Φαίνεται πως η βλακεία έχει αταβιστικά χαρακτηριστικά. Τουτέστιν, περνάει στις επόμενες γενιές μαζί με την αντιγραφή και αναπαραγωγή προτύπων πολιτικών συμπεριφορών που ενθουσίασαν τον συρμό…


Το να προσπαθείς να αποκτήσεις με οποιοδήποτε οικονομικό και πολιτικό κόστος τον ασφυκτικό έλεγχο των μέσων μαζικής ενημέρωσης, σε μια εποχή που η κοινή γνώμη δεν τα έχει σε καμιά υπόληψη και κατά κόρον πιστεύει τα ακριβώς αντίθετα από αυτά που προβάλλουν δεν είναι απλά λάθος στρατηγικός σχεδιασμός. Είναι ουρανομήκης βλακεία. Πόσο μάλλον αν ρισκάρεις να βρεθείς απέναντι σε κάποιον κύριο με “γουνάκια” στους ώμους…

Το σκάνδαλο Κοσκωτά κόντεψε να στείλει στην φυλακή τον Ανδρέα Παπανδρέου ενώ οδήγησε στον θάνατο το δεξί του χέρι τον Μένιο Κουτσόγιωργα ο οποίος απεβίωσε μέσα στο δικαστήριο την ώρα που δικαζόταν για την συμμετοχή του στο μεγαλύτερο σκάνδαλο της μεταπολίτευσης και ενδεχομένως της νεότερης ιστορίας.

Σε γενικές γραμμές το σκάνδαλο Κοσκωτά συνίστατο στην προσπάθεια ελέγχου του Τύπου με τα χρήματα των καταθετών της Τραπέζης Κρήτης στα οποία έγινε κατάχρηση με την ανοχή των ελεγκτικών αρχών. Το σκάνδαλο Κοσκωτά αποτέλεσε επίσης την προσπάθεια της πολιτικής ελίτ να αντικαταστήσει την οικονομική ελίτ με κάποια νεοπαγή φιλικότερη και άμεσα ελεγχόμενη.

Πριν το σκάνδαλο Κοσκωτά, είχε προηγηθεί η ιστορία του Πόπωτα, του επαρχιώτη εκδότη που η τότε κυβέρνηση θέλησε να κάνει Λαμπράκη στην θέση του Λαμπράκη.

Και ενώ η επόμενη του Ανδρέα Παπανδρέου γενιά στελεχών του ΠΑΣΟΚ φαίνεται πως διδάχθηκε από την άνοδο και πτώση του φαινομένου Κοσκωτά και κράτησε αποστάσεις από παρόμοιες πρακτικές, οι κληρονόμοι του βαθέος ΠΑΣΟΚ και “μίμοι” της σπηλαιώδους φωνής του Ανδρέα προσπαθούν μετά μανίας να πετύχουν εκεί που αυτός απέτυχε…

Την εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου, όμως, όπως είπαμε, είχε αξία να ελέγχεις μερίδα των μέσων ενημέρωσης γιατί διέθεταν ακόμη αξιοπιστία και δεν υπήρχαν εναλλακτικές μορφές ενημέρωσης και διάδοσης των πληροφοριών όπως το διαδίκτυο και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης.

Την εποχή της ελεύθερης πρόσβασης στο διαδίκτυο και του ιδιάζοντος κοινωνικού αναλφαβητισμού και αντισυστημισμού που προκύπτει και από την άκοπη νομή των καρπών της ευημερίας, αυτό συνιστά τουλάχιστον άσκοπη σπατάλη οικονομικού και πολιτικού κεφαλαίου.

Η μεγαλύτερη διεθνής διαμάχη των ημερών μας δεν είναι οι ψεύτικες ειδήσεις που μεταδίδει η “Φωνή της Μόσχας” αλλά η συντονισμένη παρέμβαση μερικών χιλιάδων χειραγωγούμενων από τη Ρωσία “τρολς” στις δημόσιες συζητήσεις μεταξύ Ευρωπαίων ή Αμερικάνων εκλογέων, ακτιβιστών ή καταναλωτών…

Στην Ελλάδα της χρεοκοπίας και της μετανεωτερικότητας παρατηρούμε πολιτικούς να ρισκάρουν προκειμένου να χαρίσουν πολύτιμους μονοπωλιακούς πόρους σε ολιγάρχες ούτως ώστε οι τελευταίοι να εκδώσουν μια φυλλάδα (με ιστορικό τίτλο ει δυνατόν) η οποία θα τους υποστηρίζει με οφθαλμοφανή αηδιαστική μεροληψία και η οποία πουλάει 2-3 χιλ. φύλλα και εμφανίζει κυκλοφορία στα χαρτιά τουλάχιστον τριπλάσια.

