Αναδημοσίευση από: newpost.gr

Γιώργος Π. Τερζής

Εάν την κυβέρνηση δεν την είχε «βρει το κακό» με την επιδότηση ενοικίου που λάμβαναν, νομίμως μεν πολιτικώς άστοχα δε, οι Ράνια Αντωνοπούλου και Δημήτρης Παπαδημητρίου, ίσως σήμερα να μην συζητούσαμε για το χθεσινό «περιορισμένο» ανασχηματισμό της κυβέρνησης.

Ο Αλέξης Τσίπρας δεν είχε, όπως προκύπτει, την παραμικρή διάθεση και ίσως και τη δυνατότητα να ανακατέψει σημαντικά την κυβερνητική του τράπουλα. Να σηματοδοτήσει μία πραγματική αλλαγή σελίδας.

Καθώς τα διεθνή θέματα είναι όλα ανοικτά (Σκόπια, Ελληνο-αλβανική συμφωνία, Κυπριακό), η ολοκλήρωση της αξιολόγησης και του… Μνημονίου τοποθετείται εντός των επομένων πέντε μηνών και η πολιτική ζωή – με ευθύνη της κυβέρνησης – στροβιλίζεται εξ αιτίας της υπόθεσης Novartis, τα περιθώρια είναι εξαιρετικά περιορισμένα. Ο κ. Τσίπρας δεν μπορούσε να κάνει ουσιώδεις αλλαγές για να αλλάξει την εικόνα της κυβέρνησης. Ο κ. Κοτζιάς, που δεν υπήρχε ζήτημα αλλά ας πούμε ότι θα ετίθετο, δεν μετακινείται (και για τον ίδιο λόγο ο ομογάλακτός του στο «Πράττω» Νίκος Τόσκας). Το ίδιο ισχύει και για τον υπουργό Οικονομικών και το επιτελείο του, που έχουν μπροστά τους την τρόικα των θεσμών.

Η υπόθεση Novartis κράτησε – και εξ ανάγκης – στις θέσεις τους, τους πρώην και νυν υπουργούς Υγείας του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Παν. Κουρουμπλής, ο οποίος παρεμπιπτόντως θα μπορούσε να είναι εκτός κυβέρνησης και λόγω των χειρισμών στην υπόθεση της πετρελαιοκηλίδας που κτύπησε το Σαρωνικό, παρέμεινε Υπουργός Ναυτιλίας καθώς μία «έξωσή» του από την κυβέρνηση μπορεί να ερμηνευόταν ως παραδοχή εμπλοκή του στην υπόθεση Novartis. Ενδεχόμενη μετακίνησή του, δε, σε άλλο υπουργείο θα προκαλούσε ένα ντόμινο αλλαγών. Επιβεβλημένη, λόγω και της πρότασης προανακριτικής που κατέθεσε η Ν.Δ., ήταν και η παραμονή της νυν ηγεσίας του Υπ. Υγείας. Ξανθός και Πολάκης (ο δεύτερος εξαιρετικά χρήσιμος στον Πρωθυπουργό και ως επικοινωνιακός πολιορκητικός κριός για όσους, τέλος πάντων, παρακολουθούν την επικοινωνία της κυβέρνησης) επίσης δεν θα μπορούσαν να μετακινηθούν ή να αποχωρήσουν.

Με αυτά και αυτά, ο κ. Τσίπρας είχε δύο βασικές επιλογές. Είτε να πάει σε σημειακές αλλαγές, επιδιώκοντας να καλύψει κενά και αδυναμίες (μεταξύ αυτών και του κ. Γ. Μουζάλα, που πέραν των εντάσεων με τους 53+ του ΣΥΡΙΖΑ, εμφανιζόταν σωματικά εξαντλημένος) ή να ανοίξει το κουτί της Πανδώρας και να επιχειρήσει σαρωτικές αλλαγές. Αλλαγές που και αμφίβολης αποτελεσματικότητας θα ήταν και, τελικά, περισσότερους θα δυσαρεστούσαν. Διότι ως γνωστόν, το άθροισμα αυτών που φεύγουν και αυτών που δεν εισέρχονται σε μία κυβέρνηση είναι, πάντοτε, μεγαλύτερο του αριθμού όσων αναλαμβάνουν χαρτοφυλάκιο.

