Του Στέλιου Συρμόγλου
Οχι μόνο τον νεοφερμένο στην ελλαδική πραγματικότητα Ιβάν Σαββίδη, ο οποίος ως μια ακόμη περίεργη οικονομική απόφυση κυριαρχεί στην εγχώρια επιχειρηματική αγορά.
Να χαιρόμαστε και τον Σαββίδη κι όλους τους πολυπράγμονες και πολυάσχολους της επιχειρηματικής ζωής, οι οποίοι δεν εμφανίζονται μόνον ως μεγαλομέτοχοι ποδοσφαιρικών ομάδων, αλλά και άπαντες ιδιοκτήτες συγκροτημάτων ΜΜΕ, επιβάλλοντας τη δική τους αισθητική με στοιχεία απαιδευσίας και γκροτέσκο στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης, συμβάλλοντας τα μέγιστα στην παρακμιακή εικόνα τούτου του τόπου.
Κι αυτό είναι το χειρότερο από την εισβολή του μαινόμενου “cowboy” Ιβάν Σαββίδη στον αγωνιστικό χώρο στη διάρκεια του ποδοσφαιρικού αγώνα. Και για όσους γνωρίζουν ή έτυχε να βρεθούν στην πτέρυγα VIP ενός γηπέδου, το φαινόμενο της οπλοφορίας των παραγόντων του ποδοσφαίρου, πολιτικών και διαπλεκόμενων δημοσιογράφων είναι σύνηθες.
Και επιδεικτικά κυκλοφορούν και χασκογελούν ή φανατίζονται παρακολουθώντας το ποδοσφαιρικό αγώνα, έχοντας κάποιοι
μάλιστα μαζί τους και τα παιδιά τους, ώστε να διδάσκονται τι σημαίνει εξουσία και πως να την εκφράζουν με τραμπουκισμό και έπαρση ισόθεη!
Για όλους αυτούς τους ιδιοκτήτες ποδοσφαιρικών ομάδων και ραδιοτηλεοπτικών συγκροτημάτων, απαίδευτοι και γόνοι πλουτοκρατών ή αυτοδημιούργητοι με αμφιλεγόμενη δραστηριότητα ή και κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες για δεκαετίες, χωρίς ιδεολογικά πιστεύω, πεποιθήσεις και ηθικές δεσμεύσεις, οι πολιτικοί των επικύψεων στον ελλαδικό χώρο θεωρούνται μοιράκια, μικρά πλαστικά στρατιωτάκια, που υπάρχουν για να παρουσιάζουν όπλα και να “δοξάζουν” τους μεγάλους “σωτήρες” τους.
Η δύναμη της εξουσίας περιθωριοποιεί αναστολές, ισχυροποιεί την εγωπάθεια, επισκιάζει την περιοδικά αναφυόμενη φυσική δειλία, ελαχιστοποιεί το συναίσθημα και μεγιστοποιεί τον εγωκεντρισμό, ώστε να αναδυθούν τροπαιοφόροι ο δεσποτισμός, ο τραμπουκισμός, η μαγκιά, αλλά και η γελοιότητα.
Τραμπουκισμός και γελοιότητα με θύμα τη λογική και τον πολιτισμό. Μια μορφή δράσης χαρακτηριστική των επιχειρηματιών-ηγετίσκων, οι οποίοι με ελαφρά τη καρδία στερούν μαζικά την αξιοπρέπεια των συνανθρώπων τους.
Αντιδράσεις που καταδείχνουν ναρκισσιστική αναζήτηση μιας κυρίαρχης εικόνας του Εγώ. Ανθρώπων καταπιεσμένων από χρόνια στις πρωταρχικές βιολογικές τους ανάγκες. Αναφροδιασιακοί της επιχειρηματικής και πολιτικής ζωής του τόπου. Με την απαιδευσία τους να συναγωνίζεται την αλαζονεία τους. Στο τέλος, βέβαια, όλα αυτά τα κατακάθια της εγχώριας ντεκαντέντσιας, από την εσωτερική αλαζονεία και την κατάρρευση περνούν στην εξωτερική γελοιοποίηση.
Η κατάντια της Ελλάδας δεν είναι καθόλου τυχαία. Ολοι αυτοί οι μεγαλοσχήμονες επιχειρηματίες και τα “τσιράκια” τους οι πολιτικοί και συγκεκριμένοι δημοσιογράφοι με διατεταγμένη υπηρεσία, καταντήσανε τους Ελληνες να συναναστρέφονται μονάχα τις σκιές των ειδώλων τους.
Καταντήσανε τους Ελληνες να ακολουθούν τα ίχνη των πεθαμένων Σισύφων, ανεβάζοντας την πέτρα στο βουνό κατά την επιθυμία των κυβερνώντων και των επιχειρηματικών συμφερόντων, άλλοτε υποχωρούντες ενώπιον του αυταρχισμού της εξουσίας κι άλλοτε ολισθαίνοντες στην προσδοκία, που με τρόπο έντεχνο καλλιεργείται από τα εκάστοτε κυβερνητικά φερέφωνα και το διάλληλο κύκλο της παραπλανητικής ενημέρωσης.
Και η Ελλάδα κατάντησε ο τόπος στον οποίο καλλιεργούνται χωρίς τύψεις ο πνευματικός και ψυχικός υποσιτισμός, εσχάτως και οι οικονομικός. Ακόμη, η σημερινή ελληνική πραγματικότητα χαρακτηρίζεται και από δύο άλλα στοιχεία της κοινωνικής ψυχολογίας: Το μίσος και το φθόνο. Ετσι το πρόβλημα όλων αυτών των τραμπούκων ιδιοκτητών ποδοσφαιρικών ομάδων και Μέσων Ενημέρωσης αντιμετωπίζεται εντός αυτού του πλαισίου της πολιτικής και κοινωνικής ανέχειας.
Μια γκροτέσκο κατάσταση, ενδεικτική της ψυχολογικής διάλυσης μιας χώρας, της παρακμιακής λογικής, της έλλειψης αισθητικής και πολιτιστικής διόδευσης, που οδεύει προς την ανοησία, μη δυνάμενη να αφομοιώσει ακόμη και την αίσθηση της ελευθερίας.
Ο κίνδυνος; Το άναμμα ενός απλού πυρείου, κοινώς σπίρτου, σε μια δεινοπαθούσα δημοκρατία με σωρεία αυταρχικών πολιτικών αποφάσεων, πολιτικών αστοχιών και ενός ιδιότυπου επιχειρηματικού τραμπουκισμού, που οδηγούν τους πολίτες στη μιζέρια, οικονομική και πνευματική, μπορεί να προκαλέσει ευφλογιστία παθών και οργής.
Κι όταν το σπίρτο αυτό ανάβει στα χέρια ανθρώπων που έχουν να επιδείξουν βίο και πολιτεία, με όχημα τον ωφελιμισμό τους, τότε το άναμμα του σπίρτου μπορεί να αποδειχθεί πυροδοτική θρυαλλίς με εκρηξιγενείς αντιδράσεις μεταξύ των διαφόρων κοινωνικών ομάδων.
Να χαιρόμαστε, λοιπόν, όλους αυτούς τους παράγοντες του ποδοσφαίρου και διαμορφωτές της κοινωνικής συνείδησης μέσα από τα Μέσα Ενημέρωσης που διαθέτουν, όλους τους πολιτικούς με ενστικτώδεις τάσεις καταστροφής και αποβλάκωσης, που οδηγούν τούτη τη χώρα, που θα μπορούσε να είναι η γη της Επαγγελίας, στην πνευματική και πολιτιστική νέκρωση.
