Γράψαμε χιλιάδες λέξεις σε τούτη την εφημερίδα για την παρακμή της χώρας· για τα τραύματα που άλογοι κυβερνώντες επιφέρουν στην Δημοκρατία με πρόσχημα την υπηρεσία στον λαό· για τις μικρές ρωγμές στο κοινωνικό συμβόλαιο που έγιναν χαίνουσες πληγές στα γήπεδα, στα Εξάρχεια, σε ήσυχες καφετέριες όπου μαφιόζοι εκτελεστές λύνουν τους λογαριασμούς τους με Καλάσνικοφ.
Είπαμε πολλά, αλλά μια φωτογραφία αποτύπωσε καλύτερα τον βούρκο στον οποίο βυθιζόμαστε.
Δεν είναι η εισβολή στον αγωνιστικό χώρο· αυτό είναι ο κανόνας στο βασίλειο της ανομίας, που ευσχήμως ονομάζεται ελληνικό ποδόσφαιρο.
Δεν είναι καν το κουμπούρι· υποψιαζόμαστε πως πολλοί -και πιο φτωχοί- από τον κ. Ιβάν Σαββίδη κυκλοφορούν με τέτοια.
Είναι η δημόσια επίδειξή του και κάτι περισσότερο:
η αίσθηση πως η Ελλάδα διολισθαίνει σιγά, σιγά, σε μια μετασοβιετικού τύπου «Δημοκρατία», όπου ολιγάρχες με τις ευλογίες της κυβέρνησης φτιάχνουν τον δικό τους νόμο.
Στήνουν παραμάγαζα εξουσίας με ποδοσφαιρικούς, μιντιακούς, επιχειρηματικούς, αλλά και χουλιγκανικούς αρμούς.
Αναφερθήκαμε πολλάκις στο ευπαθές της Δημοκρατίας, ειδικώς σε χώρες που δεν υπάρχει δημοκρατική παιδεία:
«Τα καθεστώτα τύπου Πούτιν ή Ερντογάν, ή και άλλα ακόμη χειρότερα του παρελθόντος, δεν προκύπτουν μαγικώς.
Προηγείται μια μακρά περίοδος διάβρωσης των δημοκρατικών θεσμών, σαν αυτή που επιδίδεται σήμερα η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Έστω κι αν η διάβρωση γίνεται για την πραγμάτωση μικροπολιτικών στόχων και όχι για τον χείριστο, δηλαδή την κατάλυση του δημοκρατικού πολιτεύματος.
(«Οι προθέσεις και τα αποτελέσματα» 14.10.2016) «Πιο επικίνδυνη, και από την οικονομική καταστροφή που επέφερε η κυβέρνηση της Πρώτης Φοράς, είναι η διάβρωση των δημοκρατικών θεσμών. Και το πρόβλημα είναι ότι τα τραύματα στη Δημοκρατία μένουν και πολλάκις εμφανίζονται με καθυστέρηση. Και μπορεί οι νυν να είναι ανίκανοι για τα πάντα, αλλά σε μια χώρα με τέτοια κρίση μπορεί να έρθουν κάποιοι άλλοι ικανοί για όλα» («Ενός κακού διαγωνισμού…» 6.10.2016)
Η ιστορία είναι γεμάτη από γεγονότα που δεν θα μπορούσαν ποτέ να συμβούν·
από εκείνα τα μικρά «έλα μωρέ τώρα…» ή «σιγά και τι έγινε…» που σωρεύονται σαν ιζήματα για να θάψουν κατακτήσεις δεκαετιών.
Ίπτανται όλες εκείνες οι μικρές πεταλούδες που φτιάχνουν τις τέλειες καταιγίδες:
οι ευθείες παρεμβάσεις στην Δικαιοσύνη, η κατακρεούργηση κάθε κοινοβουλευτικής διαδικασίας, η νέα διαπλοκή (που δεν ξέρουμε αν είναι χειρότερη από την παλιά, αλλά σίγουρα είναι πιο θρασεία και δεν νιώθει την υποχρέωση να τηρήσει έστω τα προσχήματα), η ανομία που δικαιολογείται στο όνομα του «συλλογικού».
Δεν μπορούμε πλέον να μιλάμε για ανόρθωση της χώρας. Εθνικός στόχος πρέπει να είναι το σταμάτημα της κατρακύλας…
ΠΑΣΧΟΣ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗΣ
kathimerini