Οι διαρρήκτες μπουκάρουν στα σπίτια που είναι τα πιο απροστάτευτα. Παρακολουθούν μια γειτονιά για καιρό, βλέπουν πού μπορούν να μπουν με μεγαλύτερη άνεση και κάποια στιγμή μπαίνουν.
Ο νταής του σχολείου την πέφτει στους πιο αδύναμους. Παρατηρεί τους συμμαθητές του, βλέπει ποιοι ειναι οι πιο αδύναμοι και τους πουλάει την τσάμπα μαγκιά του. Και προσέχει πάντα να μην ανοίξει παρτίδες με κάποιον που δεν είναι του χεριού του.
Και καταλαβαίνει το προφανές: Μια κυβέρνηση που είναι για τα πανηγύρια είναι για τα πανηγύρια παντού.
Μια κυβέρνηση που καταστρέφει την Οικονομία, που τα έχει κάνει θάλασσα στην Παιδεία, που σηκώνει τα χέρια ψηλά στην Ασφάλεια, που έχει διαλύσει την Εργασία και έχει κάνει βουλκανιζατέρ την Υγεία δεν υπάρχει περίπτωση να ασκήσει σοβαρή εξωτερική πολιτική.
Κι αυτό το ξέρουν όλοι.
Κι αν το ξέρουν όλοι, το ξέρουν και οι Τούρκοι. Και μετά την επίσκεψη Ερντογάν το ξέρουν καλά.
Φαντάζομαι πως η συζήτηση σε κάποιο γραφείο του τουρκικού προεδρικού μεγάρου θα ήταν κάπως έτσι:
Ερντογάν: Δεν μπορεί να είναι τόσο άχρηστοι.
Παρατρεχάμενος Εντογάν: Κι όμως μπορεί, πολυχρονεμένε μου.
Ερντογάν: Δεν το πιστεύω. Κανένας δεν είναι τόσο άχρηστος.
Παρατρεχάμενος Ερντογάν: Αυτοί είναι τόσο άχρηστοι, σουλτάνε. Μπορεί και ακόμα περισσότερο. Αλλά αν δεν το πιστεύετε, να κανονίσουμε μια επίσκεψη να τους δείτε από κοντά. Και τότε θα καταλάβετε ότι μπορούμε να τους κάνουμε γιο-γιο.
Και ο Ερντογάν ήρθε και είδε από κοντά
- τον Πάκη «Λάγνο Ντακφέις» Παυλόπουλο να ανοίγει το στόμα και να μην ξέρει τι λέει,
- τον Νικόλα τον Κοτζιά να περηφανεύεται για το «γκουντ ντιπλόμασι» του και
- τον Αλέκση να παίρνει τη γνωστή στάση που παίρνει κάθε φορά που συναντά ξένο ηγέτη.
Αυτή τη στάση που βρίσκεται κάπου ανάμεσα σε μαθητή που δεν έχει διαβάσει το μάθημα και επιβάτη λεωφορείου που τον πιάνει κόψιμο.
Και ο Ερντογάν κατάλαβε.
Κατάλαβε πως οι όχι και ιδιαίτερα ικανοί κυβερνήτες του παρελθόντος έχουν δώσει τη θέση τους σε ανθρώπους που το μόνο που θα μπορούσαν να κάνουν με επιτυχία στη ζωή τους θα ήταν να γίνουν επαγγελματίες θαμώνες καφενείου.
Και κατάλαβε ότι έχει μια μοναδική ευκαιρία που δεν έπρεπε να αφήσει αναξιόποιητη.
Διαβάζω και ακούω πολλές και αρκετά βαθυστόχαστες γεωστρατηγικοπολιτικές αναλύσεις για την προκλητική συμπεριφορά της Τουρκίας και ζηλεύω που τόσο πολλοί άνθρωποι ξέρουν τόσα πολλά κι έχουν τόσο πλούσιο λεξιλόγιο, αλλά φοβάμαι πως ο κόπος και οι γνώσεις τους πάνε χαμένα.
Θέλω να πω πως δεν χρειάζεται να είναι κανείς αναλυτής για να καταλάβει ότι
…όπως ένα ψοφίμι τραβάει τα όρνια,
…έτσι και μια κυβέρνηση ανίκανων αρπακολατζήδων τραβάει όσους γυρεύουν κάτι από τη χώρα που έχει τη χαρά να έχει ανίκανους αρπακολατζήδες να την κυβερνούν.
Με λίγα λόγια, αν κάτι πραγματικά άλλαξε τον τελευταίο καιρό περισσότερο από τη στάση της Τουρκίας είναι οι ευκαιρίες που η χαρούμενη παρέα του Αλέκση έχει δώσει στην Τουρκία να τηρεί αυτή τη στάση.
Είναι ο βαθμός ανεπάρκειας των στελεχών της ελληνικής κυβέρνησης που πια αγγίζει το άριστα. Και μπράβο της.
