Υπάρχουν γεγονότα που δεν τα προλαβαίνεις. Τρέχουν με μεγαλύτερες ταχύτητες απ’ ό,τι ο γραπτός λόγος. Συναγωνίζονται τον ραδιοφωνικό και τηλεοπτικό χρόνο που πασχίζει να τα παρουσιάζει με ακριβόχρονη μετάδοσή τους.
Το πρωί της περασμένης Παρασκευής μια ομάδα νεαρών ατόμων βγήκε από το Οικονομικό Πανεπιστήμιο φορώντας κουκούλες και κατέστρεψε τουλάχιστον δέκα καταστήματα.
Εχουν προηγηθεί πολλά τέτοια επεισόδια. Της αυτής φύσης. Και, ενδεχομένως, μεγαλύτερης έντασης και πιο σκληρής βίας.
Τις δύο τελευταίες εβδομάδες, όμως, πύκνωσαν αυτά τα γεγονότα. Με την τεράστια επικοινωνιακή και συμβολική τους σημασία και δύναμη. Δεν περιορίζονται μόνο στην ακτίνα δράσης του γνωστού μας «Ρουβίκωνα». Εχει, φαίνεται, αναπτυχθεί ένας συναγωνισμός και ανταγωνισμός στον ευρύτερο χώρο των αντεξουσιαστών και τμήματος της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς.
Δεν πρέπει να παρασυρθούμε συζητώντας για τα αίτια της αυξανόμενης τυφλής βίας. Σωστό είναι να προσδιορίσουμε το βάθος και την έκταση αυτής της βίας και τις επιπτώσεις στη δημόσια ζωή της χώρας.
Δεν είναι τυχαία, ούτε μπορεί να αποδοθεί σε σκοτεινά σενάρια, η πλατιά και οδυνηρή για μας έκταση της περιγραφής και ανάλυσης αυτής της βίας στη χώρα μας από τα πιο έγκυρα μέσα μαζικής ενημέρωσης της Ευρώπης. Ακόμα και σε χώρες διαφορετικής δικαιοπολιτικής πραγματικότητας και επικρατουσών αντιλήψεων.
Τη βρώμικη δουλειά υπεράσπισης της κυβερνητικής ανικανότητας και εγκληματικής ανοχής την έχει αναλάβει ο υπουργός Δημόσιας Τάξης. Παλιός στρατιωτικός, περαστικός από πολλά πολιτικά μαγαζιά. Καταφέρθηκε κατά του δημάρχου Αθηναίων, ενός φυσικού του συμμάχου στην υπεράσπιση της κανονικότητας στη ζωή του μητροπολιτικού κέντρου της χώρας.
Κυρίως, όμως, επιτέθηκε, με ξεχωριστή σφοδρότητα, στη συνδικαλιστική ηγεσία των υπηρετούντων στην Ελληνική Αστυνομία. Ακολούθως, αναγνώρισε την έλλειψη προστασίας της κοινωνίας, του νόμου και της δημόσιας ασφάλειας. Και πρότεινε την ανακοίνωση μέτρων για την επόμενη εβδομάδα.
Πολλοί είχαμε εκλάβει αυτή την ακατανόητη αναβολή λήψης μέτρων να συνδεόταν με τον αναπόφευκτο ανασχηματισμό της κυβέρνησης. Ολοι κάτι περιμέναμε μετά την υποκριτική αποδοκιμασία δύο κορυφαίων (και πάμπλουτων) υπουργών εξαιτίας της ανήθικης ενθυλάκωσης «ενός χιλιάρικου ευρώ» κάθε μήνα για τις δήθεν δαπάνες ενοικίου τους. Την ώρα, μάλιστα, που από τη μια οι ίδιοι διέθεταν ένα πλατύ δίκτυο επαύλεων ανά τον κόσμο και από την άλλη αυτή η ενθυλάκωση είχε ενταχθεί στο τρίτο και πιο σκληρό μνημόνιο αυτής της ατέλειωτης κρίσης.
Και περιμέναμε επιπρόσθετα την αντικατάσταση εκείνων των υπουργικών στελεχών με την προκλητική ανικανότητά. Ανάμεσά τους και την αποπομπή του υπουργού Δημόσιας Τάξης.
