Όποιος επιθυμεί να προβλέψει το μέλλον της χώρας ας μελετήσει την άποψη που έχουν οι Έλληνες σχετικά με τις λανθασμένες και τις σωστές αποφάσεις του παρελθόντος.

Αλήθεια, τι μέλλον μπορεί να έχει ένας λαός που

• θαυμάζει τους περισσότερους από αυτούς που τον κατέστρεψαν και 

• αποστρέφεται τους περισσότερους από αυτούς που του είπαν την αλήθεια;

Στα 45 χρόνια της μεταπολίτευσης ξεχωρίζουν τρεις καταστροφικές περίοδοι για την ελληνική οικονομία.

Οι καταστροφές στην οικονομία ως είθισται (και όπως υποστηρίζει και η μαρξιστική σολομωνική -λόγω αλληλεπίδρασης βάσης και εποικοδομήματος) έχουν συνέπειες και στην κοινωνία και το πολιτικό σκηνικό, καθώς επηρεάζουν τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε το κόσμο.

Η περίοδος Παπανδρέου…

Η πρώτη έλαβε χώρα τη δεκαετία του ‘80 με την άνοδο στην εξουσία του Ανδρέα Παπανδρέου όταν μέσα σε λιγότερο από δέκα χρόνια το δημόσιο χρέος εκτινάχθηκε από το 30% του ΑΕΠ τυπικά πάνω από το 80% και ουσιαστικά πάνω από το 100%. Η άνοδος του χρέους από το 80% πάνω από το 100% της περιόδου Μητσοτάκη που ακολούθησε οφείλεται κυρίως στην πρόσθεση κρυμμένου χρέους δημόσιων φορέων στο δημόσιο χρέος.

Είναι η δεκαετία που ο μεταπολεμικός παραγωγικός ιστός της χώρας διαλύθηκε. Τους ανέργους των εργοστασίων που έκλειναν τους προσλάμβαναν σε δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο. Οι απασχολούμενοι στο δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο διπλασιάστηκαν και τριπλασιάστηκαν.

Το χειρότερο ήταν όμως η εξάπλωση της νοοτροπίας του κρατικοδιαιτισμού και του παρασιτισμού σε όλην την κοινωνία υπό τον μανδύα ενός λανθάνοντος σοσιαλισμού και ψευδεπίγραφης αριστεροσύνης.

Η πολιτική σκηνή της χώρας διαλύθηκε αφού στην ευκολία του κρατισμού και της ευημερίας με δανεικά δεν τόλμησε να αντισταθεί ούτε η συντηρητική παράταξη.

Η περίοδος Καραμανλή του νεώτερου…

Η δεύτερη καταστροφική απώλεια του ελέγχου έλαβε χώρα την περίοδο του 2004-2009, ιδίως τα 3-4 τελευταία χρόνια, όταν η αύξηση των ελλειμμάτων προσέθεσε στο δημόσιο χρέος περί τα 100 δισ. ευρώ με αποκορύφωμα το 2009 όταν το έλλειμμα ξεπέρασε το 15% και προσέθεσε στο χρέος περί τα 34 δισ. ευρώ.

Οι κομματικοί διορισμοί στο δημόσιο με παράκαμψη του ΑΣΕΠ (προσωπικές συνεντεύξεις – μονιμοποιήσεις συμβασιούχων) εκτινάχθηκαν στα ύψη, οι δαπάνες για μισθούς και συντάξεις το ίδιο. Η δημόσια φαρμακευτική δαπάνη διπλασιάστηκε.

Στελέχη εκείνης της διακυβέρνησης λαΐκισαν αργότερα με το αντιμνημονιακό μέτωπο και συνεχίζουν και σήμερα να κατέχουν σημαντικές θέσεις στη διακυβέρνηση παριστάνοντας τους κήνσορες της διαφθοράς και της σπατάλης…

Η περίοδος Τσίπρα-Βαρουφάκη…

Η τρίτη και πιο πρόσφατη περίοδος είναι το πρώτο εξάμηνο του 2015 όταν κατά την περίοδο της αυταπάτης (ή απάτης κατ΄ άλλους) της περήφανης διαπραγμάτευσης Τσίπρα-Βαρουφάκη μέσα σε λίγους μήνες συσσωρεύτηκαν ζημιές που οι προηγούμενοι χρειάστηκαν χρόνια για να τις προκαλέσουν.

