Η φθηνή πρόζα της Ράνιας Αντωνοπούλου και η προσχηματική ευθιξία του Δημήτρη Παπαδημητρίου έφθασε καθυστερημένα μεν, λυτρωτικά δε, για να καταδείξει την ιδιοσυγκρασιακή τους ακαταλληλότητα για κυβερνητικά αξιώματα.

Δεν ήταν οι πρώτοι στη πρωτοδεύτερη φορά αριστερά.

Ο αλλοπρόσαλλος Βαρουφάκης ήταν, τουλάχιστον, εκλεγμένος.

Όμως, το κάζο της εξ ολοκλήρου επιδοτούμενη διαμονής στο Κολωνάκι του πλούσιου Νεοϋορκέζικου ζεύγους φανερώνει και τους μώλωπες στο εγώ του πρωθυπουργού. Αυτός, άλλωστε το επέλεξε να τού εμπιστευτεί υπουργικά χαρτοφυλάκια. 

 

Και, ο ίδιος για να καπαρώσει αυτό το ακαδημαϊκό “τεφαρίκι” τού πρόσφερε ως γενναιόδωρη προίκα κάποια υλικά προνόμια.

Πώς αλλιώς θα μπορούσαν αμφότεροι να υπηρετήσουν με άνεση το υποτιθέμενο ηθικό πλεονέκτημα της κυβέρνησης; 

 

Οι άνθρωποι ήρθαν μεν από την Αμερική αλλά δεν ήταν αφελείς Ινδιάνοι της άγριας Δύσης να δελεαστούν από χνουδωτά πασουμάκια και καπιτονέ ρόμπες. 

 

Ακόμη κι αν δεν απαίτησαν, πήραν μισθούς, επιδόματα, τσάμπα ταξίδια, διόδια, υπηρεσιακά αυτοκίνητα, οδηγούς, ασφάλεια και, δημοσία δαπάνη, ενοίκιο. Όλα νόμιμα, διασφαλισμένα από το κρατικό προϋπολογισμό.

Το κακό, ωστόσο, για τον Αλέξη Τσίπρα είναι ότι διαχειρίστηκε την αποπομπή της πρώτης και τη παραίτηση με sms του δεύτερου χωρίς στάλα αυτοκριτικής για την ευνοϊκή ρύθμιση που ο ίδιος προώθησε, υπερασπίστηκε και ψήφισε στη Βουλή. 

 

Και την οποία το ζεύγος εκμεταλλεύτηκε. ¨Όπως ακριβώς μαζί του επωφελήθηκαν και λοιπά περήφανα πατριωτικά “φυτά” που έμαθαν να ποτίζονται από τη γαλαντόμο κρατική γλάστρα.

Ωστόσο, η δυσαρεστημένη κοινή γνώμη δεν πρόκειται να ζητήσει τα ρέστα από τους χορτάτο και σνομπ τέως υπουργικό ζεύγος με το ρηχό διαχειριστικό ορίζοντα. 

 

Εισέπραξε ήδη την αλαζονεία των ερεθιστικά ψευδών ισχυρισμών της αναπληρώτριας υπουργού Κοινωνικής Αλληλεγγύης. 

 

Και προσέλαβε περίπου ως ναρκισσιστική αυτοθυματοποίηση την παραίτηση του υπουργού Οικονομίας.

Έτσι κι αλλιώς οι ταλαιπωρημένοι πολίτες της χώρας γνωρίζουν ότι οι δυο τους τους αναρριχήθηκαν σε υψηλά πόστα χωρίς να κοπιάσουν, να συγκρουστούν, να ματώσουν. 

 

Κυρίως, όμως, δίχως να σκεφτούν το κόστος του ελέγχου του ήθους των δημοσίων προσώπων που ενίοτε εγείρει υποψίες φαυλότητας.

Προκειμένου, λοιπόν, οι κόσμος να τους παρατηρεί να πλασάρουν ατελείς δικαιολογίες ξεφλουδίζοντας το φλοιό της νομιμότητας, και όχι διαπερνώντας το πυρήνα της προσωπικής ηθικής ευθύνης, τούς παραδίδει απλώς στη δημόσια χλεύη. Μαζί με το ξεφτισμένο μακιγιάζ της έπαρσης που κάλυπτε την όποια ανεπάρκεια τους.

Η κοινωνία, όμως, είναι υποχρεωμένη να ζητήσει εξηγήσεις από τον πρωθυπουργό. 

 

Γιατί δεν της αρκεί να τον ακούει να σφυρίζει αδιάφορα υποδυόμενος τον δήθεν ενοχλημένο εξ αιτίας μιας νομότυπης ανηθικότητας που εν προκειμένω ο ίδιος με νόμο εισήγαγε. Πόσο μάλλον όταν προπαγανδιστικά εξαγγέλλει φιρμάνια κατάργησης του για να κατασιγάσει τη κατακραυγή.

Ούτε φυσικά επαναπαύεται όταν τον βλέπει να υπερασπίζει με άγονη οίηση την δική του υπόληψη, βολεμένος πίσω από την εξαναγκαστική επίδειξη ευαισθησίας του αποδεδειγμένα μικροπρεπούς, αν όχι εντελώς τσιφούτικου, υπουργικού ζεύγους.;

Το χειρότερο για τον Αλέξη Τσίπρα είναι πως στα μάτια της ζορισμένης κοινωνίας μοιάζει να μην διαφέρει από το εύπορο και αυτάρεσκο υπουργικό ντουέτο. 

Ειδικότερα, από τη στιγμή που και ο ίδιος δεν αναζητά τη μεταμέλεια στο απόθεμα μιας παλιομοδίτικης συγγνώμης, ούτε ρισκάρει να αντλήσει γενναιότητα από την ειλικρινή παραδοχή ενός mea culpa.

Αν διέθετε, στοιχειώδες χιούμορ θα έπρεπε να είχε εκπαραθυρώσει και τους δυο πριν εκτεθεί από τις αποκαλύψεις, λέγοντάς τους ότι “έγραψαν ιστορία”. 

 

Άργησε, και τώρα μπαίνει πανικόβλητος μαζί τους στο κάδρο με τους βλοσυρούς ασυγχώρητους, οι οποίοι δεν μπορούν να εξαγνιστούν στη μπουγάδα ενός βιαστικού ανασχηματισμού.

Δημήτρης Παγαδάκης
protothema