Οι ανασχηματισμοί και οι αλλαγές στις κυβερνήσεις έχουν τη σοβαρότητα των προσώπων που επιλέγονται.
Οι χτεσινές αλλαγές στην κυβέρνηση έχουν τη σοβαρότητα της επιλογής του κ Κουβέλη. Αλλά, και του ίδιου του κ Κουβέλη.
Πρώτον, ότι ο πρωθυπουργός δεν είχε την πρόθεση να αλλάξει το κυβερνητικό σχήμα μέχρι τις εκλογές, όποτε και αν γίνουν. Οι χτεσινές αλλαγές δείχνουν κινήσεις μπαλωμάτων και διατήρησης ισορροπιών και της ίδιας πολιτικής. Δείχνουν αναπληρώσεις «κατ’ ανάγκη».
Δεύτερον, ότι η φαρέτρα του πρωθυπουργικού κύκλου σε στελέχη «ικανά και έμπιστα» να διοικήσουν είναι από περιορισμένη μέχρι άδεια.
Τρίτον, ότι η Άμυνα είναι θέμα δευτερεύουσας σοβαρότητας για τον πρωθυπουργό και τον στενό του κύκλο.
Η τοποθέτηση του άνευρου, αδαούς περί την Άμυνα, διστακτικού σε αποφάσεις Φώτη Κουβέλη δεν είναι απλώς έκπληξη. Είναι έκπληξη η απόσυρση του κ Βίτσα από το πλευρό του επιπόλαιου κ Καμμένου.
Ο κ Βίτσας, επίσης αδαής περί τα εξοπλιστικά, αλλά σοβαρότερος του υπουργού, έπαιζε τον νευραλγικό ρόλο του συναγερμού στο πρωθυπουργικό γραφείο για κάθε κίνηση του υπουργού που έβαζε σε κίνδυνο είτε το στράτευμα είτε την άμυνα της χώρας.
Η τοποθέτηση του αμφίβολης πολιτικής σοβαρότητας κ Κουβέλη στο σοβαρότατο πόστο της Άμυνας δείχνει την έλλειψη σοβαρότητας του πρωθυπουργού και του στενού του κύκλου στην αξιολόγηση των προτεραιοτήτων της χώρας. Σε μια περίοδο μάλιστα που η τουρκική επιθετικότητα έχει πάρει επικίνδυνες διαστάσεις.
Δείχνει επίσης το διαζύγιο του πρωθυπουργού με την επαφή με τη λαϊκή βάση. Στην οποία ο κ Κουβέλης δεν αντιπροσωπεύει τίποτε. Ούτε πολιτικά ούτε ως πρόσωπο. Αυτό, σε περίπτωση που ο κ Τσίπρας έκανε την επιλογή για ψηφοφορικούς λόγους.
Ο κ Κουβέλης μπορεί να φανεί χρήσιμος μόνο σε διορισμούς, στους οποίους η ΔΗΜΑΡ είχε διαπρέψει κατά τη διάρκεια της συγκυβέρνησής της με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Τότε, που το σύστημα προσλήψεων και διορισμών είχε πάρει τον περίφημο χαρακτήρα 3- 2- 1. Για κάθε τρείς της ΝΔ αντιστοιχούσε ένας της ΔΗΜΑΡ…
Γιατί χρήσιμος ως πολιτικός εταίρος δεν ταιριάζει στον ΣΥΡΙΖΑ του ηθικού πλεονεκτήματος.
Τι ηθικό πλεονέκτημα να έχει ένας αριστερός πολιτικός αρχηγός που, έχοντας χάσει το ίδιο του το κόμμα (!), δέχεται να γίνει υφιστάμενος ενός ακροδεξιού υπουργού μόνο και μόνο για να είναι σε κάποια πολιτική θέση, μακριά από την αφάνεια;
Τέταρτον, οι χτεσινές αλλαγές σημαίνουν ότι ο πρωθυπουργός και ο στενός του κύκλος έχουν εξαντλήσει τον κύκλο των έμπιστων. Έτσι, παραδόθηκε στον «δεινόσαυρο» κ Δραγασάκη, η ευθύνη για τις επενδύσεις, αντί του πολύ πιο καταρτισμένου και νεότερου κ Πιτσιόρλα.
Πέμπτον, η απουσία έμπιστων του στενού πρωθυπουργικού κύκλου φανερώνεται και από την επιλογή του κ Βίτσα για τη θέση του κ Μουζάλα. Ο «ασφαλής κρίκος» δίπλα στον κ Καμμένο θυσιάστηκε για να εργαστεί ως ασφαλής κρίκος στο φλέγον θέμα με τους μετανάστες. Με τόσα ακτιβιστικά και έμπειρα στελέχη που έχει ο ΣΥΡΙΖΑ, βρέθηκε μόνο ο κ Βίτσας ικανός για τη Μεταναστευτική πολιτική!
Έκτο και τελευταίο, οι χτεσινές αλλαγές φανερώνουν τα πισώπλατα συντροφικά μαχαιρώματα που υποχρεώνουν σε διατήρηση παλιών και «ασφαλών» ισορροπιών και δεν επιτρέπουν κινήσεις ανανέωσης σε πρόσωπα.
Οι εξουσίες μαρτυρούν την παρακμή τους
- όταν ανακυκλώνονται σε όλο και μικρότερους κύκλους.
- Όταν μικραίνει ο αριθμός των «ικανών» και «έμπιστων».
- Όταν φοβούνται.
Η κυβέρνηση, φαίνεται ότι είναι σ αυτό το σημείο.
Γ. Παπαδόπουλος- Τετράδης
liberal.gr