Πρόκειται για το άκρον άωτον της βλακείας…

Η ενημέρωση…

Η Ελλάδα το 2017 ήταν η χώρα στην οποία η κοινή γνώμη έδειχνε τη μικρότερη εκτίμηση τόσο στην κυβέρνηση όσο και στα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Τα στοιχεία του Pew Research Centre που δημοσιεύουμε είναι σαφή. Οι έχοντες εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση ή τα μέσα ενημέρωσης είναι λιγότεροι από ένας στους πέντε.

Όσοι έχουν εργαστεί για χρόνια στον ελληνικό Τύπο και γνωρίζουν οικονομικά αντιλαμβάνονται την πηγή αυτής της αναξιοπιστίας. Η ελληνική αγορά είναι ιδιαίτερα μικρή και η οικονομία ιδιαζόντως κρατικοδίαιτη για να συντηρήσουν ανεξάρτητα μέσα ενημέρωσης.

Οι πηγές εσόδων ενός μέσου ενημέρωσης μπορεί να είναι δύο: 

 
Οι διαφημίσεις και οι συνδρομές (ή το αντίτιμο της αγοράς μιας εφημερίδας). Το μέγεθος της διαφημιστικής δαπάνης των ιδιωτικών επιχειρήσεων είναι μικρό και χωρίς τη συνδρομή της διαφημιστικής δαπάνης (συνήθως σπατάλης) των κρατικά ελεγχόμενων επιχειρήσεων και οργανισμών ελάχιστα μέσα ενημέρωσης μπορούν να επιβιώσουν.

Αυτός είναι ο λόγος που κάθε κυβέρνηση τις τελευταίες δεκαετίες είχε κάποιον αρμόδιο να μοιράζει και να κατευθύνει τη διαφημιστική δαπάνη προς τις φίλιες δυνάμεις του Τύπου. Ακόμη και οι ιδιωτικές επιχειρήσεις συχνά εκβιάζονται με φορολογικές εκκρεμότητες ή ρυθμιστικές παραβάσεις για το πως θα κατανείμουν τη διαφημιστική τους δαπάνη.

Λίγα μέσα καταφέρνουν με χαμηλές πτήσεις να περνάνε κάτω από τα ραντάρ της διαπλοκής και να διατηρούν την ανεξαρτησία τους.

Όπως το’ χουμε γράψει πολλάκις, βασική προϋπόθεση οποιασδήποτε μορφής ελευθερίας είναι η οικονομική ελευθερία. Ο ελεύθερος Τύπος ανθεί εκεί που υπάρχουν χιλιάδες ανεξάρτητες από τράπεζες και το κράτος ιδιωτικές επιχειρήσεις οι οποίες επιλέγουν που θα διαφημιστούν με βάση την ανταπόδοση της διαφημιστικής τους δαπάνης.

Ανθεί επίσης εκεί που υπάρχει η σχετικά ικανή ζήτηση. Δηλαδή, ο επαρκής αριθμός αναγνωστών…

Όταν υπάρχουν οι αναγνώστες που ζητούν αντικειμενική ενημέρωση και κρίση οι δημοσιογράφοι δημιουργούνται από τις συνθήκες.

 

*Αταβισμός:(βιολογία) η επανεμφάνιση κληρονομικών χαρακτηριστικών προγόνου μετά από απουσία αρκετών γενιών
(λόγιο) η επανεμφάνιση ιδεών, συμπεριφορών, μεθόδων κλπ που είχαν ξεχαστεί και θεωρούσαμε ότι ανήκουν στο παρελθόν

 

2) Περί ΠΑΟΚ και ολιγαρχίας

Κύριε Στούπα καλησπέρα σας,

Το όνομά μου είναι Γιάννης Γ. και θα ήθελα να σας συγχαρώ για τη στήλη σας, της οποίας τυγχάνω καθημερινός αναγνώστης, εδώ και αρκετά χρόνια.

