμάτιστους, αλλά πονηρούς εξουσιολάγνους, τους δημαγωγούς και τα διάφορα τρωκτικά της κοινωνίας που βρίσκονται μονίμως στην επιφάνεια και «ροκανίζουν” ανενόχλητα.

Πόσοι νεοέλληνες αντιλαμβάνονται ότι η δημοκρατία δεν είναι μόνο ταυτισμένη με τη «δικτατορία” των αριθμών και των οικονομικών μεγεθών; Γιατί, όταν η δημοκρατία ταυτίζεται μόνιμα με την κυριαρχία των αριθμών και των οικονομικών μεγεθών, τα αναγόμενα από τους δημαγωγούς σε αυταξία του πολιτεύματος, τότε αναδεικνύεται το ηθικό κριτήριο των πολιτικών πράξεων.

Η δημοκρατία καταντά αφηρημένη, λόγος κενός και προσχηματικός των αναξίων κρατούντων. Και γίνεται εθισμός της κοινωνίας η απάτη με τις διάφορες μορφές της, γίνεται «εργαλείο” της εξουσίας η πονηρία και είναι προιούσα η σήψη του δημόσιου βίου μας, ενώ εμπεδώνεται στην κοινωνική συνείδηση η καταξίωση της αναξιότητας!..

Κι αυτή την αναξιότητα, την πολιτική ανικανότητα σ’ όλο το συγκλονιστικό της εύρος, βιώνουμε για δεκαετίες και ιδίως τα τελευταία χρόνια με την επιβολή των μνημονιακών πολιτικών. Προσκρούουμε σε κάθε βήμα μας στην πολιτική αβελτηρία, την αναποφασιστικότητα, την πολιτική ανισορροπία, που «ενδεδυμένη” με το κακόγουστο κουστούμι της υποκρισίας, δεν διστάζει όταν τα συμφέροντα το επιβάλλουν, να απεκδυθεί προσχημάτων και στοιχειώδους ντροπής, για να απεκδύσει ανενδοίαστα την ελληνική κοινωνία από κάθε προοπτική.

Και ως υπανάπτυκτοι ιθαγενείς, εθισμένοι στη «δουλεία” του πρόχειρου και του ευκαιριακού της πολιτικής, με τη ψυχοτροπία του ραγιά υπό τη σκιά του Νασρεντίν Χότζα, ασχολούμαστε με τα αλλότρια και με την πολιτική φλυαρία, που μονίμως κατέχει ζωτικό χώρο στη ζωή μας.

Και δεχόμαστε αγόγγυστα το πολιτικό θράσος, τις πολιτικές διαπιδύσεις και στημένες εντάσεις, ακόμη και την πολιτική αυθαιρεσία, που αμαυρώνει το Σύνταγμα, εν ονόματι του λαού, για το λαό, χωρίς ωστόσο τη βούληση του λαού.