Ο κ. Τσίπρας επέλεξε το πρώτο. Κινήθηκε με τη μεγαλύτερη, γι αυτόν, ασφάλεια. Δραγασάκης στο Ανάπτυξης (και όχι ο Ν. Παππάς που θα το ήθελε ή κάποιος εκ των Χαρίτση, Πιτσιόρλα που θα τάραζαν τις ισορροπίες), Βίτσας αντί Μουζάζα που γνωρίζει το αντικείμενο, εσωτερική αναβάθμιση του Γραμματέα της Επιθεώρησης Εργασίας Θαν. Ηλιόπουλο για την κάλυψη του κενού της Ράνιας Αντωνοπούλου. Και βέβαια, η κ. Μερόπη Τζούφη που, ως μέλος της κίνησης των 53+, διαδέχεται τον Κ. Ζουράρι, σε ένα χαρτοφυλάκιο που ουδείς επακριβώς γνωρίζει τι αρμοδιότητες περιλαμβάνει.

Χαρακτηριστικό του φόβου με τον οποίο κινήθηκε ο Πρωθυπουργός είναι και το ότι δεν προχώρησε στην αντικατάσταση της κ. Λυδίας Κονιόρδου, για την οποία «βράζει» τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και οι άμεσα εμπλεκόμενοι, δημιουργοί – καλλιτέχνες, με το χώρο του Πολιτισμού. Ενδεχομένως γιατί εισέπραξε και αρνήσεις, ο Πρωθυπουργός επέλεξε, τελικά, να θέσει υπό επιτροπεία την κ. Κονιόρδου του, ορίζοντας ως υφυπουργό τον Κ. Στρατή.

Θα επρόκειτο, πρακτικώς, για έναν ανασχηματισμό που δεν θα απασχολούσε κανέναν εάν, μεταξύ των νέων υπουργών, δεν περιλαμβανόταν το όνομα του κ. Φώτη Κουβέλη.

Ο άνθρωπος στον οποίο προτάθηκε να είναι υποψήφιος για την Προεδρία της Δημοκρατίας, τοποθετήθηκε αναπληρωτής του κ. Πάνου Καμμένου. Η επιλογή, και του Πρωθυπουργού αλλά και του ίδιου του κ. Κουβέλη, αποκτά μεγαλύτερο ενδιαφέρον, εφόσον επιβεβαιωθούν οι πληροφορίες που θέλουν τον Πρωθυπουργό να εισπράττει αρνήσεις, ενδεικτικά από τον κ. Ν. Ξυδάκη, πριν προσφέρει τη θέση στον πρώην Πρόεδρο της ΔΗΜΑΡ.

Σε κάθε περίπτωση, ο χθεσινός ανασχηματισμός τοποθετείται ακόμη και κάτω από τον «ανασχηματισμό Μπίστη», όπως χαρακτηρίστηκε ο, επίσης, υψηλών προσδοκιών αλλά χαμηλής απόδοσης, τελευταίος ανασχηματισμός στον οποίο προχώρησε ο Κώστας Σημίτης τον Ιούλιο του 2003. Ο τότε Πρωθυπουργός ίσως εκτιμούσε ότι θα προλάβει, ενδεχομένως, να κάνει κάποιες επιπλέον αλλαγές στην πορεία προς τις κάλπες, που στήθηκαν εννέα μήνες αργότερα, το Μάρτιο του 2004. Δεν τα κατάφερε.

Από την πλευρά του, ο κ. Τσίπρας και το Μαξίμου άφησε, ήδη από χθες, να εννοηθεί ότι αυτός δεν θα είναι ο τελευταίος, ο «εκλογικός» ανασχηματισμός της κυβέρνησής του. Έστειλε, ή προσπάθησε να στείλει, το μήνυμα ότι όσα λέει περί εκλογών το 2019 τα εννοεί.

Ωστόσο, το πολιτικό σκηνικό είναι εκρηκτικό και τα μέτωπα, που η ίδια η κυβέρνηση έχει ανοίξει, τόσα πολλά, που κάθε πρόβλεψη μοιάζει παρακινδυνευμένη.