Θα ήθελα να εκφράσω την απορία μου για τον τρόπο που αρθρογραφείτε για τον επιχειρηματία Ιβάν Σαββίδη τους τελευταίους μήνες. Αρχικά να σας πω ότι δεν έχω καμία σχέση με τον κο Σαββίδη, δεν τον έχω δει ποτέ στη ζωή μου, αλλά ζω και έχω ζήσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου στη Θεσσαλονίκη και είμαι φίλαθλος του ΠΑΟΚ. Δεδομένου ότι το τελευταίο περίπου χρόνο -ίσως και περισσότερο- τα περισσότερα ΜΜΕ στην Ελλάδα, μαζί με την αξιωματική αντιπολίτευση, ξιφουλκούν συνεχώς εναντίον του, και τον κατηγορούν για πολλά από τα δεινά της χώρας, εγώ γράφω σε εσάς, γιατί ενημερώνομαι -από τα ελληνικά ΜΜΕ- από το Capital.gr και διαβάζω τη δική σας στήλη.

Συγκεκριμένα, τον ταυτίζουν με την τωρινή κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, χρησιμοποιώντας ως αποδεικτικά στοιχεία κάποιες σίγουρα ατυχείς δηλώσεις του (ίσως να έπρεπε να βρει και καλύτερο μεταφραστή), τη συμμετοχή του στον τραγελαφικό διαγωνισμό για τις τηλεοπτικές άδειες (ο οποίος όμως ήταν διαγωνισμός οργανωμένος από την ελληνική κυβέρνηση και το ελληνικό κράτος), ενώ ξαφνικά “υπουργήσιμοι” βουλευτές της αξιωμ. αντιπολίτευσης που παλαιότερα τον αποθέωναν ως “πατριώτη” και επενδυτή, τώρα τον λοιδορούν.

Ο συγκεκριμένος επιχειρηματίας είναι πραγματικά από τους ελάχιστους που επενδύουν χρήματα στη Θεσσαλονίκη και στη Βόρεια Ελλάδα (και δεν αναφέρομαι μόνο στις επενδύσεις στον ΠΑΟΚ), σε μια περιοχή με τεράστια ανεργία που δεν πλησιάζει επενδυτής από το εξωτερικό.

Οι πολιτικές δηλώσεις που έχει κάνει τα χρόνια που δραστηριοποιείται επιχειρηματικά στην Ελλάδα, είναι ελάχιστες, ενώ αντίθετα έχει κάνει πολλές για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ως επενδυτής από το ελληνικό κράτος.

Θα ήθελα να σας ενημερώσω, ότι πολλοί σκεπτόμενοι καθημερινοί άνθρωποι στη Θεσσαλονίκη και στη Βόρεια Ελλάδα, -και όχι πληρωμένοι οπαδοί κομματικών ή οπαδικών στρατών- απορούν με την αντιμετώπιση που έχει ο συγκεκριμένος Ρώσος επιχειρηματίας ελληνικής καταγωγής, δεδομένου ότι βλέπουμε τις επενδύσεις που πραγματοποιεί, τις θέσεις εργασίας που δημιουργεί, αλλά και τις προοπτικές για το μέλλον από τις επενδύσεις.

Είναι απορίας άξιο, πως γίνεται να θέλουμε επενδυτές ως χώρα, αλλά όταν εμφανιστεί ένας που ίσως ξυπνά κάποιες ανασφάλειες μας ή δε βολεύει κάποιους φίλους μας, να τρέχουμε να τον διώξουμε, αδιαφορώντας για τις συνέπειες στη χώρα και το συλλογικό συμφέρον. Επίσης, σχετικά με το σημερινό σας άρθρο, θα ήθελα να σας επισημάνω ότι σε πολλές Ευρωπαϊκές χώρες (Μεγ. Βρετανία, Γερμανία κλπ), έχουν επενδύσει πολλοί Ρώσοι επιχειρηματίες, και οι χώρες αυτές δεν κινδύνεψαν να απομακρυνθούν από τον Δυτικό κόσμο και να γίνουν δορυφόροι του Πούτιν.

Ευχαριστώ πολύ, και σε περίπτωση δημοσίευσης παρακαλώ για την μη δημοσίευση του ονόματός μου.

Γιάννης Γ.

Απάντηση: Αγαπητέ Γιάννη Γ. τυγχάνω και ο ίδιος έστω και εκ του μακρόθεν φίλαθλος του ΠΑΟΚ. Φίλαθλος της ομάδας έγινα όταν όντας παιδί οικογένειας μεταναστών, σαν μαθητής βρέθηκα σε ένα τοπικό ελληνικό σχολείο με πολλά ελληνόπουλα από τη Μακεδονία που ήταν ΠΑΟΚ. Αν και έχω αλλάξει πολλές φορές πολιτικές απόψεις και το χρώμα των ψηφοδελτίων που έχω ρίξει στην κάλπη, δεν είχαν κανένα λόγο να αλλάξω την ομάδα των παιδικών μου χρόνων.

