Του Στέλιου Συρμόγλου
Το Μαξίμου σε κρίση, γιατί λένε δεν βγαίνουν οι προβλέψεις στο κυβερνητικό στρατόπεδο για μια σειρά από λόγους ευεξήγητους. Στην αντίπερα όχθη, ο Μητσοτάκης κάνει τις τυποποιημένες επαφές με Αμερικανούς αξιωματούχους τρίτης διαλογής στις ΗΠΑ και η ευρύτερη αντιπολίτευση φωνασκεί, στο πλαίσιο πάντα μιας εθιστικής λειτουργίας, που επιβάλλεται από τις περιστάσεις.
Ολα όσα συνθέτουν τη ζωή μας σε τούτο τον τόπο, πρόσωπα, καταστάσεις, θέσεις και τα παράγωγά τους, παραμένουν ανοιχτός φάκελλος και προσδίδουν τέλεια έκφραση στη φορά διέξοδες ή αδιέξοδες και αδαπάνητες σκέψεις, για φιλοσοφικό και μεταφυσικό στοχασμό.
Πρόκειται για μια ακαλπονόθευτη αλήθεια. Ολες οι άλλες “αλήθειες” βρίσκονται στο μέσο και η πληθώρα των αντιλήψεων, των διαφωνιών και των προσωπικών διαδρομών, δεν μας αφήνουν να δικαιώσουμε, με την ιδιαίτερη προσωπική κρίση την πιο αληθινή, ταυτίζοντας έτσι το αληθινό με τη μέση έκφραση που αποτελεί και το νόμο της ιστορίας.
Μπαίνει έτσι με οξύτητα το πρόβλημα του ορθολογισμού και της διαισθανόμενης αλήθειας, γύρω από τα οποία έχουν εγερθεί με παράλληλη πνευματική δράση, αντίθετες θέσεις και τάσεις. Το εύρος ωστόσο της αλήθειας στην εγχώρια πολιτική προσλαμβάνει άλλες διαστάσεις. Εκτός του ότι εμφανίζεται πολυμορφική, η αλήθεια συνδέεται κατ’ εξοχήν με το ήθος και τις επιπτώσεις της στην κοινωνία.
Η συνισταμένη των παραγώγων της έχει ιδιαίτερα και ευάλωτα χαρακτηριστικά. Οταν μάλιστα παρατηρείται η σκόπιμη παραχάραξη της αλήθειας από την πολιτική κοινωνία, τότε ανοίγει διάπλατα ο δρόμος στον πολιτικό βερμπαλισμό, στη λογοθύελλα που σαρώνει τα έργα, στους νεολογισμούς που έπαψαν να σημαίνουν κάτι συγκεκριμένο και στην παραπαίουσα στο τίποτα πολιτική σκέψη, που επιδίδεται σε αθροίσματα μωρίας και απάτης συχνά…
Αλήθεια και πολιτική, όπως ασκείται η πολιτική στην Ελλάδα, είναι δύο μεγέθη ασύμμετρα και κυρίως ασυμβίβαστα. Και η εν Ελλάδι πολιτική εξουσία, απομακρυσμένη μονίμως από την αλήθεια, συμβάλλει στην καταρρακτώδη συσσώρευση κοινωνικών προβλημάτων και εθνικών περιπετειών, ΄που τρέπουν πάντα ή σχεδόν πάντα, τους πολίτες στην απογοήτευση και την απόγνωση.
Το συνονθύλευμα των ψεμάτων πίσω από ένα πυκνό παραπέτασμα “επιθετικής” αλήθειας, που δικαιολογεί τα αδικαιολόγητα, μας οδήγησε ως κοινωνία στη σημερινή αδιέξοδη πραγματικότητα, στην εθνική συμφορά. Γιατί περί εθνικής συμφοράς πρόκειται!
Γιατί, όσο ως κοινωνία με τις διάφορες αλλοτριώσεις της, δεν αναζητούμε τα σημεία αναφοράς της “αληθινής” αλήθειας, τόσο ως μια άμορφη μάζα κατευθυνόμαστε προς τη στενή αχερόντεια πύλη, που οδηγεί από την γη στον Αδη, από το φως στο σκοτάδι, από την παράδοση και τον πολιτισμό μας στην αίρεση, από την ευσέβεια στην πρόκληση.
Πόσο ακόμα μπορούμε να ζούμε χωρίς έστω σημεία αναφοράς αλήθειας; Οι δε διεργασίες που γίνονται μόνο στο κοινωνικό υποσυνείδητο, κάτω από πιέσεις υποστασιακού αλυτρωτισμού και μέσα σ’ ένα κλίμα μεσσιανικής αναμονής, απογοήτευσης, αναθέματος και παρακμής, θυμίζει το κλίμα των Αζτέκων την παραμονή της άφιξής του Fernardo Cortez!..
Για τον γράφοντα οι παραπάνω διαπιστώσεις και σκέψεις συνιστούν μια πραγματικότητα πραγματικότερη από την πραγματική. Δεν αποτελούν απλώς μια καταχώρηση των δεδομένων της αίσθησης. Οπως δεν αποτελούν – και το τονίζω αυτό εμφαντικά για όσους σπεύδουν μ’ έναν ενστικτώδη ασυνειδησιακό πρωτογονισμό να επικρίνουν τούτη τη γραφίδα – έκφραση απαισιοδοξίας.
Ο γράφων δεν είναι απαισιόδοξος. Απαισιόδοξος δεν είναι εκείνος που θέτει τον δάκτυλο επί των ήλων, που γνωρίζει ότι η φθορά βρίσκεται μέσα στην αφθαρσία, ότι το ναδίρ της πρώτης αποτελεί το ζενίθ της δεύτερης. Απαισιόδοξος είναι εκείνος που αποφεύγει κάτι τέτοιο, πιστεύοντας ως άρνηση την κριτική και την έρευνα της αλήθειας, ο οποίος δεν βλέπει πέρα από τη φθορά!