Η διαχείριση της κυβερνητικής εξουσίας δεν έχει καμία εκλεκτική συγγένεια με την παραδοσιακή κατάληψη ενός σχολικού συγκροτήματος από ένα δεκαπενταμελές.
Και όταν ακόμη μία κυβέρνηση ρίξει στη μάχη τους καλύτερους οικονομολόγους του κόσμου, με τις καλύτερες προθέσεις και τις καλύτερες περγαμηνές, η οικονομία δεν πειθαρχεί πάντοτε στις επιθυμίες των ανθρώπων, όταν μάλιστα η ίδια η κυβέρνηση είναι εχθρική προς την επιχειρηματικότητα.
Είναι, ακόμη, ολόκληρη η ψυχογενετική δομή μιας κοινωνίας, η οποία αντιστέκεται στις αλλαγές και στις καινοτομίες, όταν αυτές δεν προωθούν, συγχρόνως, και τα δικά της επιχειρηματικά συμφέροντα (‘’εσύ με φορτώνεις φόρους, εγώ θα σε κλέψω από την άλλη μεριά’’).
Επιπλέον, στην περίπτωσή μας, είναι και η περιρρέουσα γεωπολιτική και στρατηγική κατάσταση της χώρας, η οποία εμποδίζει συχνά την οικονομία να ανοίξει τα φτερά της και να πάρει μπροστά.
Πάνω απ’ όλα, όμως, είναι το “μίγμα πολιτικής” που εφαρμόζει μία κυβέρνηση και, κυρίως, οι ιδεολογικοί προσανατολισμοί και οι μακροπρόθεσμες στοχεύσεις.
Στην περίπτωσή μας, η αριστερόστροφη κυβερνητική συμμαχία του μπολσεβίκικου εθνο-λαϊκισμού, με τις κατά καιρούς επαναστατικές διακηρύξεις, για το τέλος της ιστορίας των μνημονίων και όλων των δεινών του κόσμου, είναι εγκλωβισμένη στις μπολσεβίκικες αντιλήψεις για τη λειτουργία μιας κοινωνίας.
Στην καλύτερη περίπτωση λειτουργεί με το δόγμα:
“Οι πρακτικοί άνθρωποι σκέφτονται για τις επόμενες δύο το πολύ τρεις ημέρες και άσε τους ονειροπόλους να σκέφτονται για την αιωνιότητα”.
Στο μυαλό των ανθρώπων που βρίσκονται σε αριστερή ιδεολογική περιδίνηση, μπορεί να κατασκευαστεί το κάθε αδιανόητο σενάριο, αρκεί να υπάρχουν άνθρωποι από κάτω που να τους ακολουθούν, να τους πιστεύουν και προ παντός να τους ψηφίζουν.
Μέσα σε ένα τεχνητό κλίμα “ενάρετης” σκανδαλολογίας και πολιτικής πόλωσης, η κοινωνία επιστρέφει στη δεκαετία του 1990 και κάθε προσπάθεια να βγει η χώρα από την οικονομική χρεοκοπία, αποτυγχάνει εκ του ασφαλούς.
Η αριστερόστροφη κυβερνητική μειοψηφία, έχει ήδη επιστρατεύσει όλους τους κυβερνητικούς μηχανισμούς προπαγάνδας, προκειμένου να παραμείνει γαντζωμένη στην κυβερνητική εξουσία για τους επόμενους δύο-τρεις μήνες.
Η Αριστερά μία φορά είχε την ευκαιρία να κυβερνήσει αυτό τον πολύπαθο τόπο, (και αυτό εξαιτίας ενός “πολιτικού ατυχήματος”), και έδειξε τον χειρότερο αριστερόστροφο εθνο-λαϊκιστικό εαυτό της.
Αγκιστρωμένη στα μαρξιστικά –λενινιστικά δόγματα του 19ου αιώνα και στα ερείπια της άλλοτε σοβιετικής υπερηφάνειας, υποτίμησε την πραγματικότητα και χάθηκε, καθ΄ οδόν, προς την εγκαθίδρυση ενός υποτιθέμενου καθεστώτος του δημοκρατικού σοσιαλισμού.
