Στην Ιταλία μπορεί να πανηγυρίζει ο ημιπαράφρων Πέπε Γκρίλο και η Λέγκα του Βορρά, αλλά τους θυμίζουμε πως όταν εμείς οι Έλληνες χτίζαμε τους Παρθενώνες της αντισυστημικότητας και του λαϊκισμού που είχαν στις μετώπες τους την ακροδεξιά έξαρση και την αντιευρωπαϊκή ρητορεία, στην Ρώμη τρώγανε βελανίδια.
Παρά την πρωτιά μας όμως, επειδή η Ιταλία παραμένει μια μεγάλη οικονομική και πολιτική δύναμη στην Ευρώπη, καλό θα είναι να αντλήσουμε κάποια συμπεράσματα από το κάζο που έπαθε χθες. Διότι περί κάζου επρόκειτο.
Από τη μια οι αντισυστημικοί μάγκες που ξέρουν μόνο να βρίζουν αλλά δεν αποφασίζουν να κυβερνήσουν κι από την άλλη οι πλούσιοι εθνικιστές ακροδεξιοί που ετοιμάζονται για την τελική έφοδο, είναι προφανές ότι έχουν ήδη ράψει για την χώρα τους ένα τόσο ακριβό κουστουμάκι, που το κόστος του δικού μας Βαρουφάκη θα μοιάζει μπροστά του με φτηνιάρικο μπουρμπουάρ.
Τι κατάλαβα εγώ από τα ιταλικά αποτελέσματα, που αποτελούν μια νοητή συνέχεια του Τράμπ, του Brexit, της ακροδεξιάς ανόδου στην ανατολική Ευρωπαϊκή Ένωση και όλων των υπολοίπων.
Κατάλαβα πως αν στην οικονομία η τραγωδία της Ευρώπης είναι η μείωση της ανταγωνιστικότητας της έναντι των ΗΠΑ και της Κίνας, στο πολιτικό πεδίο η ευρωπαϊκή τραγωδία είναι η καταστροφή του κεντρώου χώρου.
Μην κοιτάτε που σήμερα οι αντισυστημικοί λεγόμενοι και οι ακροδεξιοί έχουν κατά τα τρία τέταρτα κοινή επιχειρηματολογία. Θα συνεχίσουν να την έχουν μέχρι να κονιορτοποιήσουν το παλιό σύστημα, τους πυλώνες του και τον τρόπο λειτουργίας του.
Κοντολογίς θα συνεχίσουν μέχρι μία-μία οι χώρες να πάψουν να λειτουργούν κανονικά.
Μόλις όμως το «αμαρτωλό» παλιό πάψει να υπάρχει, τότε τα δυο άκρα που το πιέζουν απ’ τις δυο μεριές θα βγάλουν τα μαχαίρια και θ’ αρχίσουν να σφάζονται μέσα σε συνθήκες απόλυτου χάους.
Η έλλειψη του κεντρώου χώρου, δεν είναι τίποτα άλλο από την έλλειψη της κοινής λογικής στο επίπεδο της πολιτικής.
Ο κεντρώος χώρος ήταν πάντα μια κρίσιμη μάζα απλού κόσμου και οργανικών διανοουμένων που απέρριπτε την ακραία αντιπαράθεση και τον απροκάλυπτο φανατισμό, βάζοντας στην θέση τους την απλή κοινή λογική και την πολιτική συνεννόηση πάνω σε στέρεα δεδομένα.
Η κονιορτοποίηση του σε όλη την Ευρώπη, αφήνει ελεύθερο το πεδίο σε δυνάμεις που ξέρουν πώς να καταστρέφουν, δεν έχουν ιδέα όμως τι θέλουν να χτίσουν ή που συχνά κρύβουν αυτό που θέλουν να χτίσουν.
Ας μην μπερδεύουμε την ύπαρξη αυτού του κεντρώου χώρου με την αυτόνομη πολιτική παρουσία του ως κεντρώο κόμμα αξιώσεων.
Το δεύτερο δεν είναι υποχρεωτικό για να υπάρχει το πρώτο. Μπορεί κάλλιστα ο κεντρώος χώρος της συνεννόησης, της έντιμης διαπραγμάτευσης και της μετριοπάθειας, να αποτελεί οργανικό αλλά ευδιάκριτο κομμάτι ενός από τους δύο μεγάλους κομματικούς σχηματισμούς εξουσίας.
Το κρίσιμο δεν είναι πως θα ονομάζεται, αλλά να υπάρχει και να εκφράζεται.
Μπορεί να είναι ένα ικανό και φερέγγυο κομμάτι της ΝΔ που θα εξισορροπεί τα ακροδεξιά φάλτσα της.
Μπορεί να αποτελέσει μέρος ενός μελλοντικού –μετά την ήττα- ΣΥΡΙΖΑ, αφού αυτός απορρίψει τα ακροαριστερά και λαϊκίστικα στοιχεία που καθορίζουν την σημερινή του συμπεριφορά.
Μπορεί και να επανέλθει ως ο κορμός ενός καινούριου ΠΑΣΟΚ, αποκαθαρμένου από την παλιά του ιστορία κι αφού όλη η σημερινή γενιά των στελεχών του έχει αποχωρήσει οριστικά.
Αυτό που έχει όμως στρατηγική σημασία για την δημοκρατία μας, είναι να υπάρχουν και να λειτουργούν αυτές οι κεντρώες αντιλήψεις, ως ανάχωμα σε κάθε είδους τυχοδιωκτισμό και ακρότητα.
Επί του παρόντος, ο κεντρώος χώρος θαρρώ πως μόνο μέσα στην ΝΔ μπορεί να υπάρξει αποτελεσματικά και αν ο Κυριάκος του δώσει τον απαραίτητο χώρο, θα είναι αυτός που θα σφραγίσει την πολιτική ηγεμονία του κόμματος στην ελληνική πολιτική σκηνή.
Θα το διαπιστώσουμε σύντομα.
Δ. Καμπουράκης
liberal.gr