Δεν παρακολουθώ αγώνες, ούτε πηγαίνω στο γήπεδο. Ενδεχομένως αν δεν υπήρχε αυτός ο φανατισμός, η βία και τα χαρακτηριστικά υποκόσμου που χαρακτηρίζουν το ελληνικό ποδόσφαιρο μερικές φορές να πήγαινα στο γήπεδο με φίλους για διασκέδαση.

Ο τρόπος που μερίδα της οικονομικής και πολιτικής διαπλοκής αλλά και του υποκόσμου εκμεταλλεύεται το ελληνικό ποδόσφαιρο προκειμένου να αποκτήσει επιρροή σε οικονομικές, πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις είναι καταστροφικός για το ποδόσφαιρο και αηδιαστικός για την κοινωνία μας.

Το πρόβλημα δεν αφορά μόνο τον κ. Σαββίδη, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, οι άλλοι ίσως είναι χειρότεροι.

Κανένας σοβαρός επιχειρηματίας δεν θα επένδυε στην Ελλάδα στο ποδόσφαιρο για να κερδίσει. Ακόμη και την καλύτερη ομάδα με τα λιγότερα χρήματα να κατάφερνε να στήσει, δύσκολα θα πετύχαινε τις διακρίσεις που θα της αναλογούσαν.

Το σωστό θα ήταν κάποιος να επενδύσει σε μια επαγγελματική ποδοσφαιρική ομάδα για να κερδίσει.

Αντ’ αυτού στην Ελλάδα το σύνηθες είναι χρήματα που κερδίζονται εύκολα ή δύσκολα, τίμια ή άτιμα αλλού να κατευθύνονται σε κατά βάση ζημιογόνες και χωρίς καμιά προοπτική κερδοφορίας ομάδες.

Δεν είναι κάτι που συμβαίνει αποκλειστικά στο ποδόσφαιρο. Το ίδιο π.χ. συμβαίνει και στον Τύπο. Άρα, το ποδόσφαιρο και ο Τύπος χρησιμοποιούνται για άλλες επιδιώξεις. Τούτο μπορεί να σημαίνει πως τα λεφτά που χάνονται στις μαύρες τρύπες επιστρέφουν πολλαπλάσια από άλλες πηγές…

Επαναλαμβάνω, όπως και στον Τύπο έτσι και στο ποδόσφαιρο υπάρχουν και εξαιρέσεις. Ο ίδιος πάντως όταν παρατηρώ κάποιον επιχειρηματία να ρίχνει κεφάλαια στο ποδόσφαιρο στην Ελλάδα προσπαθώ να καταλάβω τι θέλει να κρύψει…

Η ολιγαρχία

Ο εθνικός μας ευεργέτης Ιωάννης Βαρβάκης προσέφερε μεγάλες υπηρεσίες στην πατρίδα μας, καθώς με πλούτο που απέκτησε στο εξωτερικό δημιούργησε θέσεις εργασίας και υποδομές στην Ελλάδα.

Ο Βαρβάκης λόγω των υπηρεσιών που προσέφερε στη Ρωσία την περίοδο των Ορλωφικών (τέλη του 1700 περίπου) ανταμείφθηκε από την αυτοκράτειρα Μεγάλη Αικατερίνη με την αποκλειστική εκχώρηση κάποιας περιοχής της τεράστιας αυτοκρατορίας. Έτσι λειτουργούσε η οικονομία στην φεουδαρχική Ρωσία τότε.

Φυσικά με την αποκλειστική εκχώρηση της εκμετάλλευσης των φυσικών πόρων μιας περιοχής απέκτησε πολλά χρήματα.

Επειδή όμως η εκχώρηση της εκμετάλλευσης ήταν αποκλειστική δεν χρειάστηκε ποτέ να βελτιώσει τα αλιευτικά με τα οποία ψάρευε και τα τσεκούρια και τα πριόνια με τα οποία οι δουλοπάροικοι υλοτομούσαν τα δάση. Αν δεν ήταν αποκλειστική η εκχώρηση θα είχε αναγκαστεί να επινοεί διαρκώς καινούργιους τρόπους, νέες δομές οργάνωσης της εργασίας και νέα μηχανήματα. Η πρόοδος στους τομείς αυτούς θα βελτίωνε την ανταγωνιστικότητα, τα κέρδη τους και κυρίως το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων και της κοινωνίας.