Είναι κρίμα, κυρίως, για ορισμένα καλά μυαλά της Αριστερής διανόησης, σε μία εποχή της καπιταλιστικής περιδίνησης των πραγμάτων, να χάνονται ονειροβατώντας μέσα στα απηρχαιωμένα ερείπια των σοσιαλιστικών “παραδείσων”.
Η Αριστερά, η κυβέρνηση που φόρτωσε τον ελληνικό λαό με δυσβάστακτα φορολογικά βάρη, προσπαθεί σήμερα με μυθεύματα και ψιμύθια να βοηθήσει δήθεν τους φτωχούς και πονεμένους (προκειμένου να δείξει ένα φιλολαϊκό πρόσωπο), καταστρέφοντας συνειδητά την μεσαία αστική τάξη, η οποία, στο καθεστώς της καπιταλιστικής διαχείρισης του κόσμου, αποτελεί την ραχοκοκαλιά της εθνικής οικονομίας.
Η Αριστερά ανέβηκε στην εξουσία από ατύχημα και, όπως όλα τα σημάδια δείχνουν, θα πέσει και πάλι από ατύχημα (θα είναι κάτι σαν ευθανασία), σηκώνοντας πίσω της έναν κουρνιαχτό σκόνης από ερείπια και συντρίμμια.
Το οικονομικό και ηθικό κόστος της τελευταίας τριετίας, για την ελληνική κοινωνία, και ό,τι θα ακολουθήσει τα επόμενα δύο χρόνια, με τα ψηφισμένα ήδη μέτρα, είναι απροσμέτρητο.
Το νέο αφήγημα για μία “καθαρή” έξοδο από τα μνημόνια, αποτελεί, απλώς, μία προπαγανδιστική φόρμουλα, τη στιγμή κατά την οποία η ελληνική οικονομία, σύμφωνα με όλα τα στοιχεία, είναι ήδη υποθηκευμένη μέχρι το έτος 2060.
Η Ελλάδα έχει χρεοκοπήσει οικονομικά, αλλά αυτό είναι το λιγότερο κακό.
Το μεγαλύτερο κακό είναι ότι έχει χρεοκοπήσει κοινωνικά και ηθικά.
Οι άνθρωποι έχουν εφιάλτες και φοβούνται να κοιμηθούν τη νύχτα. Οι ληστείες, οι δολοφονίες και η παραβατική συμπεριφορά είναι καθημερινό φαινόμενο. Η κυβέρνηση αδυνατεί ή δεν θέλει να προστατεύσει τους πολίτες, προκειμένου να έχει από κάτω έναν φοβισμένο λαό.
‘Αλλωστε, δεν τα έχει καλά με την αστυνόμευση, αφού φλερτάρει φανερά με τους κουκουλοφόρους καταληψίες, τους ποινικούς και τις κάθε είδους αναρχοαυτόνομες “συλλογικότητες”.
Ένα τσούρμο κουκουλοφόρων κάνει πρωινό περίπατο στην Ερμού (όπου χτυπάει η καρδιά της οικονομίας της Αθήνας) και σπάζει τις βιτρίνες των καταστημάτων, που είχαν την ατυχία να βρίσκονται στο δρόμο τους. Και ο υπουργός της δημόσιας τάξης δηλώνει αυτάρεσκα: “Ε και τι έγινε! παιδιά είναι θα κάνουν και λίγη φασαρία, για να εκτονωθούν”.
Το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς εξαντλήθηκε στο ενδιαφέρον της για τα προνόμια των βουλευτών της (επίδομα ενοικίου κατοικίας και πολλά άλλα), τη στιγμή μάλιστα κατά την οποία το 1/3 των Ελλήνων ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας.
Ο φτωχός που φοροδιαφεύγει για πενήντα ευρώ, όταν δεν έχει να πληρώσει το ρεύμα ή τον γιατρό του, είναι πιο ηθικός από έναν πλιατσικολόγο και βαθύπλουτο πολιτικό, ο οποίος χρεώνει τον ελληνικό λαό έστω και με ένα χιλιάρικο.
Του Δημήτρη Τσαρδάκη
capital.gr