Είναι άγνωστες οι σκέψεις που μπορεί να τριγυρίζουν στο μυαλό κάποιων.
Είναι άγνωστο επίσης αν πιστεύουν πως φίλαθλοι και οπαδοί, περισσότερο οι δεύτεροι, είναι… στρατός ή χειρότερα όχλος που άγεται και φέρεται.
Είναι άγνωστό τι ακριβώς εννοούν όσοι συμπεριφέρονται ως ολιγάρχες, όταν ομιλούν για τον “λαό τους”, εκθειάζουν πρωθυπουργούς και επικρίνουν άλλους υποστηρίζοντας πως δεν θα γίνουν ποτέ πρωθυπουργοί.
Ένα όμως είναι σίγουρο.
Η Ελλάδα δεν είναι Γιουγκοσλαβία και ως εκ τούτου δεν διασπάται δεν διαχωρίζεται ακόμη και αν μεταξύ τους οπαδοί συγκρούονται, καθυβρίζονται και ομιλούν ακόμη και για “βόρειους και Νότιους”. Οπότε καλό θα είναι να μην πιστεύουν, αν το πιστεύουν κάποιοι, ότι έχουν αποκτήσει έναν στρατό.
Άλλωστε σε αυτόν τον τόπο έχουν περάσει πολλοί… μεγαλοεπενδυτές, που έχουν επιχειρήσει να εμφανισθούν έως και εθνικοί ευεργέτες, μοιράζοντας χρήματα, πολλές φορές αγνώστου προελεύσεως, εξαγοράζοντας επιχειρήσεις αλλά και ΜΜΕ, δίδοντας παχυλούς μισθούς.
‘Εγιναν συνομιλητές υπουργών αλλά και πρωθυπουργών. Καθόρισαν αποφάσεις και παρενέβησαν σε βαθμό πουν να θεωρηθεί ότι κυβερνούσαν αντί των εκλεγμένων εκπροσώπων του λαού. Οι περισσότεροι εξ αυτών χάθηκαν. Όπως ακριβώς εμφανίσθηκαν. Άλλοι είδαν πως είναι ο κόσμος… ριγέ. Μέσα από καγκελόφραχτα παράθυρα. Τους ξέβρασε η ίδια οι κοινωνία. Τα ίδια αυτά πρόσωπα που θεωρούσαν “στρατό” τους.
Με λίγα λόγια. Στην Ελλάδα δεν είναι δυνατόν, όσον και αν κάποιοι επιθυμούν το διαχωρισμό, να χωριστεί σε βόρειους και νότιους.
Ήταν 13 Μαΐου του 1990 όταν ο κροάτης ποδοσφαιριστής Zvonimir Boban μετατρεπόταν σε εθνικό ήρωα της Κροατίας ρίχνοντας μια κλωτσιά σε έναν αστυνομικό που, εκείνη την ώρα, χτυπούσε έναν οπαδό της Ντιναμό Ζάγκρεμπ σε έναν αγώνα με τον Ερυθρό Αστέρα που είχε ήδη διακοπεί.
Ενός ποδοσφαιρικού αγώνα που έμελλε να θεωρηθεί ως η απαρχή ενός “εμφύλιου” πολέμου ο οποίος οδήγησε στη διάσπαση της Γιουγκοσλαβίας. Ενός αγώνα στο γήπεδο του Ζάγκρεμπ όπου ξεκίνησαν φασαρίες λαμβάνοντας απίστευτες διαστάσεις μετατρέποντας σε πεδίο μάχης μια ολόκληρη χώρα.
Βέβαια ο αγώνας ήταν η αφορμή. Οι αιτίες πολιτικό θρησκευτικές και άλλες. Με μεγάλες δυνάμεις να παίζουν το δικό του παιχνίδι.
Οι Έλληνες μπορεί να χωρίζονται σε βόρειους και νότιους, σε κόκκινους, πράσινους και κίτρινους μέσα στα γήπεδα, σε μπλε και πράσινους, και ροζ στις μέρες μας στα καφενεία, αλλά ομονοούν και βγαίνουν μαζί στα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία.
Το να θέλουν κάποιοι να προκαλέσουν… κόντρες είναι εφικτό. Το να έχουν άλλες σκέψεις όχι.
Άντε το πολύ πολύ καμιά λίγκα του βορά όταν μάθουν ελληνικά και πολιτευθούν.
Του Βασίλη Βησσάριου
liberal.gr