Αναδημοσίευση από: hassapis-peter.blogspot.gr
ΠΕΤΡΟΣ ΧΑΣΑΠΗΣ
Η απλή απάντηση στο ερώτημα αυτό, που όλοι μας αυθόρμητα δίνουμε, είναι “γιατί εμείς αυτούς επιλέγουμε”, δηλαδή με λίγα λόγια, ότι οι πολιτικοί μας είναι εικόνα του λαού μας. Φυσικά η απάντηση αυτή είναι σωστή, αλλά δεν εξηγεί γιατί τελικά κάνουμε εμείς αυτές τις επιλογές.
Και γιατί δεν επιλέγουμε τους ικανούς; Υπάρχουν άραγε τέτοιοι; Φυσικά και υπάρχουν χιλιάδες ικανότατοι Έλληνες που θα μπορούσαν να είχαν ανεβάσει την Ελλάδα και όλους μας πολύ ψηλά, σε σχέση με τους πολιτικούς που έχουμε. Και γιατί εμείς δεν επιλέγουμε αυτούς; Είναι απλό. Αυτοί, είτε δεν μπορούν να γίνουν ευρύτερα γνωστοί στους πολίτες, είτε τελικά δεν ενδιαφέρονται, γιατί δεν μπορούν οι άνθρωποι να κάνουν αυτό που εμείς θέλουμε από αυτούς και εξηγούμαι.
Το πρόβλημα έχει να κάνει με το όλο μοντέλο του πολιτικού συστήματος επί σχεδόν διακόσια χρόνια. Στην Ελλάδα στήθηκε το πολίτευμα της δυτικής αστικής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, χωρίς όμως να υπάρχει ισχυρή αστική τάξη. Τη θέση της ανύπαρκτης αστικής παραγωγικής τάξης, κατέλαβε μια παρασιτική ολιγαρχία, απομεινάρι των κοτζαμπάσηδων, η οποία ζει σε βάρος των δημοσίων ταμείων. Δημιουργήθηκε δηλαδή μια νόθα κατάσταση, η οποία οδηγεί μονίμως σε χρεοκοπίες και σε κρίσεις, όταν τελειώνει το δημόσιο χρήμα.
Εδώ λοιπόν είναι όλο το μυστικό. Αυτή η παρασιτική τάξη, επειδή ακριβώς δεν είχε δυναμικά οικονομικά ερείσματα στην εθνική μας κοινωνία και προκειμένου να αποσπά την ψήφο μας, επιδόθηκε στην παλιά προσφιλή της τακτική της πολιτικής συναλλαγής μέσω του ρουσφετιού, με το οποίο και μας γαλούχησε όλους μας, δημιουργώντας τεράστια δίκτυα πολιτικής πατρωνίας και εκλογικής πελατείας. Για να ισχυροποιήσει τη θέση της, κατασκεύασε ένα κρατικό γραφειοκρατικό τέρας, ώστε για απλές λύσεις σε προβλήματα καθημερινότητας να χρειαζόμαστε τον προσωπικό μας πολιτικό. Έτσι κι εμείς σιγά σιγά μάθαμε να μην ψηφίζουμε ανθρώπους που κρίνουμε ικανούς για το καλό της χώρας, αλλά ψηφίζουμε κυρίως εκείνα τα πρόσωπα που θα μας κάνουν το προσωπικό ή επαγγελματικό ρουσφέτι. Κάποιοι άλλοι ψηφίζουν με βάση την επιρροή τους από τα ΜΜΕ και κάποιοι λίγοι, με βάση ιδεολογικά κολλήματα.
Στο εμπόριο λένε πως “ό,τι πληρώνεις παίρνεις”, εδώ ισχύει το “ό,τι ψηφίζεις έχεις”. Όταν όμως ξεσπούν κρίσεις, έχουμε απαίτηση από αυτούς τους επαγγελματίες ρουσφετολόγους, να μεταμορφωθούν σε ικανούς πατριώτες πολιτικούς. Μα αυτό δεν γίνεται. Οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι για τέτοια μεγάλα πράγματα. Αυτοί είναι απλά επαγγελματίες θεσιθήρες και όχι οραματιστές πολιτικοί κι εμείς αυτούς επιλέγουμε . Δεν συγκρούονται στην πολιτική αρένα με βάση τα οράματά τους για τη χώρα και το λαό, αλλά με βάση τον λαϊκισμό με υπόβαθρο το ρουσφέτι για την επανεκλογή τους. Έτσι κι εμείς οι πολίτες, εχουμε μάθει να συνδέουμε τα κόμματα εξουσίας, όχι με βάση την κυβερνητική τους ικανότητα, αλλά με την προσδοκία ανόδου στην εξουσία για την πραγματοποίηση ρουσφετιών.
Κάποιες στιγμές της ιστορίας αυτών των διακοσίων ετών, εμφανίστηκαν ορισμένοι μεγάλοι πολιτικοί, όπως κυρίως ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Εμφανίστηκαν γιατί εμείς οι ίδιοι τους αναζητήσαμε μπροστά στο αδιέξοδο των κρίσεων που προκάλεσαν οι μικροπολιτικοί. Όταν όμως πέρασαν οι κρίσεις, ξαναγυρίσαμε κι εμείς πάλι στην προσφιλή μας αναζήτηση του ρουσφετιού και του λαϊκισμού.
Πιστεύω, ότι έτσι δεν έχουμε μέλλον. Και επειδή κανείς μας δεν πρόκειται να πάψει να κτυπάει την πόρτα των πολιτικών αναζητώντας το ρουσφέτι, θα πρέπει αφενός η ιδιότητα του βουλευτή να είναι διαφορετική από αυτή του μέλους της κυβέρνησης και αφετέρου να ποινικοποιηθεί το ρουσφέτι, οδηγώντας σε τιμωρία και έκπτωση τον πολιτικό που θα το επιχειρήσει. Δηλαδή ακόμα και αν εμείς πιέζουμε τον πολιτικό να μας κάνει ρουσφέτι, αυτός να μην μπορεί να το κάνει. Διαφορετικά δεν ξεριζώνεται αυτός ο “καρκίνος” που τρώει τις σάρκες μας. Διαφορετικά δεν θα γίνουμε κι εμείς ποτέ σοβαροί πολίτες. Διαφορετικά δεν θα αποκτήσουμε ποτέ σοβαρούς και ικανούς οραματιστές πολιτικούς.