Ο Τόμας Βίζερ πριν από λίγες μέρες ανέβασε τη ζημιά της περιόδου Βαρουφάκη σε 200 δισ. ευρώ καθώς συνυπολογίζει σε αυτήν τις δυνητικές απώλειες του ΑΕΠ μέχρι το 2050. Η ερμηνεία αυτή μοιάζει με αυτήν του δρομέα που ξεκινά με καθυστέρηση και για αρκετά μέτρα δεν μπορεί να πιάσει τον ρυθμό του. Το αποτέλεσμα είναι πως θα μείνει μερικά μέτρα πίσω από τους άλλους και θα τερματίσει και μερικά μέτρα πίσω…

Η ζημιά που προκλήθηκε κατά το πρώτο εξάμηνο του 2015 αθροίζεται περίπου ως εξής:

Από τις τράπεζες χάθηκαν καταθέσεις περί τα 60 δισ. ευρώ οι οποίες ακόμη δεν έχουν επιστρέψει. Χάθηκαν πάνω από 25 δισ. ευρώ από τις ανακεφαλαιοποιήσεις των τραπεζών. Με την τελευταία ανακεφαλαιοποίηση το Φθινόπωρο του 2015 το κράτος έναντι 6-7 δισ. ευρώ εκχώρησε την πλειοψηφία των μετοχών σχεδόν σε όλες τις μεγάλες τράπεζες.

Για την ακρίβεια έναντι 6-7 δισ. ευρώ εκχώρησε ένα μεγάλο μέρος των περιουσιακών στοιχείων της χώρας. Οι τράπεζες είχαν ενεργητικό πάνω από 200 δισ. ευρώ. Τουτέστιν, νοικοκυριά και επιχειρήσεις χρωστούσαν στις τράπεζες πάνω από 200 δισ. ευρώ. Με δεδομένο πως το 50% περίπου των χορηγήσεων υπολογίζεται σαν επισφαλείς απαιτήσεις (“κόκκινα δάνεια”), τα 3-4 hedge funds που απέκτησαν τον έλεγχο των τραπεζών ουσιαστικά απέκτησαν και τον έλεγχο και τους όρους εκποίησης αυτών των περιουσιακών στοιχείων.

Δεν αποτελεί υπερβολή να πούμε πως

…η χώρα εκποιήθηκε έναντι 6-7 δισ. ευρώ όσο δηλαδή χρειάζεται για να πληρωθούν οι συντάξεις 2 μηνών περίπου…

Το 2015 η χώρα έχασε τα 10 δισ. ευρώ περίπου από το δεύτερο μνημόνιο, γεγονός που στέρησε την οικονομία από πόρους και με τα capital controls οι τράπεζες εξελίχθησαν σε “ζόμπι”. Παρά το γεγονός της πτώσης της τιμής του πετρελαίου από τα 110 δολάρια μέχρι και τα 30 δολάρια και την αύξηση των εσόδων από τον τουρισμό, η οικονομία βούτηξε ξανά στην ύφεση.

Τα έσοδα από τη ναυτιλία σύμφωνα με τα στοιχεία του ισοζυγίου της Τραπέζης της Ελλάδας μετά το 2015 έχουν περιοριστεί κατά 40% περίπου γιατί οι επιχειρήσεις μετέφεραν δραστηριότητες εκτός Ελλάδας.

Για να αντιληφθεί κάποιος τη ζημιά από το διαφυγόν ΑΕΠ των τελευταίων χρόνων αλλά και των πολλών επόμενων χρόνων που θα ακολουθήσουν, θα πρέπει να κάνει τον εξής υπολογισμό.

Για το 2017 η κυβέρνηση προέβλεπε αρχικά αύξηση του ΑΕΠ κατά 2,7%. Προχθές η ΕΛΣΤΑΤ δημοσιοποίησε τα στοιχεία που έδειχναν αύξηση του ΑΕΠ κατά 1,4%. Το 2017 είχαμε ιστορικό ρεκόρ αφίξεων τουριστών παρά τις φορολογικές επιβαρύνσεις.

Αν ο τουρισμός συνεισφέρει περί το 20% στο ΑΕΠ και η αύξηση των τουριστικών δραστηριοτήτων ήταν περί το 10% σημαίνει πως μόνο ο τουρισμός συνεισέφερε ένα 2% σε ανάπτυξη.

Όταν το ΑΕΠ μεταβάλλεται μόνο κατά 1,4% σημαίνει πως στο σύνολο της οικονομίας, εκτός τουρισμού, είχαμε συρρίκνωση.

Αυτές είναι οι τρεις καταστροφικότερες περίοδοι της μεταπολίτευσης η οποία λόγω και της δεινής θέσης και ανυποληψίας στην οποία έχει περιέλθει η χώρα είναι πολύ πιθανό να τελειώσει και με μια εθνική τραγωδία. Ήδη, τα προειδοποιητικά σημάδια έχουν γίνει εκκωφαντικά.

Έτσι, άλλωστε τελείωσε και η επταετία με τους ανόητους καραβανάδες να αφήνουν την μισή Κύπρο στους Τούρκους.

Χαρακτηριστικό και των τριών περιόδων είναι πως το ανόητο πολιτικό προσωπικό και η κοινή γνώμη δεν έβλεπε την συνολική καταστροφή να επελαύνει αλλά την όποια επιδερμική πρόοδο σε επιμέρους τομείς.

Ποιος έκανε τη μεγαλύτερη ζημιά λοιπόν; 

Λαός που εκλαμβάνει τους “νεκροθάφτες” για σωτήρες έχει πολλά να περάσει ακόμη μέχρι να βγει από το αδιέξοδο.

Του Κώστα Στούπα
capital.gr