Αν είχε συμβεί αυτό και οι μουζίκοι δεν ζούσαν εξαθλιωμένοι θα είχαμε γλυτώσει ίσως από την επανάσταση των μπολσεβίκων που κράτησε τη Ρωσία περίπου 50 χρόνια πίσω από τον υπόλοιπο κόσμο.

Αναμφίβολα, το γεγονός πως ο Βαρβάκης και ο κάθε Βαρβάκης της εποχής εκμεταλλεύτηκε τον φυσικό πλούτο της Ρωσίας, προσέφερε θέσεις εργασίας, τροφή στο τραπέζι χιλιάδων ανθρώπων και έσοδα στην αυτοκράτειρα να διατηρεί την αυτοκρατορία σε τάξη.

Αν γινόταν όπως ξεκίνησε να γίνεται εκείνην την περίοδο στη Δύση με ελεύθερο ανταγωνισμό όμως τα οφέλη θα ήταν μεγαλύτερα.

Δυστυχώς 200-300 χρόνια αργότερα στη Ρωσία η οικονομία συνεχίζει να λειτουργεί με έναν παρόμοιο τρόπο. Ο “αυτοκράτορας” μοιράζει σε μια κλίκα πεδία αποκλειστικής εκμετάλλευσης, κάποιοι ελάχιστοι κερδίζουν αμύθητα ποσά οι πολλοί τις καλές εποχές απλά φυτοζωούν και τις περιόδους ύφεσης λιμοκτονούν και εξεγείρονται…

Το μοντέλο αυτό ορίζεται σαν ολιγαρχικό τόσο στο πολιτικό σύστημα διακυβέρνησης όσο και το οικονομικό.

Ο ίδιος ο Πούτιν κατά καιρούς κυκλοφορεί μικρά προπαγανδιστικά βίντεο όπου έχει μαζέψει τους ολιγάρχες σε ένα τραπέζι και τους βρίζει διατάζοντας να μην κάνουν απολύσεις και να δώσουν αυξήσεις στους εργαζόμενους. Είναι προφανές πως πρόκειται για μεθόδους προπαγάνδας προκειμένου να κάμψουν τη δυσαρέσκεια των απλών ανθρώπων.

Πιστεύω πως από την παραπάνω ιστορία είναι κατανοητό γιατί το σύστημα του αυταρχισμού και των ολιγαρχών δεν εξασφαλίζει την πρόοδο για τον μέσο όρο της κοινωνίας και είναι ο μεγαλύτερος εχθρός του δημοκρατικού πολιτεύματος και της ελεύθερης οικονομίας.

Η Ρωσία π.χ. είναι μια χώρα με πληθυσμό 145 εκατ. ΑΕΠ 1,2 δισ. δολ., κατά κεφαλήν ΑΕΠ 8.700 δολάρια και προσδόκιμο ζωής τα 70 έτη.

Η Ολλανδία και το Βέλγιο με πληθυσμό 17 και 11 ίσον 28 εκατ. Αθροίζουν επίσης ΑΕΠ περί το 1,1 δισ. δολ. Έχουν κατά κεφαλήν εισόδημα 49 και 41 χιλ. δολ. αντίστοιχα και το προσδόκιμο ζωής ξεπερνά τα 80 έτη.

Σε εδαφική έκταση και πλούτο φυσικών πόρων υστερούν δραματικά.

Στην Ελλάδα δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα αλλά το οικονομικό μας μοντέλο έχει στοιχεία ολιγαρχικού καπιταλισμού. Βασικοί πόροι της οικονομίας ανήκουν σε ιδιώτες ή συντεχνίες συνδικαλιστών ενώ το κράτος με ρυθμίσεις κρατά μακριά τον ανταγωνισμό εξασφαλίζοντας μονοπωλιακές συνθήκες εκμετάλλευσης.

Οι ολιγάρχες με τη σειρά τους με μέσα ενημέρωσης (προπαγάνδας) και άλλα μέσα επιρροής( π.χ. αθλητικές ομάδες) ανταποδίδουν για τις ευνοϊκές ρυθμίσεις…

Οι ολιγάρχες όταν πραγματοποιούν επενδύσεις σε χώρες με ισχυρούς θεσμούς λειτουργούν απολύτως εντός των πλαισίων της νομιμότητας.

Του Κώστα Στούπα
capital.gr

Πηγή

Share.