Το ότι δεν αντικαταστάθηκε ο απόστρατος Νίκος Τόσκας αποτελεί μια πλήρη, από μόνη της, απόδειξη ότι εκτελεί με συνέπεια την κυβερνητική πολιτική.
Αυτή η απόδειξη ενισχύεται και από ένα άλλο γεγονός. Από την ακατανόητη και με πλήρη ευθύνη της δικαστικής εξουσίας στο επίπεδο της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Αθηνών παροχή ασυλίας σε όσους υποκριτικά συλλαμβάνονται για τη διαρκή και επαναλαμβανόμενη συμμετοχή τους στις πράξεις τυφλής βίας.
Δεν μας επιτρέπεται να σβήσουμε από τη μνήμη μας τα ποικίλα φαινόμενα πολιτικής βίας που βαρύνουν όλη τη διαδρομή της Μεταπολίτευσης. Στα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια ανεχθήκαμε ή συγχωρήσαμε τις πολιτικές δολοφονίες εκείνης της εποχής εξαιτίας της πλατιάς αντίληψης ότι η μεταπολιτευτική Ελλάδα δεν είχε τιμωρήσει επαρκώς όσους είχαν προδώσει τον όρκο τους βασανίζοντας πολίτες, υποστηρίζοντας και στηρίζοντας έτσι τη Μεγάλη Εκτροπή. Στους φρικτούς δρόμους της βίας μπλέξαμε και με εκείνους που δεν είχαν δώσει ενεργό «παρών» στον αντιδικτατορικό αγώνα ή δεν πρόλαβαν ή το σκέφτηκαν καθυστερημένα. Ξεπεράσαμε τις τουλάχιστον 50 πολιτικές δολοφονίες.
Από την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία διανύουμε μια άλλη φάση στην αντιμετώπιση αυτής της εγκληματικότητας.
Πρώτα, και πάνω απ’ όλα, απαράδεκτη νομοθετική εύνοια και επιείκεια σε όσους είχαν βάψει τα χέρια τους με αίμα τρομοκρατίας. Σαν να τους το είχαν υποσχεθεί. Με επαφές κορυφαίων στελεχών τους.
Και ακολούθως, με το αφόρητο φαινόμενο που έχουμε περιγράψει, την κραυγαλέα ανοχή στη βίαιη συμπεριφορά του αντεξουσιαστικού χώρου. Ουδείς κρατείται σήμερα ως ενεχόμενος σ’ αυτό το άθλιο φαινόμενο. Και ελάχιστες σχετικές υποθέσεις έχουν εξιχνιαστεί.
Ο προοδευτικός πολίτης τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό έχει αντιταχθεί και λοιδορήσει το σύνθημα «νόμος και τάξη» με το οποίο οι συντηρητικές δυνάμεις επέδραμαν ιδεολογικά ενάντια στην προοδευτική δεκαετία του ’60 και κατάφεραν εν μέρει να κατεδαφίσουν πολλές από τις θεσμικές και κοινωνικές κατακτήσεις εκείνης της ένδοξης δεκαετίας.
Φυσικά και δεν μας επιτρέπεται μια ετεροχρονισμένη υιοθέτησή του. Μπορούμε, όμως, να προτάξουμε το κράτος δικαίου, με άλλα λόγια το κράτος του νόμου ή και μονολεκτικά μόνο τον νόμο, με μοναδικό στόχο την υπεράσπιση της δημοκρατίας.
Δεν θέλουμε και αποδοκιμάζουμε τις φρικιαστικές κουκούλες στους δρόμους και τις πλατείες μας.
Οπως δεν ανεχόμαστε κουκούλες στον χώρο απονομής της Δικαιοσύνης.
Δεν υπάρχουν κρυφοί παράγοντες στη Δικαιοσύνη. Η δημοσιότητα δεν αποτελεί μόνο εγγύηση ορθής απονομής της.
Η ουσιαστική και πλατιά δημοσιότητα στη συμπεριφορά όλων των παραγόντων και διαδίκων αποτελεί προϋπόθεση και εγγύηση για μία αψεγάδιαστη Δημοκρατία. Και μια έντιμα ανοικτή κοινωνία.
Aντώνης Ν. Βγόντζας
protothema
