Αν ο σκοπός της κυβέρνησης με την υπόθεση της Novartis ήταν αυτός που δηλώνει, θα όφειλε να έχει χρησιμοποιήσει όλα τα θεσμικά μέσα για να ενισχύσει το κύρος της διαδικασίας· και ο τρόπος υπήρχε, αλλά τον απέφυγε.
Εγκυρος νομικός έθεσε υπ’ όψιν μου τον νόμο περί ποινικής ευθύνης υπουργών (3691/2011), ο οποίος δίνει τη δυνατότητα στη Βουλή (δηλαδή στην πλειοψηφία και, άρα, στην κυβέρνηση) να ορίσει τριμελές γνωμοδοτικό συμβούλιο δικαστικών.
Το συμβούλιο αυτό συντίθεται από έναν αντιπρόεδρο του Αρείου Πάγου και δύο εισαγγελείς Εφετών· και οι τρεις τους επιλέγονται με κλήρωση από το σύνολο των ομοβάθμων τους, η οποία γίνεται δημοσίως στη Βουλή.
Ενα τέτοιο συμβούλιο η οποιαδήποτε κυβέρνηση δεν θα μπορούσε εύκολα να το ελέγξει.
Το δε πόρισμα στο οποίο θα κατέληγε θα ήταν μια ασφαλής πυξίδα για τους βουλευτές της Προκαταρκτικής, ένα εργαλείο για να ξέρουν τι αναζητούν. (Απαραίτητο εργαλείο μάλιστα, αν έχετε ακούσει ποτέ τι βλακείες ρωτούν οι πιο πολλοί βουλευτές σε αυτές τις επιτροπές…)
Οτι η κυβέρνηση δεν έκανε χρήση αυτής της πρόνοιας του νόμου, με την οποία θα ενίσχυε την αντικειμενικότητά της και τις καλές προθέσεις της, αποκαλύπτει τον πραγματικό σκοπό της:
να ακολουθήσει στρατηγική διχασμού, επειδή κρίνει ότι μόνον έτσι μπορεί να συγκρατήσει δυνάμεις.
Καταλαβαίνω την επιλογή της κυβέρνησης να αγνοήσει τη δυνατότητα του συμβουλίου, ταιριάζει απόλυτα με το συμφέρον της.
Η Ν.Δ., όμως, γιατί δεν το ζήτησε, ώστε η κυβέρνηση να εκτεθεί διά της αρνήσεώς της;
Πιθανόν δεν το γνώριζαν.
Μέχρι χθες ούτε και εγώ το γνώριζα, αλλά δεν είμαι κόμμα…
