Τρίτη και δεκατρείς γράφτηκε ο επίλογος του Mega λοιπόν.
H κυβέρνηση δικαιούται να χαίρεται. Ο νόμος εφαρμόστηκε, η διαπλοκή κείτεται νεκρή στο νεκροταφείο των τηλεοπτικών συχνοτήτων.
Ο ΣΥΡΙΖΑ θα περιφέρει το νεκρό κουφάρι του και θα το επιδεικνύει στις προεκλογικές του συγκεντρώσεις, όπως οι κυνηγοί δείχνουν τα σκοτωμένα κουνέλια στις παρέες τους.
Ξέρω τον αντίλογο:
“Τι δουλειά έχει η κυβέρνηση με την άρνηση των παλιών και νυν μετόχων να βάλουν το χέρι στην τσέπη και να διασώσουν ένα κανάλι που χρωστούσε; Εδώ ως και η Εφημερίδα των Συντακτών υιοθέτησε τον αγώνα των εργαζομένων να διασώσουν κάτι που οι πλούσιοι ιδιοκτήτες του παράτησαν στην (χρεωμένη) μοίρα του. Η συχνότητα ήταν εκεί και περίμενε. Οι μέτοχοι δεν το θέλησαν, αφήστε λοιπόν ήσυχη την κυβέρνηση και τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν έχουν καμιά ευθύνη.”
Το τι πραγματικά συνέβη με το Mega, θα γίνει ευρύτατα γνωστό όταν φύγουν από την εξουσία αυτοί που μας κυβερνούν σήμερα και ανοίξουν επιτέλους τα στόματα.
Αυτή τη στιγμή ο καθένας μας γνωρίζει ένα μόνο μικρό κομμάτι της ιστορίας, η σύνθεση όλων των κομματιών θα γίνει σε προσφορότερους καιρούς. Μόνο τότε θα γίνει μπορετό να δοθεί μια κάποια εξήγηση στην πιο ανορθολογική οικονομική συμπεριφορά επιχειρηματιών από γενέσεως της ελεύθερης οικονομίας.
Διότι η πορεία του Mega θα έκανε όλους του νομπελίστες οικονομολόγους να βάλουν ένα περίστροφο στον κρόταφο τους και να αυτοπυροβοληθούν.
Το μεγαλύτερο brand name της ελληνικής τηλεόρασης, που βγάζει εκατομμύρια δίχως καν να λειτουργεί και να παράγει πρόγραμμα ή ενημέρωση, αφήνεται να ξεψυχήσει από ιδιοκτήτες που δίνουν για τα καύσιμα του κότερου τους περισσότερα απ’ όσα θα χρειαζόταν το κανάλι τους για να επαναλειτουργήσει.
Κάτι γίνεται εδώ και μάλιστα κάτω απ’ το τραπέζι για να μην βλέπουμε.
Όταν κάποιος έχει την κότα με το χρυσό αβγό κι αυτός την σφάζει – όχι για να την φάει αλλά για να την πετάξει στον σκουπιδοτενεκέ – τότε κάτι αλλόκοτο συμβαίνει.
Διότι δεν ξεχνάμε ότι ειδικά στην Ελλάδα, η πολιτική εξουσία κάνει εν’ τέλει ό,τι θέλει. Είτε ευθέως και απροκάλυπτα, είτε υπογείως και στα μουλωχτά.
Αναρωτιέστε ίσως που το πάω. Σας λέω λοιπόν ευθέως ότι δεν είμαι διόλου βέβαιος ότι οι νυν μέτοχοι ήταν αδιάφοροι για την τύχη του Mega. Αν μη τι άλλο, ήταν σαν να κλωτσάνε τα μελλοντικά τους εκατομμύρια και δεν τους έχω για τέτοιους.
Οπότε τι πραγματικά συμβαίνει; Θα τα πούμε όταν έρθει η ώρα, ξαναλέω εγώ.
Σας θέτω απλώς έναν προβληματισμό ως άσκηση για το μέλλον και δεν τον θέτω τυχαία:
Το Mega είχε μεγάλη ισχύ ως τηλεοπτικός σταθμός εν ζωή. Μετά το 2015 και ως σήμερα, μήπως ο θάνατος του είχε ακόμα μεγαλύτερη ισχύ ως προϊόν πολιτικής και όχι μόνο ανταλλαγής;
Η ερώτηση του ενός εκατομμυρίου, που λένε και στο χωριουδάκι μου, στην Δρακώνα Κισσάμου Χανίων…
Του Δημήτρη Καμαπουράκη
liberal.gr
