Του Στέλιου Συρμόγλου
Με ψυχολογικά απωθημένα, κυνικά λαίμαργα όντα, πολιτικά ανερμάτιστα, νομικά ανυπόστατα, ιδεολογικά ανύπαρκτα, εδούλωσαν τα τελευταία χρόνια το γένος των Ελλήνων, πλουτίζοντας από την επιχείρηση “άπιστο κράτος”.
Απιστία προς το δημόσιο αίσθημα, προς τη διαχείριση των δημοσίων υποθέσεων, προς ό,τι μας ανήκει είναι καθεστώς. Το ευνομούμενο κράτος ή έστω το κράτος που μπορεί να ασεβεί μέσω των νόμων, αλλά να σέβεται αυτούς τους νόμους, δεν υπάρχει στην Ελλάδα. Η καθολική πλέον ασέβεια είναι το μόνο καθεστώς, που διέπει την ελληνική ζωή.
Το άσυλο της προσωπικότητας δεν υπάρχει. Και με τον όρο αυτόν εννοώ την κατοχύρωση του πολίτη, που τον κάνει να πιστεύει ότι “δεν υπάρχει ποινή άνευ νόμου” και ότι στη φύση του νόμου είναι να προνοεί αυτά που απαγορεύονται και επιτρέπονται.
Οταν λοιπόν αυτά που απαγορεύονται επίσημα από το νόμο, επιτρέπονται στην κυβερνώσα ολιγαρχία κι αυτά που επιτρέπονται στον πολίτη κηρύσσονται αναδρομικά απαγορευτέα, η έννοια του κράτους δεν υφίσταται. Η δε κατοχύρωση είναι ανύπαρκτη.
Ετσι εξηγείται ο έμμεσος και άμεσος εκφοβισμός της δικαιοσύνης. Πως είναι δυνατόν να λειτουργήσει ο δικαστής, αν είναι υποχρεωμένος να μην ερμηνεύει το νόμο, αλλά τη θέληση της εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος;
Μπορούμε οι πολίτες να ζήσουμε σ’ ένα κράτος κακό, μπορούμε να διαμορφώσουμε τη στάση μας σ’ ένα κράτος σκληρό, μπορούμε να επιλέξουμε έναν τρόπο δραστηριοποίησης σ’ ένα κράτος φτωχό. Μπορούμε να συνεννοηθούμε μ’ ένα κράτος αυταρχικό, ου η αυταρχία του εκφράζεται μέσω του νόμου.
Δεν μπορούμε όμως να κάνουμε τίποτα από τα παραπάνω, όταν έχουμε να κάνουμε μ’ ένα κράτος άπιστο και ασυνεπές. Απιστο ως προς τα πιστεύω του. Και πιστεύω του κράτους είναι οι νόμου. Ασυνεπές ως προς αυτό που νομοθέτησε, ώστε ο πολίτης να μην ξέρει να φυλαχτεί από την αδικία του και να ακολουθήσει τη δύσκολη, έστω αυταρχική νομιμότητα. Το κράτος που δεν νομιμοποιεί ούτε τον αυταρχισμό του, είναι προορισμένο να χαθεί.
Το άπιστο κράτος όμως πριν χαθεί καταστρέφει τους πολίτες του και όλες τις κοινωνικές λειτουργίες. Και εμφανίζεται η χάρτινη δημοκρατία. Το αποτέλεσμα: Το κράτος απιστεί, η ολιγαρχία του τόπου απιστεί και ο πολίτης τρέπεται και εκτρέπεται οπουδήποτε νομίζει ότι μπορεί να διασφαλιστεί. Και φυσικά τρέπεται προς την παρανομία, όταν η νομιμότητα λειτουργεί μόνο για τους αδύναμους. Παρανομία και τύχη έγινα τα ιδανικά καταφύγια των Ελλήνων. Παρανομία, γιατί διδάσκεται επίσημα ως τρόπος ζωής, Τύχη δε, γιατί εκφράζει την αναπάντεχη και άκοπη ισχύ.
Εγινε πεποίθηση πια πως το μόνο δίκαιο είναι η ισχύς. Οποιος την έχει είναι δίκαιος και νόμιμος. Οποιος δεν την έχει δε θεωρεί στέγαστρο τη δημοκρατία. και επειδή οι ανίσχυροι συγκροτούν την πλειοψηφία, το άπιστο κράτος συνθέτει όλες τις προυποθέσεις της αποσύνθεσης.
Κάπως έτσι όμως φτιάχνει το δίχτυ του εγκλωβισμού του. Οταν η αράχνη υφαίνει το ιστό της για τα έντομα, εκθέτει την παρουσία της στα αρπακτικά πουλιά.